Morgunblaðið - 01.12.2008, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. DESEMBER 2008
✝ Jórunn Ragn-heiður Brynj-
ólfsdóttir fæddist í
Hrísey við Eyja-
fjörð 20. júní 1910.
Hún lést á dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilnu Grund 21. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurveig G.
Sveinbjarnardóttir
húsfreyja frá Hill-
um í Stærra-
Árskógssókn í Eyja-
firði, f. 1886, d.
1950, og Brynjólfur Jóhannesson
útgerðarmaður frá Selaklöpp í
Hrísey, f. 1891, d. 1977. Jórunn
var elst átta systkina sem eru auk
hennar: Ásta, f. 1912, d. 1997; Jó-
hannes, f. 1914, d. 1962; Sig-
tryggur, f. 1916, d. 2000; Sigurður
Björn, f. 1918, d. 2002; Hallfríður,
f. 1922; Fjóla, f. 1926, d. 1989 og
Sóley, f. 1926.
Hinn 11. nóvember 1944 giftist
Jórunn Jóni Guðmanni Hauki Þor-
steinssyni frá Fossvogi, f. 4. maí
1914, d. 27. des. 1990. Hann var
sonur hjónanna Þorsteins Finn-
bogasonar frá Hjallanesi í Land-
sveit og Jóhönnu Greipsdóttur frá
Haukadal í Biskupstungum. Börn
ísu Líf og Helenu Ósk, b) Jórunn
Ósk, f. 1973, maki Eiríkur E.
Benediktsson, f. 1969, þau eiga 3
börn, Ólaf Guðna, Gunnar Inga og
Thelmu Ósk, og c) Gunnar Páll, f.
1981, maki Kristbjörg Gunn-
arsdóttir, f. 1981, dóttir þeirra er
Brynhildur Anna. 4) Brynjólfur
Karl, f. 10.6. 1948, maki Arndís
Magnúsdóttir, f. 13.6. 1958, börn
þeirra eru Edda Vigdís, f. 1987,
og Brynjólfur Magnús, f. 1990.
Fyrri maki Brynjólfs var Guð-
björg Gunnarsdóttir, sonur þeirra
er Gunnar, f. 1968, hann á 3 börn,
Guðbjörgu Lyndu, Daníel Smára
og Sveinbjörn Ara.
Jórunn ólst upp í Hrísey og
vann þar öll almenn störf á stóru
æskuheimili sínu. Á unglingsárum
stundaði hún nám við Héraðskól-
ann á Laugarvatni og Kvenna-
skólann í Reykjavík en flutti al-
komin til Reykjavíkur um 1940.
Þegar börnin voru komin nokkuð
á legg fór hún að vinna utan heim-
ilis, t.d. var hún víða smurbrauðs-
dama. Verslunarstörf hóf hún í
vefnaðarvöruverslunum Ólafs Jó-
hannessonar og keypti af honum
reksturinn á Grundarstíg 2 ár-
ið1974 og rak til 1985 er hún
hætti sökum aldurs. Leiddist
henni aðgerðarleysið, hóf störf að
nýju og keypti verslunina á Skóla-
vörðustíg 19 og rak þá verslun
fram á síðasta vor er hún, 97 ára
gömul, hætti störfum.
Útför Jórunnar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Jórunnar og Hauks
eru: 1) Sigurveig
Inga, f. 13.1. 1942,
maki Pétur Magn-
ússon, f. 27.6. 1939,
d. 15.12. 1996, dóttir
þeirra er Ásta Ingi-
björg, f. 1967, maki
Helgi Hjálmtýsson, f.
1963, hún á 2 dætur,
Sigurveigu og Svan-
hildi. 2) Jóhanna, f.
9.8. 1945, maki Ei-
ríkur E. Viggósson,
f. 9.10. 1943, þau
eiga 3 börn: a) Hauk-
ur Jörundur, f. 1967, maki Lizy
Steinsdóttir, f. 1964, þau eiga 2
börn, Daniel Einar og Katrínu
Hönnu, b) Sigurður Örn, f. 1970,
maki Berglind Björk Jónsdóttir, f.
