Morgunblaðið - 31.01.2009, Síða 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. JANÚAR 2009
Hann var einn af
fyrstu Íslendingum
sem urðu á vegi mín-
um í heimabæ mínum
Boston, fyrir réttum
tuttugu árum, og hann vakti strax
athygli mína. Myndarlegur maður
með skörp blá augu sem virtist gefa
lítið færi á sér. Við fyrstu kynni
myndi maður ef til vill telja að hljóð-
látt fasið væri merki um feimni eða
jafnvel áhugaleysi, en ekkert gæti
verið jafn fjarri sannleikanum.
Eftir því sem leið á kvöldið varð
mér ljóst að hér fór maður sem bjó
yfir yfirgripsmikilli þekkingu, fróð-
leik og áhuga á jafnt bókmenntum og
sögu sem alþjóðlegum fréttum. Sam-
ræður okkar þetta fyrsta kvöld
spönnuðu allt frá hvalveiðum, seinni
heimsstyrjöldinni og rússneskum
rithöfundum til átaka Palestínu- og
Íslraelsmanna í Miðausturlöndum.
Böddi var nefnilega einstaklega vel
lesinn og bjó yfir hafsjó af þekkingu
á vel flestum málefnum líðandi
stundar.
Ólíkt mörgum íslensku náms-
mönnunum sem ég kynntist í Bost-
on, talaði Böddi ensku með þykkum
íslenskum hreim, rúllaði errunum
eins og Íslendingum er einum lagið.
„Þetta er ég,“ hefði hann sagt. „Hví
skyldi ég breyta því?“ Og sú afstaða
hans var að mörgu leyti táknræn fyr-
ir það hvernig hann lifði lífinu. Þessi
33 ára fyrrverandi matsveinn á bát,
var enginn venjulegur erlendur há-
skólanemi. Orðaforði hans var á pari
við innfædda nemendur, en aldrei
barst hann á í þeim efnum né reyndi
hann að sýna fram á vitsmunalega
yfirburði með því að „vinna“ rökræð-
ur eða deilumál. Þvert á móti. Það
var sama hvaða hitamál voru til um-
ræðu; hve beitt var tekist á í rökræð-
um – alltaf hélt Böddi ró sinni. Þol-
inmæði hans var með ólíkindum. Ég
hreifst af æðruleysi hans og dáðist
að hreinskilni hans, ekki hvað síst
eftir að hann veiktist.
Við fjölskyldan eyddum ófáum
stundum með Bödda, Sibbu og
Helgu við matarborðið, þar sem ekk-
ert var til sparað í dýrindis máltíð-
um.
Grillaðar marineraðar lambalund-
ir, stökkar bakaðar kartöflur og
grænmeti; og sósur, sem aðeins
Böddi gat töfrað fram. Öllu svolgrað
niður með eðalvíni. Hann kunni svo
Björn Eyjólfur
Auðunsson
✝ Björn EyjólfurAuðunsson fædd-
ist í Reykjavík 4.
mars 1955. Hann lést
á líknardeild Land-
spítala 21. janúar síð-
astliðinn og var jarð-
sunginn frá
Fríkirkjunni í Reykja-
vík 30. janúar.
sannarlega á leyndar-
dóma matreiðslunnar.
Mínar bestu minning-
ar tengdar matseld og
sælkeramáltíðum
tengjast Bödda og
Sibbu. Ég mun sjálf-
sagt aldrei gleyma
saltfiskréttinum hans
Bödda í tómatragú.
Eða þá grillaða laxin-
um sem við nutum
ásamt stórum vina-
hópi í Province. Það er
þvílíkur fjöldi ævin-
týra og góðra minn-
inga sem við höfum tekið þátt í að
skapa í gegnum árin og það verður
óhjákvæmilega erfitt að ímynda sér
framtíðar frí og ferðalög án fé-
lagsskapar Bödda.
Fyrir mig sem „útlending“ sem
búið hefur á Íslandi í tæp fimmtán
ár, var alltaf hressandi að hitta
Bödda. Sama hvert tilefni funda okk-
ar var, þá gátum við setið saman og
spjallað um allt milli himins og jarð-
ar og alltaf gat maður treyst því að
Böddi kæmi til dyranna eins og hann
var klæddur og tæki þátt í samræð-
unum af hreinskilni og heiðarleika.
