Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Blaðsíða 16

14
RÆÐA FLUTT í PARlS
STJARNAN
RæÖa flutt í París
27. sept. 1927.
Hvar sem þjer farið, og um hvaða lönd, sem þjer reikið,
komist þjer að raun um það, að mennirnir eru að leita að liam-
ingju, hamingu, sem háð er ytri aðstæðum, hamingju, sem þeir
geta gripið örstutta stund, liamingju, sem æ er á liverfanda hveli.
Þessi hamingja er hlutskifti alls þorra manna um viða ver-
öld. Og þessi hamingja, sem þeim þykir svo mikilvæg, svo lífs-
nauðsynleg, er örfleyg, hverful og síbreytileg. En samt hýr hug-
ur og lijarta livers einasta manns yfir ákveðinni hugsjón, býr
yfir djúpri löngun til þess að finna liina sönnu hamingju, sem
fólgin er halc við liulu liins fallvalta heims.
í kvöld ætla jeg að henda á, að þessi hamingja kemur ekki
að utan, lieldur að innan. En þjer verðið að fá rejTislu í ytri
efnum, ef þjer eigið að geta skilið liið innra líf, því að ef þjer
hafið ekki sjeð veröldina, ef þjer liafið ekki smakkað á liinu
veraldlega, þá mun héimurinn hafa svo mikið aðdráttarafl fyrir
yður, að þjer fáið ekki sökkt yður niður í eðli sjálfra yðar og
ekki fundið þar uppsprettulind þessarar liamingju.
1 mínum augum liefir lífið aðeins einn tilgang: að menn
öðlist hamingjuríkið, sem fólgið er í hjósti sjerhvers þeirra og
unt er að öðlast, með þvi eina móti: að hafna, afneita eða
sigrast á hinu jarðneska.
Hvert sem þjer farið, munuð þjer komast að raun um, að
menn eru að leita þessarar hamingju, sem er varanleg, óum-
breytanleg og eilíf. En þeir láta flækjast eins og fiskar i neti,
hverfleikans hlutir veiða þ’á, örðugleikar og lokkandi raddir,
andúð, liatur og afbrýði og allir þessir smámunir, sem fjötra
menn. Það er eins og þeir væru í garði, þar sem gróa mörg blóm.
Iivert blóm reynir að breiða út blöðin, lifa og láta í tje angan
og fegurð, opinbera þrár sínar og sýna heiminum vaxtarfylling
sína. En meðan sál mannsins lýkst upp, líkt og blóm, er að reyna
að ná fullkomnun, að breiða út blöðin, þá týnir liann sjálfum
sjer innan um bið jarðneska. Með þessum bætti flækir hann
sjálfan sig. Frá upphafi vega verður liann að reyna að greina
hið mikilvæga frá hinu, sem einkisvert er.
Vjer skulum þá, með þessa forsendu í huga, að allir sjeu