1969, þau eiga 4 börn, Marinellu
Ragnheiði, Jón Hauk, Hönnu
Berglindi og Móeiði Örnu, og c)
Ragnheiður Erla, f. 1984, maki
Magnús Páll Gunnarsson, f. 1980.
3) Brynhildur, f. 28.12. 1946, maki
Ólafur G. Bjarnason, f. 13.12.
1943, þau eiga 3 börn a) Bjarni, f.
1967, maki Gerða Björg Haf-
steinsdóttir, f. 1974, sonur þeirra
Óskar Þór, dóttir Bjarna og Val-
gerðar Guðjónsdóttur er Helga
Björg, Gerða á fyrir dæturnar El-
Nú er hún amma mín farin eftir
langa ævi. Hún var duglegasta
manneskja sem ég þekki og lét ald-
urinn ekki aftra sér. Alla daga stóð
hún í búðinni sinni sem henni leið
svo vel í þar til líkaminn hætti að
leyfa henni það. Amma var alltaf
með búð frá því að ég man eftir
mér fyrir utan þessi 4 ár sem hún
var á Hellu. Ég man fyrst eftir að
fara í búðina til ömmu á Grund-
arstíg 2. Þar var hún með efni,
dúka, tölur og allt sem til þurfti.
Það voru ófáar stundirnar sem ég
lék mér með tölurnar hennar
ömmu, taldi og sorteraði. Hún var
sölumaður af Guðs náð og fannst
gaman að gefa litlu hjörtun sín í
búðinni. Það var í ófá skipti sem
hún laumaði einhverju í pokann hjá
fólkinu sem var að versla hjá
henni. Hún var gjafmild og fannst
gaman að geta gefið fólki eitthvað
þó svo að það væri ekki stórt. Það
var bara eitthvað við það að sjá
ánægju frá fólki sem gaf henni svo
mikið. Við áttum margar og
skemmtilegar stundir saman.
Henni fannst ógurlega gaman að
spila og passaði sig á því að við
gætum öll spilað við hana frá
blautu barnsbeini. Maður átti að
vera röskur að hugsa og ekkert að
hanga of lengi við hlutina. Það átti
illa við hana að sjá eitthvað svoleið-
is. Hún var hrein og bein og kom
til dyranna eins og hún var klædd.
Ég man eftir ferðunum okkar
ömmu austur á Hellu og í þeirri
síðustu þegar við fórum með rút-
unni á Selfoss eina páskana. Ferðin
tók 4 klukkutíma frá Reykjavík og
var fólk farið að undrast um okkur.
Við vorum sjálfar hálfsmeykar um
að komast ekki á leiðarenda. Í eitt
skiptið bað amma mig um að skipta
við sig um sæti því að þegar við
myndum velta í rútunni þá myndi
ég finnast lifandi undir henni en
hún dáin ofan á mér. Ég var ekki
nema 8 ára gömul og hélt að þetta
yrði okkar síðasta. Eftir þessa ferð
mátti ég ekki sjá smáþoku yfir
Hellisheiðinni þá neitaði ég að fara
austur nema að það væri helst
heiðskírt og fínt. En þetta tókst að
lokum og við amma rifjuðum þessa
ferð oft upp og hlógum mikið. Hún
var trúuð hún amma og kenndi
okkur öllum að fara með bænirnar
okkar. Hún sagði mér að maður
skyldi alltaf biðja til Guðs og þakka
fyrir það sem maður ætti. Hún
sagði mér að það væri stutt á milli
heimanna og hún myndi líta til með
okkur þegar hún færi.
Krakkarnir mínir hafa verið það
heppin að fá að kynnast langömmu
sinni vel og voru þau búin að eign-
ast vini á Grund. Þau eiga eftir að
búa að því alla ævi að hafa átt hana
ömmu löngu eins og þau kölluðu
hana. Fyrir hönd fjölskyldu Jór-
unnar langar mig að þakka starfs-
fólki Grundar fyrir góða og hlýja
umönnun.