Þrátt fyrir veikindi Bödda undan-
farin ár, þá höfðu þau í raun furðu-
lítil áhrif á samband okkar og vin-
skap. Auðvitað var ljóst að veikindin
tóku smám saman sinn toll og heilsa
og útlit Bödda bar merki þeirrar
baráttu sem hann stóð í og hann
hafði stundum á orði að hann myndi
ekki vilja hitta sjálfan sig í dimmu
húsasundi. Það er hinsvegar sjálf-
sagt lýsandi fyrir þann mann sem
Böddi hafði að geyma, að Heba,
þriggja ára dóttir mín, setti aldrei
spurningarmerki við útlit hans. Hún
sá ekki sólina fyrir Bödda og hann
var klárlega hennar uppáhaldsgest-
ur. „Böddi,“ hrópaði hún þegar hann
kom í heimsókn og hljóp beinustu
leið í fangið á honum og sat þar
ánægð og sneri honum um hvern
sinn fingur og fékk hann til að leika
og lesa fyrir sig út í hið óendanlega.
Þegar ég nú skoða myndir og
minningar tengdar Bödda, þá fer því
ekki fjarri að minningin um Bödda
með Hebu í fanginu sé mér hvað
kærust, því það má e.t.v. segja að
þær stundir hafi einnig hjálpað hon-
um að gleyma um stund sjúkdómn-
um og þeirri baráttu sem hann stóð í.
Og hvílíkur léttir hlýtur það ekki að
hafa verið. Og kannski má líka segja
að þessi bönd sem tengdu Bödda og
Hebu hafi á sinn hátt hjálpað okkur
hinum að horfa framhjá þessu meini
og dauðleika og í stað þess bera
kennsl á þann einfalda sannleika
sem oft virðist hverfa okkur í amstri
hversdagsins. Að það eru vinir okkar
og vandamenn sem fylla líf okkar til-
gangi og það eru stundirnar sem við
eigum með þeim sem eru undirstað-
an og kjarni tilveru okkar.
Frank Sands.
Vinur minn og frændi, Björn Eyj-
ólfur Auðunsson er fallinn í valinn.
Hans er sárt saknað. „Böddi“ eins og
hann oftast var kallaður meðal fjöl-
skyldu og vina hafði allt til að bera
sem prýða má einn mann. Fallegur,
góður og greindur, hreinn og beinn
og vildi hverjum manni vel. Hafði í
sér „mennskuna“, eins og stundum
er sagt um þá menn sem búa yfir
þeim mætti að sjá hið góða í lífinu og
tilverunni og kjósa ljós í stað myrk-
urs og hafa skilning á því að við erum
ekki öll eins. Böddi, félagi okkar til
20 ára, er fallinn frá. Vinaböndin
voru tryggð í borginni Boston þar
sem góður hópur íslenskra náms-
manna kom saman í lok níunda ára-
tugarins við leik og störf. Sibba og
Böddi voru órjúfanleg heild í þessum
hópi enda bundust þau traustari
böndum en flestir aðrir. Félagar,
sálufélagar, ástvinir og vinir. Eining
sem eftir var tekið.
Vinatengslin voru treyst enn frek-
ar eftir komuna til Íslands. Boston-
hópurinn stækkaði því börnin bætt-
ust í hópinn og virtust taka vináttu
foreldranna að erfðum. Helga var
framlag Sibbu og Bödda, fædd 1992,
og sannarlega dóttir foreldra sinna
hvað vinsældir og vináttu snerti í
hópi annarrar kynslóðar Boston-
fara. Hún var líka félagi foreldranna
og fjölskyldan fullkomnaðist í þess-
ari þrenningu.
Fyrir rúmum tíu árum komst á sú
hefð að Boston-fararnir og börnin
þeirra söfnuðust saman í þakkar-
gjörðarhátíð í lok nóvember. Ekki
dugði minna en að leigja veiðihús og
eyða saman heilli helgi. Samstaðan,
samheldnin og vináttan gerði það að
verkum að hvert skipti var betur
heppnað en það næsta á undan og
ekki fyrr búið en tilhlökkunin yfir
næstu samkomu tók við.
