Sjómaðurinn - 01.12.1940, Page 54

46
SJÓMAÐURINN
fyrst fékk hann að vila að báturinn frá Brisbaiie
befifii ekki komið og knæpueigandinn átti ])ví ekki
dropa. Morrisson reif ])á lieilan lagð af brjósti scr
og benti honum i bausinn á honum og barði bann
svo til óbótá. Það var vitanlega alveg þýðingar-
laust, þvi að bann fékk ekkert romm fyrir þvi.
Þáð, sem siðan bar við í Ako er eiginléga ómögu-
legl að lýsa. Það var álika ástand í bænum þeim,
eins og er i smábæ, þegar grimt ljón hefir sloppið
úr búri sinu. Og síðan er allt af nóg af ronnni til
i Ako. Þrjú keröld af ronnni standa i brepps-
nefndarbyggingunni, sem varabirgðir banda
Morrisson.
Vitanlega varð það alll af ákaflega miklum erf-
iðleikum b.undið fyrir Morrisson að fá stýrimann.
Þeir ruku allt af frá lionum eftir stutta sambúð.
En skipstjórn Morrisson var beldur ekki venju-
leg. Hann bafði ekki neinar skipsbækur, það
þýddi heldur ekki neitt, því að hvorki bann né
neinn annar liefði getað lesið skriftina bans. Hann
gerði heldur aldrei neinar mælingar. Ef svo bar
við, að bann sæi stýrimann sinn með „sextant“ i
böndunum, þreif bann tækið af lionum og bennti
]>ví krossbölvandi fyrir borð. Sama bölvaða stríðið
var með þá sem voru skipshöfn bans að öðru leyti.
Eyrstu árin liafði hann haft innfædda skipverja,
en svo fór um sjóferð þá að trúboðarnir fengu
ríkissljórnina til að setja bann á bann. Frá þeim
tíma réði bann allt af til sín livít reköld af strönd-
unum þar sem bann kom.
Þegar bann bafði baft seytján stýrimenn á
fjórum árum stóð bann uppi alveg ráðalaus. Loks
rakst liann á Patrick i Port Adam. Morrisson liafði
komið þangað. Hann bafði látið róa sér i land til
að fá sér romm hjá Vanrode. Patrick sat við
drykkjuborðið. Morrisson sá strax að þarna var
íri. Hann var alveg eins rauðbærður og bann
sjálfur og ekki var hann lægri eða mjórri. Morris-
son sneri sér að honum og spurði bvort bann ætl-
aði að gefa einn umgang. En Patrick sagði bonum
að halda sér saman og „bvað bann vildi eiginlega
upp á dekk“. Samstundis reif Morrisson lúkuna
úr vasanum, stakk benni inn á brjóst sér, reif það-
an dálaglegan lokk og kastaði bonum framan i
Irann. En Morrisson varð dálítið liissa, þegar
Patrick gerði nákvæmlega bið sama og svo likir
voru lokkarnir, að menn gátu baldið að þeir væru
báðir af sama lnmdinum !
Vanrode kom skelkaður fram fyrir skenki-
borðið sitt og reyndi að stilla til friðar, en hvor-
ugur þeirra tók eftir því, þeir voru byrjaðir. Þeir
byrjuðu með hryggspennu. Bóðir stóðu eins og
grónir við gólfið og það brast og brakaði i ])eim
öllum, eins og i mastri i fárviðri. Vanrode boppaði
kringum slagsmálabundana eins og fugl.
Morrisson blánaði i framan og reyndi að koma
bælkrók á fjanda sinn, en Patrick sá við bragðinu
og tókst að lyfta skipstjóranum frá gólfinu, en í
sama bili féll bann aftur á bak á borðið svo að
flöskur og glös fuku út i veður og vind og moluð-
ust mélinu smærra. Morrisson notaði tækifærið
og rauk aftur á Patrick. Greyp bann flösku og
kastaði henni í bausinn á binum. Pat beygði sig
og flaskan flaug gegnum liina stóru dyrarúðu
Vanrodes. En i sörnu svipan rétti Patrick honum
einn vel úti látinn og kom lmefinn i mitt andlits
"skipstjórans. Flestir befði sigið i bné, en Morris-
son skyrpti að eins einni eða tveimur tönnum út
úr sér og bvrjaði helmingi verri en áður. Slóll fór
í mylsnu við veggina, annar muldi liurðina og
Vanrode bvarf eins og örskot út um dyrnar. Það
var sannarlega bölvað að engin vitni skyldu vera
að frambaldinu. Þegar Vanrode dyrfðist að gægj-
ast inn fyrir löngu seinna sátu berserkirnir saman
uppi á borðinu sinn með bvora flöskuna og skál-
uðu sem beztu vinir. Mörrisson spurði ákaflega
smeðjulega bvort Vanrode vildi bafa skaðabætur,
en Vanrode sagði nei. Það var líka injög viturlegl
og Vanrode þóttist bólpinn, þegar Patrick bað
um pokann sinn og Morrisson rétti knæpueigand-
anum tvo shillinga fvrir flöskurnar og einn fvrir
það sem þeir félagarnir böfðu brotið og eyði-
lagt. — Þannig varð Patrick stýrimaður á „Ven-
us“.
Þeir voru saman á „Venus“ í mörg ár og þeim
köm bara sæmilega samau Við og við sáust þeir
með glóðaraugu, en þeir voru fljótir að skila þeim
til þess fyrsta, sem þeir rákust á og þegar Patrick
mölbraut rommflösku, sem ckki var einu sinni
búið að taka tappann úr urðu ægileg slagsmál, en
nokki'um dögum seinna tókst þorstanum að sam-
eina þá aftur.
Siðasta ferð Jjeirra og ástæðan fyrir því að þeir
skyldu var dálitið skritin. Þeir sigldu frá y\.ko á
miðvikudag og komust lil stöðvarinnar á vestur-
odda Choisefuleyjarinnar undir kvöld sama dag.
Þarna náðu þeir vitanlega í romm og drukku sig
auga fulla og þeir bókstaflega dóu um borð, en
því voi'ii ])eir óvanir. Þeir vöknuðu ekki úr rot-
inu fvrr en vaglmaðurinn kom niður lil þeirra og
sagði þeim að ])að væri farið að bvessa. Það var
svo sem bægt að sjá það og heyra, því að tómar
Frh. á bls. 40.