Elsku besta amma mín, mig
langar að þakka þér fyrir allar þær
stundir sem við höfum átt í gegnum
árin og allt það sem þú hefur kennt
mér. Ég er stolt af því að bera nafn
þitt og vona að ég verið þér til
sóma. Ég á eftir að sakna þín. Þín
Jórunn.
Undanfarnar vikur hafði amma
rætt það við mig að hún væri á för-
um. Hún sagðist vita að hún færi
bráðum að deyja, en hún sagði jafn-
framt að ég þyrfti ekki að hafa
neinar áhyggjur, hún yrði áfram
hjá mér. Hún sagðist vera búin að
sjá hvernig þetta væri og að hún
yrði jafnvel nær mér en áður.
Þegar ég kom til hennar á föstu-
dagsmorguninn til þess að kveðja
hana, þá var ég komin til að kveðja
vegna þess að ég var að fara í
ferðalag. Ég átti ekki von á því að
þennan sama dag færi hún í sitt
hinsta ferðalag og sennilega trúði
ekkert okkar því. Í huga okkar var
hún máttarstólpinn, bjargið sem
ekki varð bifað. Áður en ég kvaddi
tók hún þétt um höndina á mér og
sagðist elska mig, elska mig svo
heitt. Ég veit að þessum orðum var
ekki bara beint til mín heldur var
þeim beint til okkar allra, alls fólks-
ins hennar, fólksins sem henni
fannst gera sig svo ríka og lánsama.
Sjálf sagði hún alltaf þegar hún var
spurð hvað gerði hana svona sterka
og kjarkaða að það væri kærleik-
urinn til okkar, fólksins hennar, en í
raun var það okkar gæfa að fá að
eiga þessa sterku og kærleiksríku
konu.
Elsku hjartans ömmu mína kveð
ég með söknuði og djúpu þakklæti
fyrir allt það sem hún hefur verið
mér en ég kveð hana jafnframt í
þeirri fullvissu að hún verði ávallt
með okkur. Blessuð sé minning
hennar.
Ásta Ingibjörg Pétursdóttir.
Hún langamma mín var einstök
kona. Þegar ég hugsa um hana sé
ég hana fyrir mér í búðinni sinni,
sitjandi þétt upp við brennheitan
ofninn að leggja kapal og drekka
gulrótarsafa.
Þegar ég lít til baka og rifja upp
allar þær góðu og skemmtilegu
stundir sem ég hef átt með henni
Löngu minni þá er svo ótalmargt
sem kemur upp í hugann. Hún var
kraftmikil, klár og sterk kona sem
féll sjaldan verk úr hendi.
Þegar ég var lítil fannst mér ekk-
ert betra en að kúra uppi í Löngu
rúmi og hlusta á sögur frá Hrísey.
Þær voru margar og spennandi.
Hún hafði einstakt lag á að segja
sögur og mér leið oft eins og ég
væri ein af sögupersónunum. Og
sumar sögurnar sem hún sagði mér
voru sögur sem amma hennar og
afi höfðu sagt henni þegar hún var
lítil.
Þegar hún flutti á Grund og var
hætt að vinna kom ég við hjá henni
og þá klifraði ég stundum upp í til
hennar og tók hún þá í höndina á
mér og kreisti hana þéttingsfast.
Mér fannst alltaf ótrúlegt að svona
lítil og nett kona hefði svona sterk-
ar hendur.
Langa var ávallt vel til höfð og
hún hafði einstakt lag á að heilla
fólk. Allt til hinstu stundar var hún
áhugasöm um lífið, hún hafði alltaf
áhuga á því sem ég var að gera og
sýndi mér ávallt hlýju og um-
hyggju.
Ég tel mig hafa verið mjög lán-
sama að hafa búið fyrstu æviárin í
sama húsi og hún langamma mín.
Og ég held að það sé ekki hægt að
hugsa sér betri fyrirmynd en hana
fyrir unga konu í dag. Ég hef í
gegnum tíðina oft sótt til hennar
styrk og ég mun halda áfram að
gera það því eins og hún sagði sjálf
þá er hún ekki farin langt og hún
mun alltaf vera hjá mér.
