Morgunblaðið - 01.12.2008, Blaðsíða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. DESEMBER 2008
Minningarkort
Sími: 588 7555
www.skb.is


  


 



 
    
       
✝
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
EBBA HVANNBERG,
Eiðismýri 30,
Seltjarnarnesi,
lést þriðjudaginn 25. nóvember.
Útförin verður frá Dómkirkjunni miðvikudaginn
3. desember kl. 15.00.
Margrét Hvannberg, Jakob R. Möller,
Jónas Hvannberg, Þorbjörg Guðmundsdóttir,
Ebba Þóra Hvannberg, Helgi Þorbergsson,
Gylfi Björn Hvannberg, Ingibjörg Þóra Gestsdóttir
og barnabörn.
um Grundar var sóttur á hverjum
morgni í vinnu. Einn daginn
spurðu tveir eldri menn hana hvert
hún væri að fara og sagðist hún þá
vera á leið í vinnu. Horfðu þeir þá
hvor á annan og gáfu merki um að
sennilega væri þessi ekki með öll-
um mjalla.
Við ömmubörnin höfum alltaf
gaman af að segja fólki frá þessari
iðju ömmu okkar og enginn segir
frá eða hlustar á þessar sögur
nema með bros á vör.
Haukur Jörundur Eiríksson.
Nú hefur okkar frábæra amma
kvatt. Hún reiknaði allt í huganum
og heillaði marga viðskiptavini þeg-
ar hún gat margfaldað efnislengd
með metraverði án aðstoðar reikni-
vélar. Margir höfðu þetta á orði við
hana og sumir reiknuðu þetta eftir
til að staðfesta að hún hefði örugg-
lega reiknað rétt. Hún sagðist nota
hugarreikninginn til að halda heil-
anum í þjálfun. Á sínum yngri ár-
um nam hún við Héraðsskólann á
Laugarvatni og var þar meðal
bestu nemenda og atti þar kappi
um hæstu einkunnirnar við síðar
þjóðþekkta menn. Hefur sú hugsun
oft komið upp hvað hún hefði hugs-
anlega tekið sér fyrir hendur ef
hún hefði haft tækifæri til að halda
áfram menntaveginn, en hún varð
frá að hverfa af fjölskylduástæðum.
Eiríkur pabbi okkar og Jórunn
amma höfðu gaman af að spila
hvort við annað og sátu löngum
stundum í eldhúsinu í Fögru-
brekku og spiluðu Rússa eða önnur
spil. Slík var ánægjan af spila-
mennskunni að pabbi fór oft til
hennar sérstaklega upp á Grund til
að taka í spil með henni. Oft hekl-
aði hún dúllur sem hún síðan seldi í
búðinni og hún var gjarnan að
hekla upp í pantanir.
Hún var alltaf heilsuhraust og
hafði læknir sem skoðaði hana fyrir
um ári síðan orð á því við hana, að
hún gæti jafnvel orðið líffæragjafi.
Þegar hún hafði ekki lengur lík-
amlega burði til að standa vaktina í
búðinni sinni og búðinni var lokað,
voru allir við því búnir að hún færi
að yfirgefa okkur. Tveimur dögum
fyrir andlátið kvaddi hún okkur og
virtist hún hafa þekkt sinn vitj-
unartíma. Hún var alltaf skýr í
hugsun og spilaði á spil viku áður
en hún andaðist. Hún hafði lifað
góðu lífi og andaðist sökum hás
aldurs.
Ragnheiður Erla Eiríksdóttir.
Amma Jórunn var engin venju-
leg amma sem sat heima og bakaði
vöfflur eða prjónaði sokka. Ef við
vildum hitta ömmu þá var auðveld-
ast að finna hana í vinnunni. Hún
var stolt af afkomendum sínum og
börnin mín kölluðu hana alltaf
„ömmu í búðinni“.
