Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Síða 35

STJARNAN
VITURLEG UPPREISN
33
Mig langar til þess að þjer öðlist likamlega og andlega lieil-
bi’igði, þess vegna er jeg altaf að reyna að lýsa veginum og að-
ferðunum til þess að nálgast hlið friðar og lausnar. Frá mínu
sjónarmiði er aðeins eitt takmark —- lausnin — og jeg liefi öðl-
ast hana. í mínuin augum er aðeins einn sannleikur til, — sann-
leikurinn um eyðing sjálfsins, sem að lokum leiðir til frið-
ar. Og jeg geymi þann sannleik, því Ástvinurinn hýr í mjer
og' jeg er sameinaður honum. .Teg vildi að þjer væruð eins
°S' ÍeS> þá yrðuð þjer eftirmynd Hans, eftirmvnd Ástvinarins,
eftirmynd sannleikans. Jeg vildi að jeg gæti margfaldað mátt
yðar, þann mátt, sem þjer hafið safnað yður, sem þjer hafið
nærl og ræktað á undangengnum æfiskeiðum, þann mátt, sem
þjer liafið áunnið yður með reynslunni. Jeg vildi geta styrkt
ásetning yðar, sem hefir vaxið upp, ekki á nokkrum augnahlik-
um, sem þjer hafið liugsað um lausnina, heldur á óratíma und-
angenginna æfiskeiða; samtímis og mótaðist sú mikla bygging,
sem vjer nefnum líf og lífsreynslu. .Teg vildi feginn vaka yfir
ásetningi yðar og hj'ggja um yður varnargarð úr vðar eigin þrá,
til þess að styrkja yður gegn þrekleysi sjálfra yðar. Jeg vildi
ennfremur glæða kærleik }rðar, sem verður að vera frumtónn-
inn, liin tæra lind, sem endurspeglar himininn. Jeg vildi og göfga
þrá vðar, svo að bj’gging yðar mætti verða fullkomin, sterk og
örugg. Mig langar til að Iireinsa hug yðar og hjörtu, því aðeins
að þjer verðið kristallstærir og lireinir munuð þjer ná takmarki
lausnarinnar og sjá sannleikann afhjúpaðan i lireinleik lians og
tign. En fyrst og fremst vildi jeg gera yður einfalda, einfalda
sem laufblaðið, sem á að haki sjer mörg vor, vetra og sumur,
því einfeldni er árangur mikillar reynslu, mikillar þekkingar,
ákveðins ásetnings og göfugra óska. Þess vegna cr jeg liingað
kominn, og þess vegna eruð þjcr hjer samansafnaðir.
Lítið á kyrstöðupoll inni i skógi, þjer munuð sjá að grænt
slý er á yfirborðinu, ckkert dýr getur lifað i því vatni, dvölin
þar yrði dauði. Engin skepna drekkur það Iieldur, þvi það er
ólieilnæmt og svalar ekki. Ekki speglar það heldur trjen þó þau
sjeu umhverfis það, nje heldur himininn, sem hvelfist yfir því,
eða ljósgeislana, sem stafa niður á milli laufhlaðanna, nje held-
ur stjörnskrúð næturinnar. Vatnið stendur kyrt, þess vegna
er það dautt og rotið; enginn lífsandvari hreifir það, það híður
regntímans. Það híður þess að slormar og stórviðri svifti af því
græna slýinu og rjúfi liina rotnandi kyrstöðu og hið lamandi
dauðamók. Þegar regnið streymir niður og vindarnir taka að
blása, þá lifnar vatnið á ný og dansar af kæti. Þannig er mann-
leg þróun. Frá kyrstöðu til lífs, frá lífi til kyrstöðu, þar til mað-
urinn hefir lært að í honum sjálfum hýr máttur sá, er skapað
3