Sigurveig Þórhallsdóttir.
Þegar amma Jórunn var komin á
þann aldur sem flestir telja viðeig-
andi að draga sig af vinnumarkaði,
í kringum sjötugt, lokaði hún vefn-
aðarvörubúð sinni á Laugavegin-
um. Ömmu fannst þetta greinilega
ekki vera rétti aldurinn til að
hætta að vinna því stuttu síðar var
hún staðin að verki við vinnu á
helgarmarkaði uppi á Höfða. Hún
starfaði þá fyrir kaupmann sem
einnig rak vefnaðarvörubúð á
Skólavörðustíg 19, efst á Klapp-
arstíg. Þetta kom í raun engum á
óvart og fjölskyldan gafst upp á að
fá hana af þessu. Þar sem búið var
að uppljóstra leyndarmálinu gat
hún alveg eins farið að vinna á
virkum dögum á Klapparstígnum
sem hún og gerði. Þegar síðan
búðareigandinn var kominn á ald-
ur, sem þó var nokkuð yngri en
amma, og ætlaði að loka búðinni á
Klapparstígnum var amma ekki
tilbúin að hætta og tók við rekstr-
inum. Þessi ákvörðun hennar kom
heldur engum á óvart. Leigubíl-
stjóri sótti ömmu á morgnana og
ók henni í vinnuna og það hélt
áfram þó að hún væri komin á
Grund. Það var víst dálítið und-
arleg sjón þegar einn af elstu íbú-
Jórunn Ragnheiður
Brynjólfsdóttir
Ó, undur lífs, er á
um skeið
að auðnast þeim, sem
dauðans beið –
að finna gróa gras við il
og gleði í hjarta að vera til.
Hve björt og óvænt skuggaskil.
Ei sá ég fyrr þau skil svo skýr.
Mér skilst, hve lífsins gjöf er dýr
– að mega fagna fleygri tíð
við fuglasöng í morgunhlíð
og tíbrá ljóss um loftin víð.
Og gamaltroðna gatan mín
í geislaljóma nýjum skín.
Ég lýt að blómi í lágum reit
og les þar tákn og fyrirheit
þess dags, er ekkert auga leit.
Ég svara Drottinn, þökk sér þér
af þínu ljósi skugginn er
Helgi Magnús
Arngrímsson
✝ Helgi MagnúsArngrímsson
fæddist á Borg-
arfirði eystri 12.
júní 1951. Hann lést
á sjúkrahúsinu á
Egilsstöðum 22.
nóvember síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Egils-
staðakirkju 29. nóv-
ember.
vor veröld öll, vort
verk, vor þrá
að vinna þér til lofs sem
má
þá stund, er fögur
hverfur hjá.
(Þorsteinn
Valdimarsson.)
Ég mun aldrei
gleyma hve mjög það
gladdi okkur hjónin
þegar Helgi kom inn í
líf fjölskyldu okkar er
Bryndís og hann hófu
sína sambúð. Ég hafði
heyrt Snjólf tala um ágæti hans,
þeir unnu hjá sama fyrirtæki, Tré-
smiðju Fljótsdalshéraðs. Kannski
voru kynni okkar þó svolítið vand-
ræðaleg, ég þessi málglaða, fljót-
huga kona en hann dagfarsprúður,
orðvandur maður. Ég bar sennilega
fyrir honum óttablandna virðingu
en með árunum hvarf óttinn og að
sama skapi óx virðingin og hélst
óbreytt alla tíð. Við urðum að
mörgu leyti sálufélagar, höfðum
sömu áhugamál um svo margt,
þráðum útiveru og ferðalög og að
sjá sem mest af því sem landið okk-
ar býður okkur, blóm, fjöll, fossa og
fleira. Naut ég og fjölskylda mín
margra ógleymanlegra stunda með
honum Bryndísi og krökkunum.
Ógleymanlegar eru þær stundir
sem við áttum saman við söng og
gítarleik sem og allar hinar dýr-
mætu stundirnar okkar saman.