Fyrir nokkrum árum komu til
landsins nokkrir starfsmenn
finnskrar sjónvarpsstöðvar sem
óskuðu eftir að hitta ömmu, en þeir
fullyrtu að amma væri elsti kaup-
maðurinn á Norðurlöndunum. Okk-
ur þótti það orðið svo sjálfsagt að
hún væri í búðinni sinni að við hug-
leiddum ekki hvort hún væri Norð-
urlandamethafi.
Það var fastur liður hjá okkur
systkinunum að líta við í búðinni
hjá ömmu á Þorláksmessu með
fjölskyldum okkar. Það voru ekki
eingöngu fjölskyldumeðlimir sem
gerðu það að venju sinni að líta við
í búðinni um jól, því að það gerði
fjöldinn allur af fólki, sem þekkti
hana ekki en hafði gert það að
hluta af sínum jólavenjum að líta
við og heilsa upp á hana. Það munu
því eflaust margir hugsa til hennar
þegar gengið er um Klapparstíginn
núna um jólin.
Amma Jórunn var trúuð kona.
Hún sótti gjarnan kirkju og trúði
að annað meira og betra tæki við
þegar þessu æviskeiði lyki. Hún
ræddi oft um hve hraði nútímans
hefði slæm áhrif á fólk en trúði því
að Íslands biði stórt hlutverk í
framtíðinni.
Við þökkum ömmu samfylgdina
og þá umhyggju og visku sem hún
hefur veitt okkur. Við biðjum henni
blessunar á æðri tilverustigum.
Um heilaga brú, inn í heimana björtu
handan við lífið liggur þín leið.
Í svanslíki flýgur og frelsinu fagnar,
leiðin til ljóssins er víðáttu breið.
Þú svífur um dyr þær er eilífðin opnar,
þar englar himnanna fagna þér dátt.
Við kveðjum þig vina og vegsemdar biðj-
um,
kærleika Guðs í auðmýkt og sátt.
(Björg Einarsdóttir.)
Sigurður Örn Eiríksson.
Elsku amma mín, nú er komið að
leiðarlokum okkar og mjög
viðburðaríkri ævi þinni.
Þú varst merkilegasta persóna
sem ég þekkti og tel ég að allir
sem kynntust þér séu á sama máli.
Að vera í vinnu allt fram á 98. ald-
ursár er ekkert smáafrek. Að fara
aftur út á vinnumarkaðinn 82 ára
gömul af því að þér leiddist er lýs-
andi fyrir þig. Ekkert stoppaði þig
í því sem þú ætlaðir þér að gera.
Þú fórst í vinnuna með leigubíl síð-
ustu árin en þú lést þig ekki vanta
og stóðst í búðinni frá 10 til 18
hvern dag og lengur ef þess gerðist
þörf eins og fyrir jólin sem dæmi.
Mig langar að kveðja þig og rifja
upp þau ófáu skipti sem ég kom til
þín í búðina á Grundarstígnum
strax eftir skóla og líka á sumrin til
þess að aðstoða þig í búðinni. Ófá
skipti var maður að leika sér á lag-
ernum og taka til og þú minntist á
það allt fram á síðasta dag þegar
ég ætlaði að búa til hús handa okk-
ur úr pappakössum og ströngum.
Það var alltaf gaman að koma til
þín hvort sem það var í búðina eða
heim á Flyðrugrandann. Við spil-
uðum mikið og naut ég þess ætíð
og gátu heilu kvöldin farið í spila-
mennsku.
Ég minnist ætíð sagnanna sem
þú sagðir mér af veru þinni í Hrís-
ey og sérstaklega um langafa þeg-
ar hann eitt sinn var staddur í
kaupfélaginu á aðfangadag og var
að spyrja kaupfélagsstjórann um
hvort ekki væru allir búnir að fá
jólamatinn. Kaupfélagstjórinn
sagði svo vera fyrir utan eina fjöl-
skyldu sem átti ekki fyrir matnum.
