Morgunblaðið - 17.12.2008, Síða 18

ÞÆR vönduðu sig mikið systurnar Ingunn Rut og
Rakel Rut Sigurðardætur þar sem þær kvöld eitt á
aðventunni bjuggu til jólakertastjaka. Grunnefnið
voru lurkar eða bútar af breiðum trjágreinum sem
þeim áskotnuðust vegna þess að Reykjavíkurborg
hafði skikkað heimilismeðlimi til að láta taka veru-
lega mikið af gömlu furutré í garðinum sem var
orðið svo stórt að það teygði sig langt yfir lóða-
mörk.
En þessi lurka-kertastjaka-gerð er ekki bara
eitthvert jólaföndur, heldur er með þessu verið að
tengja við gamlan tíma og gamla hefð.
„Ég man þegar amma mín og nafna gerði svona
lurka með okkur barnabörnunum sínum þegar ég
var lítil stelpa í sveitinni,“ segir Elín Margrét Hár-
laugsdóttir móðir þeirra systra. „Hún hafði mikið
fyrir þessu, fór langa leið gangandi til að saga bir-
kilurka af trjám handa okkur. Og svo tók hún utan
af þeim börkinn og pússaði þá og lakkaði hvíta.
Síðan sáum við krakkarnir um að setja allskonar
skraut á þá en mesta fúttið var það sem við köll-
uðum alabastur en var í raun sparsl og amma setti
á lurkinn til að festa kertið og svo áttum við að
stinga greinum og öðru dóti þar í. Svo harðnaði
þetta og nýtt kerti var sett í stæðið um hver jól.
Móðir mín dregur þessa lurka sem við krakkarnir
gerðum, alltaf fram á jólum heima hjá sér. Mér
finnst gaman að gera svona lurka með stelpunum
mínum, alveg eins og langamma þeirra gerði með
mér þegar ég var stelpa. En ég er reyndar ekki
eins dugleg og nafna mín, ég nennti ekki að standa
í því að taka börkinn af þeim, pússa þá og lakka.“
Lurkagerð að fyrirmynd langömmu
Morgunblaðið/Kristinn
Jólastemning Þær voru einbeittar við skreytingu lurkanna, systurnar Ingunn og Rakel.
Eftir Önnu Sigríði Einarsdóttur
annaei@mbl.is
Ég var oft búin að veltafyrir mér hvort ég ættiekki að hanna kjóla úrlambskinninu – litla
kjóla með rykkingum eða jafnvel
púffermum. Enda er lambskinnið
okkar svo þunnt og meðfærilegt
að það hreinlega kallar á slíkt,“
segir Sigríður Sunneva Vigfús-
dóttir, sem er nú að hleypa nýju
lífi í fyrirtæki sitt Sunneva De-
sign eftir langt og gott barneign-
arfrí.
Útkoman er óvenjuleg nálgun
við mokkajakkann. „Það er búið
að vera mikið um rykkingar í
erlendum tískublöðum og fyrir
tveimur árum tók ég að mér að
gera sérpantaða flík með mikl-
um rykktum jaðri úr laxaroði
sem kom virkilega skemmtilega
út. Það má því segja að þessir
nýju mokkajakkar séu framhald á
þeirri vinnu – þetta er eins konar
barokk-útgáfa af mokkajakkanum.“
Hefur Sunneva látið klippa ull
gærunnar óvenju stutt og nýtur
þess að leika sér að hráefninu með
því að búa til bæði föll og rykk-
ingar. „Það er eiginlega með ólík-
indum hvað hægt er að gera þetta
einfalda, og í grunninn grófa hrá-
efni, glæsilegt.“
Áhersla á gott handverk
Leður og skinn hefur alltaf heill-
að Sunnevu, sem lagði stund á
hönnunarnám við Polimoda skólann
í Flórens á árunum 1988-1991, en
mikið er lagt upp úr hönnun og
framleiðslu í skólanum sem tengdur
er Fashion Institute of Technology
í New York. Áður var hún þó búin
að vera viðloðandi skinnaiðnaðinn
heima á Akureyri þar sem hún er
fædd og uppalin.
