Árdís - 01.01.1947, Blaðsíða 27

En hvernig er best að ala og uppfræða bömin, svo þau nái því
göfuga takmarki? Fyrst og fremst kemur heimilið til greina. Foreldrarnir
ættu á öllum tímum, að sjá þörfina um að umkringja barnið góðu og
kristilegu framferði. Börnin læra og þroskast af góðum fyrirmyndum,' og
mest ber á því frá vöggu til fárra ára. Barnið lærir af foreldrum, syst-
kinum sinum og leikbræðmm og systrum, og svo áfram í skóla, sunnu-
dagaskóla, kirkju, vinnustofu o. s. frv. Alls staðar er maður umkringdur
af misjöfnum áhrifum, sem hver verður að læra að meta eða hafna.
Snemma þarf því að umkringja barnið með því góða og rétta og
heima em óviðjafnanleg tækifæri fyrir foreldra, að leggja réttan grund-
völl undir gott uppeldi, sem þó auðvitað rætist ekki æfinlega. Foreldrar
þurfa að vera kurteis hvort við annað, þurfa að bera virðingu í orði og
verki fyrir öllu, sem kemur sunnudagaskólum, kirkjum og kristilegum
bókum við, þó mismunandi kunni skoðanirnar að vera á heimilinu. Ljótt
orðbragð, eða háð í sambandi við trúaréfni, má alls ekki koma til greina
í viðurvist bania. Sum böm heyra aldrei nafnið Guð eða Jesú, nema í
reiði. Við hverju er að búast af þessum unglingum er þau byrja á sunn-
udagaskóla—ef kristileg fræðzla er veitt í því umhverfi. Hvílíkur munur
fyrir barn, sem er minnt á tilveru Guðs í einföldum bænum, bomar fram
með lotningu og stiltum róm. Þá verður sunnudagaskólinn áframhald af
þeim heimilis áhrifum og fyrstu sporin stígin í skilningi á kristilegri tiú.
Samkomulagið milli foreldra og barna, er undirstaðan sem hjálpar þeim,
að skilja kærleika Guðs. Innilegasta samband lífsins, er heimilið og það
hlýtur að vera fyrsta fyrirmynd barnsins.
Oft er sagt: “Nú tekur skólinn við,” hvort það er daglegi skólinn eða
sunnudagaskólinn, en þó ætti aldrei sú hugsun að ríkja, að skóli beri
ábyrgð á velferð barnsins, skólarnir, af hverju tagi sem er, geta litlu
áorkað, ef foreldrarnir vinna ekki sameiginlega með. Hvað lengi halda
þau börn reglu, að koma á sunnudagaskóla, ef foreldrarnir sýna engan
áhuga, að líta eftir því, að börnin lesi lexíuna, komi með blöðin sin eða
kortin, eða jafnvel að herða að þeim með að vera ekki of sein í skólann.
Annað er þetta, hvernig geta foreldrar búist við, að börnin haldi áfram
að vera reglusöm, eða hafa ástundan á kristilegri viðleitni, ef þau sjálf
sneiða algjörlega hjá því, að fara til guðsjónustu nema við sérstök tæki-
færi. Eg var á heimili í vor, þar sem sjö ára drengur átti að fara á sunnu-
dagaskóla, en vegalengdin var um mílu. Drengurinn var óviljugur að
fara, en móðirin minnti hann á, að hann færi daglega í skóla sinn. Þá
25