Böddi átti drjúgan þátt í að gera
þessar samverustundir eftirminni-
legar. Hann var skemmtilegur, orð-
heppinn og gat verið ómótstæðilega
kaldhæðinn þegar þjóðmálin og ekki
síður heimsmálin voru krufin. Hann
var með fjölbreyttari bakgrunn en
flest okkar – sjómaður, menntamað-
ur og heimsmaður – og talaði tæpi-
tungulaust. Það var hlustað þegar
hann lagði til málanna út frá eigin
reynslu.
Umfram allt var Böddi þó öðlings-
drengur sem var staðráðinn í að
berjast til þrautar fyrir fjölskyldu
sína. Þegar hugsað er til Bödda
koma hetjur Íslendingasagna upp í
hugann. Traustur og dyggðum
prýddur í alla staði og myndbirting
hetjuskapar í baráttu sinni við
manninn með ljáinn. Einnig ljúf-
menni hið mesta sem lýsti sér ekki
síst í því hve mannfælnustu smábörn
sópuðust að honum.
Í veikindum Bödda kom berlega í
ljós hve heilsteyptur og traustur
maður hann var og æðrulaus. Það
var ekki annað hægt en fyllast að-
dáun á því hvernig hann stóð sig af
stakri reisn með Sibbu sér við hlið
sem hefur ætíð verið hans stoð og
stytta. Sambandið var frá upphafi
byggt á bjargi, þar voru samofin ást
og virðing, traust og samhygð.
Erfitt var fyrir okkur vinahópinn
að gera okkur grein fyrir þeim veik-
indum sem hann gekk í gegnum.
Böddi var aldrei sjúklingur, ekki
einu sinni síðustu helgina sem við
áttum með honum í nóvember. Þar
stóð hann upp og flutti sína þakk-
argjörð til Sibbu og Helgu og til
hópsins. Fastur fyrir og hugrakkur
þó að hann vissi hvert stefndi.
Við erum óendanlega þakklát fyrir
þessa síðustu helgi með honum, hún
er dýrmæt og verður hlý minning í
framtíðinni. Um leið og við kveðjum
kæran vin með miklum söknuði vott-
um við Sibbu sem misst hefur heitt-
elskaðan eiginmann, vin og sálu-
félaga, Helgu sem misst hefur sinn
góða föður, móður Bödda og systk-
inum okkar dýpstu samúð. Megi
æðri máttur styrkja þau í sorginni.
Boston-hópurinn,
Sólveig og Jóhann,
Ólöf,
Ásdís og Ludvig,
Ásdís og Gylfi,
Auðbjörg og Frank,
Karl og Stefanía,
Jóhanna,
Anna Margrét,
Sigrún og Þór,
Jónína og Gunnar,
Arndís og Helgi.
Frá er fallinn góður vinur og
starfsfélagi, Björn Eyjólfur Auðuns-
son.
Björn hóf störf á Rf., síðar Matís, í
maí 1998. Hjá Rf./Matís starfaði
Björn að upplýsingamálum, útgáfu-
málum, heimasíðu, ársskýrslum,
þýðingum og öðru sem krafðist mik-
illa samskipta við aðra starfsmenn.
Hann var vel liðinn og í miklum
tengslum við starfsmenn og var sam-
skiptahæfni og félagslyndi eitt af því
sem einkenndi Björn. Oft var haft á
orði að hann missti ekki af uppákom-
um sem staðið var fyrir á vinnu-
staðnum.
Það var ávallt létt yfir Birni og var
hann mikill húmoristi, alveg fram til
síðasta dags. Björn lét ekki aðra
finna fyrir veikindum sínum heldur
hélt áfram líkt og ekkert hefði í skor-
ist, ákveðinn í að standa sig þrátt
fyrir erfiðleika sem að steðjuðu.
Björn var traustur starfsmaður og
einstaklega liðlegur við alla þá sem
hann starfaði með. Hann var mikils
metinn enda reynsla hans og þekk-
ing á sjávarútvegi einn af hans
mörgu kostum og muna þeir vel sem
störfuðu hvað lengst með honum
þegar rýnt var út um gluggann í
Sjávarútvegshúsinu á skipin og
bátana sem sigldu um Faxaflóasund-
in og fróðleiknum sem fylgdi í kjöl-
farið.
