Sjómaðurinn - 01.12.1940, Qupperneq 30

22
SJÓMAÐURINN
Tj' NN ÞÁ einu sinni eru jólin að nálgast, sú há-
tíð, sem alira liátíða mest mildar liugi manna.
Mér finnst, og svo mun fleirum finnast, eins og
fólk þá ahnennt vilji lielzl leggja öll misklíð-
arefni á hilluna. Menn ávarpá hvern annan með
hinum velþekktu orðum: Gleðileg jól! og það
er eins og einhver óvenjulegur innileilci og vel-
vilji lýsi sér með þessu og fylgi þessum orð-
um úr iilaði. Ættingjar og vinir skiptast á gjöf-
um, atvinnulausu og fátæku fólki eru sendar
gjafir af þeim, sem betur eru settir i þjóðfé-
laginu. í fáum orðum, það er álitin heilög skylda
í öllum kristnum löndum, að reyna eftir megni
að láta sem flesla njóta einliverrar jólagleði,
reyna að láta sem flesta gleyma armæðu og
erfiðleikum þessa lífs, og milda tilveru þeirra,
sem hágl eiga, að svo miklu leyti sem það er
mögulegt. Hér á okkar landi, þó fátækt sé, mun
þó sem betur fer, ekki vera svo fjölmennur
hópur fólks, sem er svo illa staddur fjárhags-
lega, að ])að geti ekki að dálitlu leyti gerl jóla-
legt fyrir sig og sína, og sé svo bágslalt fólk
á landi okkar, þá er cnginn efi á þvi, að góð-
viljaðir horgarar landsins, sem betur mega sin,
hafa fullan vilja á að hæta úr því.
llér á landi er til fjölmenn stétt manna, sem
oft hefir lítið eða ekkerl af jólum að segja, og
stafar það þó ekki af neinni jsérstakri fátækt
fiskjar og matvæla yfirleitt, til verndar skemmd-
um.
Sterilampinn hefir náð mjög mikilli úlbreiðslu,
einkum á kjötmarkaðinum, vegna þess að geislun-
in varnar rotnun og myglu. Nú er það komið í Ijós,
að lampi þessi getur orðið mikils virði í fiskiðn-
aðinum, í baráttuni gegn þeim bakteríum, sem
sækja á fiskinn og skemma hann.
hjá þeirri stétt; heldur vegna hins, að þeir starfa
síns vegna eru þannig settir í þjóðfélaginu, að
þeim er ekki auðið að halda jólin heima, hjá
sínum kæru. Þessi stétt manna eru íslenzku sjó-
mennirnir, sem starfs síns vegna verða að halda
jólin ýmist úti á liinu ólgandi hafi, sem ein-
mitt um jólaleytið cr oftast í reiðiham, eða þá
í fjarlægum löndiun, langt frá heimilum sin-
um, ættingjum og vinum. f nágrannalöndum
okkar, sem líka eiga fjölmenna sjómannastétt,
er mikið gerl til þess að reyna að afla sjó-
mönnunum einhverrar jólagleði, jafnvel þó þeir
séu staddir i öðrum lieimsálfum, cða á hafinu.
Það er kvenfólkið í nágrannalöndum okkar, sem
þarna ryður hrautina. Þelta gera þær á þann
liátt, að löngu fvrir jól eru útbúnir hinir svo-
kölluðu jólapakkar, sem síðan eru sendir í þús-
undavís út um allan lieim, og sjómannaheimili
allra landa sjá svo um að úthýta þeim lil þeirra
sjómanna, sem her að garði þeirra.
í þessum pökkum eru æfinlega einliverjir
hlutir, sem koma í góðar þarfir hjá sjómönn-
unum, I. d. sokkar, vettlingar, treflar og því-
umlíkt, ásamt vinsamlegri kveðju og ósk um
gleðileg jól.
Til að afla þessara hluta eru venjulega haldn-
ir hasarar, og ágóðanum varið til kaupa á þess-
um hlutum, eða ])á að konur koma saman og
vinna að þessu sjálfar.
í 25 ár, sem ég hefi siglt, hefi ég æfinlega
fengið einn eða fleiri slíka pakka, og mér hef-
ir alltaf fundizt það vera eitthvað hátíðlegt við
það. Það Iiefir ótvirætt minnt mann á, að fólk
i landi man þó eftir manni og ber lil manns
hlýjan hug.
Ég liefi ekki orðið var við, að þelta sé gerl
hér á landi, en vel l'yndist mér það eiga við
hér, þar sem svo margir af landsins sonum eru
sjómenn, sem oft verða að afsala sér þeirri á-
nægju, að vera heima um jólin, og ekki þarf
að halda að íslenzka kvenfólkið inni þetta starf
ver en stallsystur þeirra erlendis, ef byrjað væri
á því.
Að endingu vil ég biðja Sjómanninn að bera
öllum, til lands og sjávar, mínar einlægustu
óskir um gleðileg jól.
Farmaður.