Morgunblaðið - 05.02.2009, Page 30

Morgunblaðið - 05.02.2009, Page 30
30 Minningar MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. FEBRÚAR 2009 ✝ Aðalsteinn P. Ma-ack, húsasmíða- meistari og fyrrver- andi forstöðumaður byggingareftirlits rík- isins, fæddist í Reykjavík 17. nóv- ember 1919. Hann andaðist á hjúkr- unarheimilinu Skjóli laugardaginn 24. jan- úar síðastliðinn. For- eldrar hans voru Pét- ur Andreas Maack skipstjóri, f. 11.11. 1892, d. 11.1. 1944, hann fórst með togaranum Max Pemberton, sem hvarf úti fyrir Snæ- fellsnesi í janúar 1944, og Hallfríður Hallgrímsdóttir húsmóðir, Bene- diktssonar, landspósts, f. 7. 6. 1895, d. 5. 1. 1967. Systkini Aðalsteins eru, Pétur Andreas Maack, stýrimaður, f. 24.2. 1915, d. 11.1. 1944, Karl Maack húsgagnasmíðameistari, f. 15.2. 1918, d. 5.11. 2005, Viggó Einar Ma- ack skipaverkfræðingur, f. 4. 4. 1922, og Elísabet Maack Thor- kvæntur Kristbjörgu Áslaugs- dóttur (skilin) þau eiga tvö börn, Sigríði Ásu og Árna Pétur, kvænt- ur aftur Köru Margréti Svaf- arsdóttur. 5) Sigríður, f. 8.11. 1963, gift Má Mássyni, þau eiga 3 börn, Má, Jarþrúði Iðu og Hrafnkel. Aðalsteinn ólst upp í Reykjavík. Að loknu barna- og gagnfræða- skólanámi hóf hann iðnnám í húsa- smíði, lauk sveinsprófi 1941 og öðl- aðist meistararéttindi í iðninni 1946. Hann var starfandi húsa- smíðameistari í Reykjavík og ná- grenni fram til ársins 1966 er hann hóf störf við byggingareftirlit skóla. Árið 1968 var hann settur forstöðumaður byggingareftirlits ríkisins við embætti Húsameistara ríkisins og síðar skipaður for- stöðumaður af dómsmálaráðherra með veitingabréfi dagsettu 13. jan- úar 1969. Hann lét af því starfi 1. janúar 1990. Hann hefur hlotið margskonar viðurkenningar fyrir störf sín, einnig í sambandi við mót- töku erlendra þjóðhöfðingja og gesta. Hann ferðaðist mikið um landið vegna starfa sinna sem byggingareftirlitsmaður. Útför Aðalsteins verður gerð frá Bústaðakirkju í dag kl. 13. steinsson húsmóðir, f. 23.2. 1925, d. 7.9. 2003. Aðalsteinn kvæntist Jarþrúði Þórhalls- dóttur, f. 8. maí 1920, d. 11. ágúst 1993. For- eldrar hennar voru Þórhallur Ólafsson, smjörlíkisgerð- armaður í Smára, Ólafssonar prentara. Móðir Jarþrúðar var Sigríður Bjarnadóttir, Elíassonar skipstjóra. Börn Aðalsteins og Jarþúðar eru: 1) Aðalheiður, f. 5.9. 1944, gift Óðni Geirssyni, þau eiga tvö börn, Aðalstein og Ingibjörgu, barnabörnin eru 5. 2) Pétur Andr- eas, f. 21.2. 1949, kvæntur Kristjönu Kristjánsdóttur, þau eiga fjögur börn, Kristján, Erlu Vigdísi, Að- alstein og Ómar Val, barnabörnin eru 10. 3) Þórhallur, f. 27.9. 1950, kvæntur Gyðu Bárðardóttur, þau eiga tvö börn, Fanný Ernu og Trausta. 4) Gísli, f. 11.3. 1953, var „Þetta er ekki afi minn, þetta er pabbi minn“ átti ég að hafa svarað, varla talandi, þegar kona nokkur hafði orð á því að afinn væri heldur glannalegur að standa með barnið á bjargbrún Almannagjár. Ég treysti pabba mínum augljóslega þá, og æ síðan. Það var aldrei neinn vafi hjá mér á því að pabbi gæti tekist á við allt, jafnvel það að lifa án mömmu og jafnvel það að verða gamall. Það sýndi sig líka. Aldrei kvartaði hann og aldrei lét hann bugast. Hann hélt sinni reisn og sínum persónuleika til hins síðasta. Hann mætti því sem kom af æðruleysi. Það var lærdóms- ríkt að fá að fylgjast með því. Á þeim árum sem liðu frá því að mamma dó skynjaði maður hina miklu ást sem pabbi bar til hennar, ást sem lifað hafði í gegnum súrt og sætt, en líka í gegnum hversdags- leikann. Ást sem náði út yfir gröf og dauða. Það er huggun harmi gegn að sjá þau fyrir sér sameinuð á ný. Þegar maður lítur til baka yfir lífshlaup mömmu og pabba, eða Dúru og Alla eins og þau voru köll- uð, þá sér maður að kærleikurinn var sem rauður þráður í gegnum líf þeirra, eins og ljós sem þau tóku við af fyrri kynslóð og báru til sinna af- komenda og allra sem nærri þeim voru. Ég velti því oft fyrir mér hvað fékk pabba, þetta hörkutól sem hann oft virtist vera, til að predika við messur eða tala á AA-fundum. Ég held að það hafi einmitt verið þessi kærleikur sem hann fann sig knúinn til að miðla til annarra. Ég þakka öllum þeim fjölmörgu sem hafa á förnum vegi spurt um líðan hans og beðið fyrir kveðju til hans. Honum þótti ákaflega vænt um þær kveðjur. Sigríður Maack. Í minningu hjóna Kynni mín af Alla og Dúru hófust þegar ég og Sigga, dóttir þeirra, hóf- um samvistir. Þau voru