Sjómaðurinn - 01.12.1940, Síða 59

S JÓM AÐURINN
51
„Skildu liana eftir, þær eru niiklu betri á Rahi-
roa,“ sagði skipstjórinn.
Við tókum stefnuna í hánorður.
Þessa nótt svaf eg á þilfarinu milli margskonar
farangurs og hrúnlitaðs fólks. Eg lá við hliðina á
tveimur polynesiskum drengjum, heint ,á móti
stelpunum fjórum, sem eg liafði séð á liafnarbakk-
anum. Rétl eftir miðnætti kom Chris og lagði sig
við hlið mér. Hann sagði um leið og hann rétti
mér sígaréttu: „Það er sannarlega gott að vera laus
úr þessari bölvaðri Iiolu Hvar geymirðu romm-
flöskurnar?“
Eg fékk honum flöskurnar þrjár. Greiðsluna
fyrir ferðina. Hann l)ölvaði Papeete og blótaði
svo kröftuglega að drengirnir vöknuðu. Svo þagn-
aði hann, rétti úr hinum stóra líkama sinum á
jíilfarinu og horfði upp í blikandi stjörnurnar, sem
visuðu okkur leiðina vfir spegilslétt hafið.
Við vöknuðum með sólarupprás, þegar himinn
og liaf runnu saman i grámóðu og kyrð. Þetta var
undursamleg fegurð! Þokulijúpur morgunsins í
öllum regnbogans litum! Það var eins og að horfa
itm í geysistóra perluskel! Mér var liugsað til íbúa
milljónáborganna, sem verða á Itverri nóttu að
sofa innan þröngra veggja, veggfóðraðra komm-
óðuskúffa. Allan daginn sigldum við fram hjá lit-
ríkum smáeyjum með einkennilega fallegum nöfn-
um: „Tureia“, „Vana-Vana“. — Sólin skein frá
heiðum himni. Á ströndunum stóðu gevsistórir
kokospáhnar og sveigðust til í hlænum. í hæfi-
legri fjarlægð frá pálmaklæddum ströndunum
sneyddi „Vahine-Tahiti“ fram hjá kóralskerjun-
um og á ströndunum sáum við i sjónaukunum
hrúna menn standa og stara á farkostinn okkar.
Við fórum farm hjá nokkrum fiskibátum með
miklum drifhvítum seglum. Undir kvöld nálguð-
uihst við fyrstu eyjuna, sem við áttum að koma
við á og losa þar „corned beef“, dósamjölk og
sykur frá Ástralíu. t fi daga fórum við frá einni
evjunni til annarar, tókum farþega, sem ætluðu
til annara eyja, tókum perluskeljar og „copra“
svo að mikla ólykt lagði um alla skonnortuna -
já, við fengum jafnvel dauðan mann með i illa
gerðum trckassa! Það átti að grafa liann á fæð-
ingarey lians. Á sjöunda deai um morguninn til-
kynti drengur, sem hafði klifrað unp i mastur. að
nú sæisl lil Rahiroa. Þegar eg fékk bessar frétlir
var eg að raka mig. Eyjan var svo lág, að hún sásl
ekki fyr en fáar milur voru ófarnar til hennar.
Smátt og smátt komu pálmatrén á hvitri strönd-
inni í ljós og eftir ekki aJveg hættulausa siglingu
um örmjótt sund í kóralskerinu komum við inn á
spegilslétt lónið við eyjuna. Á ströndinni stóðu
hinir fáu íbúar eyjarinnar i finustu fötunum sin-
um, karlmennirnir í nýstroknum hvítum huxum
og skyrtum og konurnar í saumuðum kjólum með
stóra stnáhatta á höfðum sér.
Akkerið var látið falla og í litlum seglhátum
fórum við svo upp að ströndinni. Þarna stóðu litlir
litríkir hamhuskofar i skuggum pálmatrjánna,
kaþólskt safnaðarhús, sem virtist vera í mikilli
niðurníðslu og hin óhjákvæmilega Kínverjakrá
Eigandinn stóð sjálfur á ströndinni og stjórnaði
nokkrum innfæddum mönnum, sem voru að taka
á móti stórum tindósum, kössum og sekkjum og
alt var flutt í búðarlioluna hans, sem jafnframt
var knæpa eyjarinnar. All voru þetta vörur frá
Evrópu.
„Allur þessi fjandi eyðileggur tennur þeirra,“
sagði Chris við mig, þegar við gengum um pálma-
Iundinn, lieim að kofa höfðingja eyjarinnar. „En
stjórnin græðir, guli djöfullinn græðir, og horgar
skatta af gróðanum, og, ja, eg græði vitanlega dá-
litið á því að flytja þetta rusl hingað. Þó græði cg
meira á kopraflulningumun. Nei það var alt betra
í gamla daga!“
Svo sagði hann mér dálítið frá gömlum dögum,
þegar aðeins sárafáir hvítir menn sigldu milli
eyjanna og stálhraustir innfæddir sjómenn, hestu
sjómenn veraldarinnar, eins og hann kallaði þá,
sáu um alt slikt ferðalag. Höfðingi eyjarinnar var
ekki gamall Hann brosti unglingslega til okkar
þegar við komum og sagði: „Iaroana“, en þannig
heilsa Polynesar gestum sínum.
Chris skipstjóri stjórnaði samtalinu. Eg skildi
ekki hvað þeim fór á milli. en þó vissi eg að þeir
ræddu um Kopra og perluskeljar. En slíkan varn-
ing átti Chris að taka með sér þegar hann færi.
Fyrir utan kofa höfðingjans var okkur vísað til
sætis á tveim trékössum og smádrengur sótti ung-
ar kokoslmetur upp i næsta pálma, skrældi þær
og hauð okkur hinn ágæta drykk. Frá ströndinni
harst hlátur til okkar og þrumur hrimsins úr
klettunum skamt frá, en í pálmalundinum, þar
sem við sátum, var kyrð og friður. Cliris sló úr
pípunni sinni, en höfðinginn skýrði nákvæmlega
tra því, sem við hafði borið á eyjunni síðan „Va-
hine Iahiti“ kom síðast. Skipstjörinn hreytti við
og við jáyrði id úr sér, kinkaði kolli til samþykkis,
en virtist hinsvegar ekki vera áhugasamur fyrir
efninu. Alt í einu virtist alt verða kvikt milli