Óskaði þá langafi eftir því að kaup-
félagsstjórinn sendi þeirri fjöl-
skyldu kjöt fyrir jólin og myndi
skrifa þetta á sinn reikning. Á jóla-
dag komu börnin frá þeirri fjöl-
skyldu og tóku utan um langafa og
þökkuðu honum fyrir matinn sem
hann hafði sent til þeirra og þökk-
uðu honum fyrir að bjarga jólun-
um. Þessi hugsunarháttur fylgdi
þér ætíð og gast þú ekki hugsað
þér að vita af einhverjum sem var í
vanda og vildir allt fyrir alla gera.
Mig langar að kveðja þig, amma
mín, og þakka þér fyrir allt sem þú
kenndir mér og þá sérstaklega að
hugsa um náungann og að allt hef-
ur sinn tilgang og að þú verður
dæmdur út frá því hvernig þú kem-
ur fram við aðra.
Kveðja,
Bjarni Ólafsson.
Ég man hvað mér fannst gaman
að fara niður í búð til hennar
ömmu löngu. Ég man eitt skipti
þegar ég fór með vini mínum til
hennar, við vorum að fara niður á
Ingólfstorg og fórum til hennar í
leiðinni. Hún tók mjög vel á móti
okkur og hún gaf okkur nammi og
flöskusvuntur og sagði við okkur:
„Þegar þið giftið ykkur eigið þið að
setja þetta á flöskurnar.“
Ég man alla laugardaga þegar
hún kom heim til ömmu Binnu, þá
fengum við okkur alltaf kaffi og
kökur. Þegar við komum til hennar
á Grund þá tók hún alltaf vel á
móti okkur og hún var alltaf með
nammi. Hún var bara mjög góð
manneskja yfirhöfuð.
Kveðja, þinn
Ólafur Guðni.
Ég var í heimsókn hjá dóttur-
dóttur Jórunnar þegar ég sá hana.
Það var föstudagskvöld og við sát-
um þrjú á spjalli inni í stofu þegar
hún kom heim af Guðspekifélags-
fundi. Ég sneri baki í borðstofuna
en heyrði að einhver var þar á ferli
svo ég stóð upp og sneri mér við og
sá þá þessa fullorðnu konu standa í
báða fætur beint fyrir framan mig
– hún í borðstofunni en ég í stof-
unni. Jórunn bjó þá á heimili dótt-
ur sinnar og manns hennar og þar
bjuggu einnig dótturdóttir hennar
og barnabarnabarn. Það leið ekki
svo langur tími þar til ég tilheyrði
einnig þessari litlu stórfjölskyldu.
Það hafði Jórunn reyndar séð fyrir,
löngu á undan mér og reyndar
löngu áður en við hittumst þarna í
fyrsta sinn.
Jórunn var berdreymin. Hún var
svo berdreymin sem barn í Hrísey
að heimilisfólk hennar vann sum
verk sín með hliðsjón af því hvað
barnið hafði dreymt um nóttina.
Fiskimaðurinn faðir hennar gat
stundum stuðst við drauma hennar
við störf sín og húsfreyjan móðir
hennar gat stundum undirbúið
óvæntar gestakomur fyrir tilstuðl-
an drauma hennar. En það vissu
ekki allir draumar á gott og fátt
var um slíka drauma rætt. Jórunn
var fædd með þessa gáfu sem við
höfum flest heyrt getið en enginn
hefur getað skýrt og hún fylgdi
henni alla ævi hennar þótt hana
hafi dreymt minna síðari árin. Ég
held að þessi gáfa hennar hafi haft
mikil áhrif á það hvaða augum hún
leit lífið og tilveruna. Hún var fyrst
og fremst boðberi kærleika og hug-
rekkis. Ég fékk að reyna það og er
henni þakklátur fyrir. Það var
nokkuð óvænt að upplifa það að
fullorðin kona á tíræðisaldri væri
þess fyllilega umkomin að veita sér
mun yngra fólki styrk en þannig
var því farið með Jórunni. Guð
einn veit hvaðan hún fékk sinn
styrk. Hún virtist geta gengið í
einhvern óþrjótandi sjóð og veitt
sér og öðrum úr honum að vild og
hún var gjafmild.