Ósjaldan barst talið að enska bolt-
anum og þar hafði Björn sínar skoð-
anir og var ávallt með nýjustu frétt-
irnar úr boltanum á hreinu. Ekki fór
á milli mála að Arsenal var liðið sem
var honum kærast. Metingur á milli
hans og annarra starfsmanna um
hvaða lið væri best í deildinni bar oft
á góma og oftar en ekki gekk hann
um sigurreifur eftir leiki síns liðs.
Mikil eftirsjá er að Birni og verður
hans sárt saknað úr leik og starfi.
Við sendum fjölskyldu Björns og
vinum innilegar samúðarkveðjur á
þessari erfiðu stund.
F.h. starfsfólks Matís,
Sjöfn Sigurgísladóttir.
Það voru þungbærar fréttir að
heyra fyrst af veikindum Björns fyr-
ir nokkrum árum. Við dáðumst að
hugrekki hans, æðruleysi, kjarki og
húmor sem voru eiginleikar sem ein-
kenndu baráttu hans við illvígan
sjúkdóm. Það reyndist auðvelt að
ræða við Björn um þessa baráttu og
hann var ætíð einlægur í svörum.
Hann hafði mikið að gefa okkur og í
raun var það oft á tíðum hann sem
hughreysti okkur. Honum var ávallt
umhugað um okkur vinnufélagana
og vinnuna sem hann stundaði eins
lengi og kostur var.
Vart er hægt að hugsa sér betri
samstarfsmann en Björn. Hann var
hæglátur en kíminn og þægilegur í
viðkynningu. Það var auðvelt að
verða vinur hans og öll samskipti
voru eðlileg og áreynslulaus. Hann
var maður orðsins, óspar á góð ráð
þar að lútandi og með eindæmum
bóngóður. Þannig átti Björn auðvelt
með að snúa okkar þurra vísinda-
texta yfir á skemmtilegt og áhuga-
vert mál. Fátt eitt var skemmtilegra
á samkomum okkar vinnufélaganna
en góð saga frá Birni.
Áhugi Björns og lífsgildi endur-
spegluðust í ást til fjölskyldunnar og
eftir bestu getu hlúði hann að henni.
Ljómandi af stolti sagði Björn okkur
sögur af Sibbu og Helgu sem áttu
hug hans allan.
Með sorg í hjarta kveðjum við
Björn í dag en varðveitum minning-
ar um góðan vin og samstarfsmann
sem sárt er syrgður.
Elsku Sibba og Helga, aðrir ætt-
ingjar og vinir. Okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Rósa, Margrét og Guðlaug Þóra.
Hann vildi gera heiminn að betri
stað og orðræða hans var iðulega sú
að bæta í stað þess að rífa niður.
Hann vildi réttlæti í stað óréttlætis,
sættir í stað ósættis.
Eins og stundum vill verða í lífinu
kynntist ég þessum frænda mínum
og vini alltof seint og missti hann
alltof snemma en meðan hans naut
við var allt eins og það átti að vera,
aðeins gott. Um meira er ekki hægt
að biðja. Það er einnig gott að vita af
því að til eru menn eins og sá sem við
kveðjum. Kveðja er reyndar ekki
rétta orðið því sá sem kvaddur er
mun alltaf verða hjá okkur.
Jón Ársæll Þórðarson.
Elsku Ninna mín.
Mikið á ég eftir að
sakna þín og þeirra
stunda sem við syst-
urnar höfum átt sam-
an. Allt frá því að við vorum litlar
stelpur hefur mér fundist ég þurfa
að gæta þín og undir það síðasta
gat ég ekki vikið frá þér. Þær
stundir sem við höfum átt saman
hvort sem það var heima eða á
Laugarvatni þar sem að þið Skapti
áttuð ykkar sælureit eru mér afar
dýrmætar nú á þessu tímum, það
var alltaf mikið hlegið og gert gam-
an, einnig fórum við í ófáar veiði-
Einarína Einarsdóttir
✝ Einarína Ein-arsdóttir fæddist í
Keflavík 29. ágúst
1941. Hún lést á
Sjúkrahúsinu í Kefla-
vík 23. janúar síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Keflavíkurkirkju 30.
janúar.
ferðirnar hérna á ár-
um áður og seinna
voru ferðir til Spánar
þar sem Ninna var
hrókur alls fagnaðar
eins og svo oft.
