Sjómaðurinn - 01.12.1940, Síða 56

48
SJÓMAÐURINN
X TlÐ stóðum nokkrir saman fyrir framan
v póstlíusið í Papeete og slíoðuðum „Bulletin
de Pres“, eina blaðið á Tahiti, sem ekki er selt á
götunum og ekki er liægl að fá keypt og jafnframt
er minnst útbreidda biað lieimsins, þar sem það
lcemur að eins út i 13 eintökum, 12 eru send lil
stjórnarskrifstofanna, en 1 er hengt þarna í kassa
utan á póstliúsið, það er eina eintakið, sem kemur
fyrir augu almennings!
„Að iiugsa sér, að ekki skuli vera liægt að koma
vitinu fyrir þá þarna i Evrópu“, sagði gamall
veðurbarinn plantekruverkamaður. Hann liafði
verið að lesa hin orðfáu símskeyti í blaðinu. Ilinir
litu á skeytin, án nokkurs áhuga og liéldu svo á-
fram liægu og rólegu rölti sínu. Einstaka menn
ræddu nokkuð liið ískyggilega ástand í Evrópu,
en síðan yptu þeir öxlum, ýttu stráhattinum svo-
lítið aftur á hnakka og röltu á eftir hinum út í
forsæluna.
Það var mjög rólegt í Papeete. Póstbáturinn
liafði farið þaðan i gær. Ferðamennirnir voru
farnir og þessi litli yndæli bær var aftur orðinn
eins og bann átti að sér. Það voru að minnsta
kosti sex vikur þangað lil-næsta skip frá Evrópu
kæmi á böfnina. „Ef það þá kemur nokkuð skip
á næstu árum,“ sagði einn, auðsjáanlega sann-
færður um að liið iskyggilega ástand í Evrópu
myndi enda með styrjöld. „Og þá verður Thaiti
einangruð frá umheiminum, alveg eins og í siðasta
stríði!“
„Það yrði dásamlegt“, muldraði í gömlum
manni. Hann kveikti í pípunni sinni og kinkaði
kolli lil tveggja innfæddra manna, sem gengu upp
tröppur pósthússins. Þeir ætluðu að fara að lesa
])laðið, sem blakti þarna í lilýrri golunni og hékk
í tveimur þvottaklemmum.
Port Adam. Eg vissi alls ekki að þú værir svona
mikill bölvaður guðleysingi!“
Morrisson skreið úr kojunni sinni, barði í dekks-
loftið og bað um aðra könnu af vatni, fyllti glasið
sitt og fór að lesa — í biblíunni!
Maðurinn, sem var á „vagt“, sá það niður um
káetuopið. Hann hallaði sér fram á borðstokkinn
og fór að hugsa um hin margvíslegu skúmaskot
mannssálarinnar.
f/fnguv maduv, sem vezid frefír
á fhekmg/ um fDudur/iafa ct/jai'
íi/sív íifínu /jai\
Höfundurinn.
Niðri í krá Laureys sátu Suðurhafsskipparar,
brúnar yngismeyjar, með ávöl brjóst og vaggandi
lendar, Ivínverjar og kynblendingar blið við blið,
með rommpúnsglös fyrir l'raman sig, eða hálf-
flösku af „gin“, þegar eg kom þangað með einum
félaga mínum, gamla plantekruverkamanninum.
Úr glugganum sáum við út á spegilsléttan og
lygnan fjörðinn. Yið holuðum okkur niður milli
tveggja feitra Paumotuskvenna, sem töluðu við
bólugral'inn unglingspilt og tvo bvíta menn, ann-
ar þeirra var tröll að vexti og eftir þvi holdamik-
ill.
„Chris, vinur minn,“ sagði félagi minn. Hann var
að kynna kjötfjallið fyrir mér. Maðurinn, sem
gegndi nafninu Chris tók í hattbarðið, kallaði inn
í veitingasalinn og bað um tvö rommglös. Þegar
tannlausa stúlkan bafði látið þau á borðið og við
böfðum tæmt þau í einum teig, eins og krafist er
á Suðurhafseyjunum ef maður vill vera kurteis,
sagði kjötfallið Chris: „Hvern fjandann gerir þú
hérna, kunningi?“
Eg hafði verið nógu lengi á flækingi á þessum
slóðum til að vita, að það var venja manna að
segja eitthvað þessu líkt við gestinn, til að fá að
vita, hvernig hann kynni við sig, hvort hann var
milljónamæringur, eða flækingur eða eitthvað allt