Það var síðan aftur á föstudegi
fyrir fáeinum dögum að við kvödd-
umst, að þessu sinni um morgun,
hún hafði sótt og von til að henni
gæti farnast vel en hún lést um
kvöldið. Ég bið Guð að blessa hana
Jórunni og þakka henni góða og
lærdómsríka samfylgd.
Helgi Hjálmtýsson.
Kær vinkona mín hefur kvatt
okkur eftir langa ævi 98 ár. Henn-
ar er saknað vegna mannkosta.
Hún hafði þægilega nærveru, alltaf
jákvæð og umhyggjusöm og gat
sagt skemmtilega frá ýmsu sem
hún hafði upplifað um ævina bæði í
æsku sinni í Grímsey og síðar á
ævinni. Jórunn átti marga vini sem
litu gjarna til hennar í búðinni
hennar á Skólavörðustígnum. Þar
mætti hún alla daga í fjölda ára al-
veg fram á seinasta ár. Það var
alltaf notalegt að koma þangað,
eins og á sólskinsblett, hlýtt faðm-
lag gleði og þakklæti, helst varð
maður að fara út með einhverja
smágjöf fyrir heimsóknina. Ég
kynntist Jórunni í Guðspekifélag-
inu, hún hafði áhuga á andlegum
málum og kom oft á fundi, í þakk-
lætisskyni gaf hún félaginu fallega
dúka úr búðinni sinni á borðin þar,
sem minna okkur á hana.
Umhyggjan um búðina sína og
það að standa á eigin fótum var svo
rík að hún gat ekki mætt í félaginu
á laugardagseftirmiðdögum vegna
þess að hún var að vinna, þó að
hún væri á tíunda áratug.
Það er sagt í fræðunum að allir
sem fæðast í þennan heim komi
með ljós með sér, aðeins mismun-
andi bjart. Jórunn var ein af þeim
björtu sem ylja í kringum sig.
Blessuð sé hennar minning.
Herdís Þorvaldsdóttir
leikkona.
✝ Lárus IngiKristjánsson
fæddist á Akureyri
14. janúar 1958.
Hann lést á Líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
22. nóvember síð-
astliðinn. For-
eldrar hans voru
Kristján Haukur
Magnússon, f. á
Ísafirði 28.2. 1935,
d. 6.3. 1984 og
Hrefna Lúth-
ersdóttir, f. á Ak-
ureyri 6.7. 1936, d. 5.12. 2005.
Systkini Lárusar eru Magnús
Haukur, f. 1.9. 1954, Inga Lára,
f. 13.10. 1956, d. 19.12. 1956,
Eymundur, f. 26.5. 1959, d. 5.5.
2007, Hilmar, f. 1.10. 1960,
Helga Ragnhildur, f. 13.4. 1962
og Inga Lára, f.
17.1. 1969. Sonur
Lárusar Inga og
Rutar Bragadótt-
ur, f. 30.9. 1959, er
Eyjólfur Bragason,
f. 5.10. 1977. Börn
Eyjólfs eru Daníel
Ingi, f. 21.12. 1996
og Rut Sumarrós,
f. 15.3. 2001.
Börn Lárusar
Inga og fyrrver-
andi sambýliskonu,
Láru Guðrúnar
Gunnarsdóttur, f.
3.12. 1961, eru Kristjana Rós, f.
29.2. 1996 og tvíburarnir
Hrefna Ösp og Ottó Ingi, fædd
22.6. 1997.