Ninna var mikil
fjölskyldumanneskja
og voru börnin henn-
ar og ömmubörn
henni allt. Hún og
Skapti voru ávallt
mætt fyrst í boðið
okkar á jóladag því
stundvísi var henni
mikilvæg og ekki
mátti missa af neinu. Það er mikill
missir að þér úr systkinahópnum,
elsku Ninna mín.
Mig langar að þakka þér og fjöl-
skyldu þinni allan þann stuðning
sem þið sýnduð mér og minni fjöl-
skyldu á erfiðum tímum.
Elsku Skapti og fjölskylda, miss-
ir ykkar er mikill og hugur minn er
hjá ykkur og bið ég algóðan Guð um
að styrkja ykkur.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(Páll Jónsson.)
Þín systir,
Ásta.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast hennar Ninnu frænku
minnar. Það eru margar minningar
sem hafa komið upp í huga mér und-
anfarna daga og af nógu af taka. Ég
hef verið svo lánsöm að fá að vera
samferða ykkur systrum í gegnum
lífið. Það eru ófá skiptin sem þið
komuð til mín í snyrtingu allar sam-
an og það var oft fjör, en nú er stórt
skarð komið í hópinn þar sem þú ert
farin og systrahópurinn verður aldr-
ei eins.
Það hefur verið mikil gæfa fyrir
hana Erlu Ósk að kynnast ömmu-
systrum sínum og mun hún sárt
sakna þín. Elsku Ninna, mig langar
að þakka þér fyrir samfylgdina og
það sem þú hefur gefið mér. Elsku
Skapti, Jónína, Einar, Margrét og
fjölskyldur, megi Guð styrkja ykkur
á þessum tímum og hugur okkar er
hjá ykkur.
Guð blessi ykkur.
Guðbjörg Magnúsdóttir
og fjölskylda.
Klukkan var hálfníu föstudags-
kvöldið 23. janúar. Ég var að fara
með bæn með Sunnu Líf áður en hún
færi að sofa. Í bæninni báðum við
guð um að taka vel á móti Ninnu
frænku því við vissum að það væri
mjög stutt í það að hún myndi kveðja
þennan heim. Rétt fyrir klukkan níu
hringdi síminn, amma Ásta var í sím-
anum og tilkynnti okkur það að
Ninna systir hennar væri dáin. Þetta
var skrýtin tilfinning að vera nýbúin
að biðja bæn fyrir manneskju sem
var á meðal vor, en svo stuttu síðar
að biðja aðra bæn fyrir sömu mann-
eskju og þá er hún látin.
Við mæðgurnar ræddum saman
um hvað yrði um Ninnu núna. Ég
sagði henni frá því að núna breyttist
Ninna í engil og færi upp til Guðs,
þar sem afi Maggi og fleiri góðir
tækju vel á móti henni. Þetta voru
góðar umræður, nema hvað að
Sunna Líf var ekki alveg sannfærð
um það að Ninna myndi breytast í
engil, því henni fannst það hálfskrýt-
ið og ótrúlegt að það skyldu vaxa
vængir út úr bakinu á manni. Ég
sagði við hana að ég tryði því að við
myndum breytast í engla þegar við
værum dáin, hún lá hugsi en sagði
ekki neitt.
Ninna var skemmtileg og hress
kona sem gaman var að vera í kring-
um. Það var gaman að koma við hjá
Ninnu og Skafta í hjólhýsinu á Laug-
arvatni, þetta var svo fallegur og hlý-
legur staður hjá þeim. Síðast þegar
ég hitti Ninnu var hún stödd á
sjúkrahúsinu í Keflavík. Hún óskaði
sér að hún hefði eitthvað af þeim
krafti sem ég byggi yfir. Ég sagði
henni að hún myndi finna hann, hún
þyrfti bara að vera þolinmóð, hún
yrði farin að hlaupa um áður en hún
vissi af. Ég er sannfærð um það að
Ninna fann kraftinn sinn, hún ætlar
bara að hlaupa um á öðrum stað en
hér á jörðu.
Elsku Skafti, Jónína, Kalli, Einar,
Sjöfn, börn og barnabörn, missir
ykkar er mikill. Hugur okkar er hjá
ykkur.
Kristjana, Bergþór
og Sunna Líf Zan.