Sjómaðurinn - 01.12.1940, Blaðsíða 60

52
SJÓMAÐURINN
pálmatrjánna. Hinir innfæddu komu frá strönd-
inni. Þeir liorfðu forvitnislega á hvíta nianninn,
sem þeir höfðu aldrei séS fyr!
Chris sneri sér letilega að mér, -liorfði sljólega
yfir hópinn og sagði svo skyndilega: „Jæja, nú er
lækifærið komiS, hvaða stelpu viltu nú taka? Þú
mátt ekki gleyma því, að hérna verðum við í eina
viku.“
Eg starði á hin mörgu brúnu andlit. Flest voru
þau gróf og stórskorin og ólík kynblendingaandlit-
mn kvenþjóðarinnar sem eg hafði kvnst á Taliiti.
Eg varð dálítið udrandi yfir þvi að mér virtist að
þegar litið væri á heildina, ]iá væru karlmennirnir
Iieldur fríðari en konurnar. Eftir dálitla stund
sagði eg við Chris, aS mér litist ekki neitt sérstak-
lega vel á neina af stúlkunum. Þetta þótti honum
einkennilegt.
,.Þú kemst ekki áfram með ])að, drengur minn.
Slelpurnar eru allar skotnai- i þér. Þær eru ein-
mitt að hvislast á um það. ÞaS er ekki altaf sem
þær ná í svona fisk. Þú verður að muna ])að að hér
eru stúlkurnar miklu fleiri en karlmennirnir. Það
er skortur á karlmönnum. Hér eru (51 kona, en
ekki nema 33 karlar. Ef þú velur ekki sjálfur þá
gera þær það.“
Eg hafði komist að raun um það, eftir að Iiafa
siglt með Chris í viku, að hann var alls ekki úr
hóni þeirra Evrópumanna. sem koma fram af
miklu samviskuleysi i viðskiftum sinuni við hina
innfæddu á þessum slöSum. Hann kunni sérstök
tök á þeim og honum virtist treyst. — Honum
þótti vænt um þetta brúna fólk. Það var nú einu
sinni siður á þessum evium, aS ef svona gest, eins
og eg var, bar aS garSi, hvort sem hann var brúnn
eða livitur. þá var hann alls ekki látinn húa einn
— og stúlkurnar á Raliiroa vildu sannarlega ekki
vera eftirbátar stallsvstra sina á hinum eyjunum
i þessum sjálfsögðu gestrisnissiSum.
Og þannig liSu sex dásamlegir dagar. Þetta lif
var eins og í Paradís. ViS borSuSum skialdböku-
cgg, matreidd á 7 mismunandi háttu, hráan fisk í
kokosmjólk og svo framvegis. Að minsta kosti 5
sinnum á hverjum degi syntum við i volgu lóninu
og án þess aS þekja okkur i hræsnisspjarir hinnar
hvíttu menningar.
Fínu fötin, sem eyjarskeggjar höfðu verið í, þeg-
ar eg kom til eyjarinnar, voru horfin og var mér
sagt, að þau myndu ekki verða dregin fram fyr
en skonnortan kæmi næsta sinn lil eyjarinnar.
Klæðnaðurinn var þessa daga mjög einfaldur os
fagur.
Þegar við syntum ekki saman í lóninu i einni
kös, sálum við í smábátum og létum reka á lvgn-
um sænum. \rið rendum línu við og við og reynd-
um að láta bíta á og þegar kvöldið færðist yfir
og tunglið stórt og mikið sást á liiminhvolfinu
sungu hinir innfæddu einkennilega þunglyndis-
söngv’a, en gítarar og önnur strengjahljóðfæri
gerðu loftið þrungið af rómantik og dularfullum
þrám — enda loguðu dökkbrún augu í liúminu
Jólabókin í ár
Jórsalaför
Eftir
Ásmund Guðmundsson
«9
Magnús Jónsson
Bókaverzlun
Sigfúsar Eymundssonar