Útför Lárusar Inga fer fram
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Óhætt er að segja að skammt sé
stórra högga á milli þegar ég set hér
saman minningabrot um bróðurson
minn, Lalla, eins og hann var ávallt
kallaður. Einungis eitt og hálft ár er
liðið síðan Eymundur bróðir hans
lést af völdum hjartaáfalls. Eftir lát
Munda fóru eftirlifandi bræður hans
í rannsókn hjá Hjartavernd og kom
þá í ljós krabbamein í brjóstholi
Lalla. Fór hann í nauðsynlega með-
ferð og fékk úrskurð lækna um góð-
an bata. Hann veiktist svo hastar-
lega er hann dvaldi erlendis á
fimmtugsafmæli sínu í janúar sl.,
greindist með illkynjuð æxli í höfði
og gekkst undir aðgerð ytra. Varð
krabbamein honum að aldurtila.
Haukur bróðir og Hrefna kona
hans eignuðust sjö börn á fimmtán
árum. Lalli var þriðja barn þeirra og
fæddist á Akureyri rétt rúmu ári
eftir að þau misstu telpu, tveggja
mánaða gamla. Á þeim árum var
lífsbaráttan hörð hjá ungu hjónun-
um, ekki ósvipað og nú er hjá mörgu
fólki hérlendis. Börnin fæddust eitt
af öðru, faðirinn í námi og illa laun-
uðu starfi, og dauðsfall næstelsta
barnsins hafði mikil áhrif á þau.
Foreldrar Lalla fluttu síðar frá Ak-
ureyri til Reykjavíkur og jukust
tengsl okkar við fjölskylduna. Þeir
Lárus Ingi og Eymundur dvöldu um
tíma hjá Sigrúnu systur og Trausta
fyrrverandi eiginmanni hennar, þá
búsett á Flateyri. Minnist Sigrún
þeirra bræðra með mikilli hlýju og
kveður þá með söknuði og þakklæti
fyrir árin sem þau áttu saman. Við
Laufey systir minnumst Lalla sem
hlédrægs lítils drengs og unglings
innan systkinahópsins, þó eigi skap-
lauss. Hann var laghentur dugnað-
arforkur við vinnu og trúr sínum
nánustu.
Á æviferli sínum stundaði Lalli
beitingar, sjómennsku, smíðaði
sjálfur bát sem hann m.a. gerði út
frá Arnarstapa á Snæfellsnesi um
skeið og vann mörg hin síðari ár í
byggingavinnu með Magga bróður
sínum. Ráku þeir saman járnabind-
ingafyrirtæki sem gekk vel.
Lalli aflaði sér skipstjórnarrétt-
inda og jók menntun sína með því að
sækja ýmiss konar námskeið. Börn-
um sínum var hann góður og um-
hyggjusamur faðir. Við Lalli áttum
þá sameiginlegu lífsreynslu að eiga
tvíbura, stúlku og dreng. Þau Lára,
sambýliskona hans til margra ára,
eignuðust þrjú börn og bjuggu sam-
an þar til fyrir um tveimur árum síð-
an. Reyndist hann syni hennar,
Gunnari Elí, sem góður fósturfaðir.
Þótt samband milli okkar Lalla væri
stopult eins og oft vill verða á full-
orðinsárum ræddumst við stundum
saman símleiðis og fann ég hve
stoltur hann var af velgengni sinni
og staðráðinn í að framkvæma ým-
islegt börnum sínum og sér til góðs.
Í heimsókn minni til hans í sumar,
stuttu eftir að hann hafði gengist
undir uppskurð á höfði, ræddum við
mein hans og hvað væri framundan.
Kom þá vel í ljós bjartsýni hans sem
hélst alveg fram í andlátið. Sagðist
hann þó vera tilbúinn að taka örlög-
um sínum, hver svo sem þau yrðu.
Þótt dauðinn sé ávallt sár er það
huggun harmi gegn að hann er líkn
við þraut. Við föðursystur Lalla,
makar okkar og börn vottum öllum
hans nánustu innilega samúð vegna
ótímabærs fráfalls hans.
Helga Magnúsdóttir.
Lárus Ingi
Kristjánsson