Sjómaðurinn - 01.12.1940, Qupperneq 50

42
SJÓMAÐURINN
y ETURINN 1914, þ. 17. des., lagði e. s. Nord-
lcap af slað frá Blytli í Englandi með kola-
farm til Haugasunds í Noregi. Eg var ])á há-
seti á þvi skipi, og uin leið var það fyrsta gufu-
skij)ið, sein ég var á, þá nýbyrjaður að sigla.
Þetta skip var aðeins 800 tonn, eign Wrangels
konsúls i Haugasundi, sem enn rekur mikla út-
gerð þar.
Fátt var nú aðlaðandi eða skcmmtilegt um
horð í gamla Nordkap. Hann liafði liáseta- og
kyndaraíhúðir undir ])akka, sem alltaf lielltisl
sjór niður í, ef nokkuð var að veðri. Hásetar
voru fjórir, einn Norðmaður, einn Svii, einn
Rússi og ég, íslenzkur; svo var einn hátsmað-
ur, sem lika var Rússi, en norskur borgari, gifl-
ur norskri konu og ])jó í Haugasundi.
Stýrimaður var ekki nema einn, en bátsmað-
urinn hafði eittlivert próf, og var hann venju-
Iega fjrrir skipstjóravagtinni.
Skipstjórinn var 70 ára gamall öldungur, en
þó mjög ern. Honum þótti gotl Whisky, og var
oft við skál. Mér þótti vænt um liann, því að
hann var alltaf mjúkur í máli við mig, þó ég
gerði ýmsar skissur.
Stýrimaðurinn var ungur maður, sem ekki
var alltaí' sem nærgætnastur við okkur liásel-
ana. Það var að minnsta kosti víst, að við vor-
um allir hjartanlega sammála um, að verri gæti
hann tæj)lega verið, enda kom þar að lokum,
að bátsmaðurinn og við allir hásetarnir geng-
um í land frá skijhnu í Frakklandi nokkru síð-
ar, og ástæðan var auðvitað sú, að við þótt-
umst ekki geta siglt með honum lengur.
Ég tek þetta fram til skýringar á þessari
stuttu frásögn, sem hér fer á eftir.
Við lögðum sem sagt af stað til Noregs þann
17. desember, og hrepptum slrax versta vcður.
Ófriðurinn mikli var þá byrjaður, og þó hann
væri ekki þá kominn í algleyming, voru þó
tundurdufl og annar ófögnuður farinn að gera
vart við sig í Norðursjó. Við sigldum því grunnt
norður með Skotlandi, en ekki höfðum við lengi
siglt, er Nordkap gamli hætti að hamla á móti
veðrinu. Vindur var á norðan og rákum við
nú svona skáhallt suðaustur í Norðursjó. Land
sást ekki tengur, stundum gekk og stundum rak.
Á aðfangadagskvöld kl. (5 vorum við þó komnir
lil Haugasunds heilu og höldnu. Var nú skij>-
ið bundið fast, og gengið vel frá öllu. Það lá
vel á þeim gamla (skij)stjóranum) ])á, og sagði
liann að nú gætu allir farið i land og haldið
jól; skipið væri vel bundið og þvi væri óbætt,
jafnvel þó enginn væri um borð. Allir áttu að
einhverju að liverfa í landi, að undanskildum
mér og rússneska hásetanum. Það fóru því all-
ir i land, nema við. Um mat var ekki verið að
hugsa fyrir okkur, heldur vorum við látnir eiga
okkur. Við liöfðum fengið peninga hjá skij)-
stjóra, áður en hann fór í land.
Félagi minn skraj)|) þvi i land, og beiddi ég
hann að kauj)a fyrir mig kökur um leið, og
lofaði hann því. En er hann kom aftur um
horð, reyndist hann hafa gleymt því. Var liann
þá vel við skál, og svo hafði hann nestað sig
með tveimur flöskum af brennivíni.
Ég varð daufur við að fá ekki kökurnar, en
nú höfðu kirkjuklukkurnar hringt hátíðina inn,
og öllum búðum var lokað. Mér þótti þetta mjög
mikið, og vildi því alls ekki taka þátt i drykkju-
gildi félaga míns, þrátt fyrir það, að liann út-
skýrði fyrir mér með mikilli andagift, að það
eina, sem við gætum gert, væri að hressa okk-
ur ó brennivíninu Iians. Ég vildi þó ekki með
neinu móti þiggja boð hans, og tók hann þá að
hölva mér á öllum mögulegum tungumálum, og
kvað mig njóta þess, að það væri stórhátíð, ella
myndi hann kenna mér að taka ráðum mér
meiri manns. Ég fh’dti mér í „koju“ og breiddi
upp fyrir höfuð. Hugur minn hvarflaði til lið-
inna jóla, sem ég hafði lifað í heimahúsum, og
saknaði ég þeirra mjög; mér fannst alll líta
svo leiðinlega út, vinalaus í ókunnu landi, einn
með drukknum manni í dimmum, leiðinlegum
hásetaklefa. Það var lílið jólalegt við þetla, og
vonir mínar um skemmtileg jól voru að engu
orðnar.
Ég gægðist undan teppinu og sá, að félagi
minn var farinn að dotta fram á borðið. Ég