Ég vil þó sérstaklega þakka eina
ógleymanlegustu stund lífs míns
þar sem ég er stödd í litlum skála í
Breiðuvík ásamt Helga og Bryn-
dísi, eitt fagurt ágústkvöld fyrir
nokkrum árum. Tunglið skein í fyll-
ingu inn um gluggann á náttból
mitt, eitt kertaljós á borði. Ég var
þreytt en alsæl. Brátt heyrði ég gít-
aróma og söng þeirra þar sem þau
sungu mörg af mínum uppáhalds-
lögum og ljóðum og snart það
hjarta mitt meira en orð fá lýst.
Svona gæti ég lengi talið. Ég minn-
ist Helga með þökk fyrir alla hans
hlýju og góvild í minn garð sem oft-
ast var ekki sýnd með mælgi, jafn-
vel í einni setningu sem sagði jafn
mikið og löng lofræða frá öðrum.
Ég læt þetta nægja en geymi í
hug mér og hjarta minningar um
elskaðan tengdason og vin sem ég
trúi og veit að hefur verið tekið vel
á móti af föður, tengdaföður og öðr-
um ástvinum, að ógeymdum
drengnum hans. Nú geta þeir faðm-
ast og verið saman.
Elsku Bryndís mín, þú ert búin
að standa eins og klettur, líkt og
alltaf, í gegnum mikla raun sem og
fjölskyldan þín öll. Ég finn svo sárt
til með ykkur öllum sem og henni
Elsu minni sem nú hefur misst ást-
kæran son og systur sína á nokkr-
um dögum. Þér og öðrum ástvinum
Helga óska ég Guðs blessunar. Ég
hlakka til samverustundanna síðar.
Hrefna Hjálmarsdóttir.
Víknaslóðir á Austurlandi eru
eitt best skipulagða göngusvæði
landsins. Aðgengilegar gönguleið-
ir, vel merktir og góðir göngustíg-
ar ásamt nákvæmum upplýsing-
um og kortum af svæðinu gera
svæðið áhugavert fyrir alla úti-
vistarunnendur. Helgi M. Arn-
grímsson hefur farið fremstur
meðal góðra manna heima í héraði
við uppbyggingu svæðisins. Vinna
Helga að uppbyggingu gönguleiða
á Víknaslóðum lýsir honum vel.
Gríðarlega áhugasamur, vand-
virkur, traustur og afkastamikill.
Helgi vann ekki aðeins að útivist-
armálum heima fyrir heldur einn-
ig um allt land. Um árabil vann
hann að verkefni Ungmenna-
félags Íslands „Göngum um Ís-
land“ og ferðaðist þá um allt land-
ið, safnaði upplýsingum og setti
upp leiðarlýsingar á áhugaverðum
gönguleiðum. Í samstarfi var
Helgi einstaklega ljúfur og þægi-
legur og aldrei langt í húmorinn.
Helgi var fararstjóri fyrir
Ferðafélag Íslands í gönguferðum
um Víknaslóðir og miðlaði þá af
mikilli reynslu og þekkingu bæði
um náttúru og menningu svæðis-
ins. Þá sýndi hann myndir á
myndakvöldum félagsins og flutti
fróðleg erindi um Víknaslóðir.
Það er mikill missir að Helga M.
Arngímssyni úr hópi útivistar-
fólks.
Ferðafélag Íslands þakkar
Helga fyrir ánægjulega samfylgd
og sendir fjölskyldu hans innileg-
ar samúðarkveðjur.
Páll Guðmundsson.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli, sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og hve-
nær sá, sem fjallað er um, fæddist,
hvar og hvenær hann lést, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst.
Undirskrift | | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir | Ef mynd hefur birst í
tilkynningu er hún sjálfkrafa not-
uð með minningargrein nema beð-
ið sé um annað. Ef nota á nýja
mynd er ráðlegt að senda hana á
myndamóttöku: pix@mbl.is og
láta umsjónarmenn minning-
argreina vita.
Minningargreinar