Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Síða 44

42
HÆSTI TINDURINN
STJARNAN
minar og hitt og þetta; jeg get ekki losað mig við þessa hugs-
un eða þessa tilfinningu, án þessa get jeg ekki fylgt þjer, alt
þetta mun stvrkja mig, það er ávöxtur iðju minnar og óska“.
En vinur minn, ef þú gerir þetta, kemst þú ekki upp á liæsta
tindinn; þangað verður þú að koma allsnakinn, laus við allar
flækjur og fjötra, til þess að þú getir klæðst á ný í klæði lausn-
arinnar. Eins og skipstjóri á sökkvandi skipi veit að hann verð-
ur að varpa út þungavörum til þess að lialda skipinu á floti,
þannig verðið þjer einnig að afsala yður öllu og losa yður við
allar byrðar, vera frjáls og óbundin í hugsunum, laus við alla
eigingirni og hafin yfir starfsþrá og þrá eftir árangri. Þegar
þjer komist upp á hæsta tindinn, munuð þjer finna að fyrir
afsal klæddust þjer skrúða lausnarinnar.
Eins og eldurinn slokknar sje lionum ekki haldið við, þann-
ig deyr sannleikurinn um lausnina i yður ef þjer haldið lionum
ekki rjettilega við. Ef þjer hafið ekki uppörfandi þrá og ásetn-
ing að halda eldi þeim síbrennandi. Guðdómsneistinn sem i öll-
um býr — í dýrlingnum og villimanninum, siðaða manninum
og svallaranum, í hvítum mönnum og hörundsdökkum, verð-
ur að haldast lifandi, uns hann verður að björtum loga, sem
að lokum sameinast hinu eilífa báli lausnarinnar. Þjer verðið
að láta reynslu yðar blása í eldinn, þar til liann verður svo
voldugur og sterkur að hann rennur saman við hið mikla bál
lausnar, þar sem fullsælu er að finna. Þú kemst ekki hjá þvi
að safna reynslu, það er aðferð þróunarinnar, en ef þú ert vitur
muntu velja og hafna, þú munl aðgreina það sem hjálpar, frá
því, sem hindrar. Reynslan leiðir þig að fordyri lausnarinnar,
en marg endurtekin rejmsla sömu tegundar skapar óþörf örlög.
Vjer skulum taka dæmi af marglyftu húsi, sem hefir marga
glugga á hverri hæð. Á hverri hæð búa jafnmargir menn og
gluggarnir eru margir. Mennirnir eru alla vega skapi farnir,
þeir standa hver við sinn glugga og njóta þess útsýnis, sem
þaðan blasir við. Lítt reyndur maður gengur frá einum glugga
til annars, þótt útsýnið sje svipað úr þeim öllum. Hann dvelur
altaf á sömu hæð, færir sig aðeins frá einum glugga til ann-
ars, hann fer ekki upp á næstu hæð, fyr en hann hefir horft á
útsýnið úr þeim öllum og þannig lært það sem lært varð. Æfi-
skeið eftir æfiskeið fer hann frá einum glugga til annars, en
altaf á sömu hæð; og hann villist á hverri hæð i hverfleik sorga
og saknaðar og í hyllingum glaums og gleði. Á hverri hæð er
einhver guð og einhverjir, sem prjedika um liann, þar eru
helgidómar, helgirit og helgisiðir. A hverri hæð eru vissar kröf-
ur, venjur, hugmyndir, órói, efasemdir og þrár. Örevndi mað-
urinn gengur i gegnum öll þessi stig og velur og hafnar eftir