Að námi loknu fékk ég vinnu hjá
fyrirtækinu DIBI í Toscana, en það
var þá stærsti viðskiptavinur Ís-
lensks skinnaiðnaðar og þeir voru
að framleiða fyrir stór merki á borð
við Hugo Boss og Trussardi. Eftir
að hún kom heim aftur til Íslands
1993 kom henni hins vegar á óvart
hversu fáar saumastofur hér heima
unnu með skinnið. „Mér fannst ég
hreinlega ekki geta horft upp á að
skinnið væri meira og minna allt
selt úr landi og að fæstir vissu af
gæðum íslensku lambsgærunnar,“
segir Sunneva sem keypti í kjölfarið
sínar eigin vélar og stofnaði fyr-
irtækið Sunneva Design.
Eftir áðurnefnt barnseignarfrí er
hún nú farin að bretta upp erm-
arnar á ný og hefur fengið góð við-
brögð við nýju línunni, sem hún
hefur m.a. verið að selja í Kraum.
„Ég vil frekar leggja áherslu á að
gera gott handverk, en að fara út í
fjöldaframleiðslu,“ segir Sunneva.
Áður en dæturnar komu í heiminn
var hún að selja hönnun sína til
Sviss, Svíþjóðar og Bretlands og
hyggst hún nú kynna sér þá mark-
aði á nýjan leik, en skinnið fær hún
frá Sjávarleðri á Sauðárkróki.
„Mér finnst ég stundum vera eins
og skúlptúristi. Lambskinnið er ein-
faldlega þannig hráefni að maður
fær mikla tilfinningu fyrir því í
höndunum. Þannig byrja ég jafnvel
með eina hugmynd en hráefnið
mótar flíkina að öðru. Ég er líka
mikið náttúrubarn í mér og stund-
um finnst mér skinnavinnslan ein-
faldlega verða óður til Íslands.“
 Sigríður Sunneva Vigfúsdóttir hefur að undanförnu verið að vinna úr lambaskinni
 Hún segir með ólíkindum hvað hægt sé að gera þetta einfalda hráefni glæsilegt
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Gott handverk „Ég vil frekar leggja áherslu á gott handverk en að fara út í
fjöldaframleiðslu,“ segir Sunneva um verkefnin sín.
Hönnun Flíkurnar sem Sunneva
hannar og saumar eru fjöl-
breyttar og vekja eftirtekt.
„Stundum finnst mér
skinnavinnslan einfaldlega
verða óður til Íslands.“
Leikur sér að hráefninu
18 Daglegt líf
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 2008
Pétur Stefánssonsegir að lífið sé
leikur og bregður á
leik með lífið í fáum
línum:
Efni í stökur aldrei dvín,
né ásókn fólks í
brennivín.
Og ekki þrýtur eymd og
pín
þó aldir komi’og fari.
Til að bæta og létta líf
ligg ég í bjór og elska víf.
– Um breiða veginn sæll
ég svíf
sífellt ánægðari.
Ég vil lifa og leika mér,
liggja konur hvar sem er.
Út á lífið ef ég fer
er ég til í slaginn.
– Með Bakkusi ég býst í
ferð,
á bjórnum verða skilin
gerð,
því eilíflega edrú verð
ég eftir hinsta daginn.
Hjálmar Freysteinsson
las Staksteina í
Morgunblaðinu, þar
sem sett var út á að
koníakið hækkaði
minna en vodkinn,
útrásarvínið meira en
„iðnaðarsprúttið“.
Hjálmari varð að
orði:
Nú þarf að berja í borðið,
blöskrar mér ólán mitt.
Ódýra vínið orðið
ennþá dýrara en hitt.
Davíð Hjálmar
Haraldsson var fljótur
að finna björtu hliðina
á þessu, nefnilega að
starfandi fólk væri
laust við skjálfta og
timburmenn eftir
helgar:
Öruggara er mitt líf,
engin slys á gæfuvegi.
Leggst ég undir læknis
hníf
og lifi það á mánudegi.
VÍSNAHORN pebl@mbl.is
Af lífinu og
Staksteinum