Sjómaðurinn - 01.12.1940, Qupperneq 45

SJÓMAÐURINN
37
— Þú varst nógu lieimsk til að láta hann fleka
þig, Kristín. Þú ert ung og trúir loforðum karl-
manna. Og liann sveifst þess eklci að svívirða l)að
heimili, sem iiefir veitt honum skjól, þessum lands-
hornaflækingi. Móðir hennar var nú slaðin á fæt-
ur og gekk æst um gólf.
Kristín gekk á eftir henni. Hún fann, að enn þá
hafði harátta hennar ekki borið neinn árangur.
— Tæll mig, sagði liún. — Svivirt heimilið. -—
Þú misskilur ])etta. Ég gaf mig á vald hans af
fúsum vilja, ])að skaltu vila. Hún hreytti út úr sér
þessum orðum og augu hennar sku.tu gneistum.
-— Kristín, hrópaði móðir hennar hás af reiði.
Þá ertu honum samboðin, og þá ferðu með hon-
um — ef liann kenmr. — Kf hann skyldi koma
aftur.
— Þú óskar þess, að hann deyji, mamma, hróp-
aði Ivristín hálfgrátandi.
Móðirin hrökk við. Það var eins og kaldri hendi
væri strokið vfir andlit hennar, og hún gat engu
svarað.
— Kg fer með honum, ef hann kemur, kjÖkr-
aði Kristin og lmeig ofan á stólinn við l)orðið.
Ég óska þess ekki, að hann <levi, sagði móð-
irin og strauk á henni lmakkann. Nei, cg óska
■þess ekki.
Svo varð svo undarleg þögult í haðstofunni.
Kristín lieyrði, að gengið var um dyrnar.
Kristín stóð á fætur og gekk að rúminu, þar sem
litlu systkinin liennar sváfu. Dagsljósið skein inn
um gluggana og varpaði ljóma á þessi sofandi
barnsandlit. Hvilíkur friður og hvilikt yndi livíldi
ekki vfir þeim. Þau höfðu ekki grun um ógnir
þessarar nætur, en hvildu i rólegum áhyggjulaus-
mn svefni. Hún laut niður og kyssti blómlegar
varir þeirra. Var hún ekki líka barn, eins og þau?
Það var nú orðið bjart úti við sjóndeildar-
hringinn og hin rósfingraða morgungyðja varpaði
töfraljóma á himininn.
Sören Knop hafði skriðið upp á þak hússins. Og
inni við ferjustaðinn sá hann seglbát stefna út að
eyjunni sinni með bátinn sinn i eftirdragi.
Þegar seglháturinn, með tvo menn innanborðs,
kom út að liúsinu, var sjórinn að flæða inn í hús-
ið. Las-Pieter stökk í land. Á sinn kyrlátlega hátt
skýrði hann frá þvi, að hann hcfði brotið aðra ár-
ina á leiðinni í land, lirakið al'leiðis og náð landi í
um mílu vegar fjarlægð frá ferjustaðnum. Þess
vegna kæmi hjálpin svona seint.
Maren Knop leit á hann. Það var eins og sólar-
geisli lýsti upp ásjónu hans. Það var innri gleði
yfir því, að hafa unnið þrekvirki ogbjargaðmanns-
lífum. Og Kristín horfði á hann leiftrandi augum,
sem elcki var hægt að misskilja.
— Komdu nú í hátinn Ivristín, sagði hann og
ætlaði að rétta henni höndina en liætti við það,
þegar liann sá, að móðir liennar athugaði þau.
Eftir siðustu deiluna við Kristínu var hún orðin
róleg, og þegar hún gekk fram hjá Las-Pieter og
Kristínu lagði hún liönd sina á öxl hans og sagði:
— Jæja, þið tilheyrið hvort öðru. Takið nú börn-
in með ykkur.
Las-Pieter vöknaði um augu, þegar liann lieyrði
þessi orð. Hann vissi ekki, að Maren Knop gæti
sagt svona falleg orð. Þið tilheyrið hvort öðru.
Um hádegið snéristáttin og sjórinn tók að lækka
aftur. Sólin skein í lieiði og enn þá einu sinni hófu
mennirnir ásjónur sínar móti sólskininu.
En Sören Knop veitli því ekki athygli. Hann
tók róðrarbátinn sinn og réri yfir engin sin, sem
voru á kafi í sjó, út að ræsinu, til þess að athuga
skemmdirnar. Hann sat álútur á þóftunni og knúði
fast árarnar.
Þegar hann kom að ræsinu, sá hann, að flóð-
garðurinn var hrotinn á margra faðma svæði.
stoðirnar stóðu einar upp úr, og öll vinna lians og
Las- Pieters daginn áður hafði verið fyrir gýg.
Hann hvítnaði í framán, stóð upp í bátnum og
virtist ætla að lirópa ókvæðisorðum að óvini sín-
um. En þá reikaði hann í si)ori, seig ofan á þóft-
una aftur og byrgði andlitið i höndum sér.
NÁHVALAVEIÐAR VIÐ GRÆNLAND.
Frli. af 18. síðu.
Tveimur tímum seinna lá hvalurinn á ströndinni
og um leið byrjaði stórveizla, Stór stykki af spiki,
kjöti og innyflum voru dregin inn í kofana, en þar
sátu karlar, konur og hörn umliverfis eldana og
hiðu eftir máltíðinni. Allt var notað, engu var
hent, allir fengu sinn skerf, hvalurinn var sam-
eign allra. Allan næsta dag sást enginn á ferli, allir
sváfu saddir og ánægðir en hundaniir sleiktu levf-
arnar fyrir dyrum kofanna.
Og þessi saga hefir endurtekið sig þúsund sinn-
um í margar aldir i lífi Eskimóa.