þá orðin ráð- sett hjón, rúmlega sextíu ára. Ég og Sigga dvöldum oft hjá þeim þegar við dvöldum heima frá námi erlend- is. Við Dúra sátum þá oft í eldhúsinu og ræddum margt. Hún sagði mér það sem á daga þeirra hafði drifið og frá fólkinu þeirra. Þau höfðu gengið í gegnum erfiðleika en ég fann alltaf hve samband þeirra var sterkt. Þau voru ósjaldan ósammála en það risti ekki djúpt. Ég held að þau hafi haft gaman af því að vera á öndverðum meiði um menn og málefni, sérstak- lega þegar þau sátu við sjónvarpið og sneru „verra eyranu“ hvort að öðru. Dúra hafði alltaf mikinn áhuga á fólki og því sem var að gerast. Hún hafði gaman af því að fara í veislur sem voru haldnar í tengslum við op- inberar móttökur, en Alli starfaði við undirbúning þeirra. Þessi áhugi hélst fram á síðustu árin þegar hún var orðin heilsutæp og þetta orðið henni erfitt. Henni gekk alltaf vel að ræða við ólíklegasta fólk og fékk það til að segja margt af sér. Dúra hafði brennandi áhuga á fólki og var vin- kona margra. Þannig minnist ég hennar helst, sem góðrar vinkonu. Alli hugsaði allan tímann, sem ég þekkti þau, vel um Dúru, enda vanur maður. Sem strákur var hann uppá- tækjasamur. Við keyrðum oft framhjá húsgaflinum í vesturbæn- um þar sem hann „spengdi kamar- inn“ og hann sagði ýmsar aðrar sög- ur sem ekki er hægt að hafa eftir hér. Einu sinni handleggsbrotnaði vinnukonan á heimili foreldra hans vegna einhverra ærsla sem hann og bræður hans stóðu fyrir. Alli var þá látinn taka frí frá skólanum og var látinn vinna störf vinnukonunnar í nokkar vikur. Eftir það var hann kallaður „Alli vinnukona“ af skóla- félögunum. Þetta kom honum samt til góða seinni árin þegar hann þurfti að verlegu leyti að sjá um heimilis- verkin þegar Dúra var orðin hjart- veik og mátti lítið gera. Hann vann þessi verk, eins og önnur, rösklega og lét það ekki trufla sig þótt Dúra hefði orð á því að hlutirnir væru gerðir á full-„karlmannlegan“ hátt. Eftir að Dúra dó 1993 hugsaði hann vel um sig og stundum einnig um nágranna sína í Hvassaleitinu. Alli sinnti öllum sínum vel og af kostgæfni. Svo var líka um AA- starfið en hann ræddi það lítið því hann virti þann trúnað sem það starf byggist á. Hann var ekki að skafa ut- an af hlutunum, sagði oft meira en flestir hefðu sagt. Hann var líka ákveðinn og það þýddi líka lítið að ráðskast með Alla. Stríðni og strákapör voru heldur ekki fjarri honum. Sumum gat sárnað en hon- um var nú samt fyrirgefið því sam- ferðamennirnir vissu, eins og forð- um, að Alli var góður strákur, og þeim þótti vænt um hann. Síðustu árin var hann orðinn lít- ilfjörlegur og þurfti því umönnun á dvalarheimili. Hann tók því eins öðru sem að höndum bar og ég heyrði hann aldrei kvarta yfir því hvernig fyrir honum var komið. Hann gaf samt ekkert eftir af sínu, áfram þýddi lítið að ráðskast með Alla og áfram var hann sami góði „strákurinn“. Ég minnist Alla af virðingu og söknuði. Már Másson. Kraftmikil rödd óperusöngvarans Ivans Rebroff hljómar um húsið á hæsta styrk á meðan heimilisfólkið sinnir sínum erindum, hvert í sínu horni, eins og ekkert sé eðlilegra. Þetta eru mínar bernskuminningar af heimili afa og ömmu. Amma pass- aði okkur systkinin þegar mamma fór út á vinnumarkaðinn og mínar fyrstu minningar eru því meira bundnar við þeirra heimili en mitt eigið á þeim tíma. Afi var af gamla skólanum og vann alla tíð mikið. Heimilið kom því í hlut ömmu. Við barnabörnin vorum óendanlega stolt af því að eiga afa sem var forstöðumaður bygginga- eftirlits ríkisins og tók á móti öllu fræga fólkinu og fékk boð í fínar veislur. Ekki spilltu orðurnar fyrir þó að afi hafi ekki verið mikið að hampa þeim. Starfið kallaði á ferða- lög víða um land og oft fékk amma að fara með. Þau ferðuðust víða á jeppanum og höfðu bæði jafngaman af. Það hefur án efa haft sín áhrif á afa að missa föður sinn og elsta bróður í sjóslysi aðeins 25 ára gam- all. Hann var alla tíð harður af sér og ósérhlífinn og kvartaði sjaldan. Sem dæmi um einbeittan vilja lauk hann ekki bara sveinsprófi heldur hélt áfram og tók meistararéttindi í húsasmíði sem ekki var algengt á þeim tíma. Hann var framúrskar- andi fagmaður og mikils metinn sem slíkur. Ég kynntist þeirri hlið á honum við kaup á minni fyrstu íbúð. Ég fann hina fullkomnu íbúð og ætlaði að gera tilboð en bað afa svona meira sem formsatriði að leggja blessun sína yfir hana áður. Eftir 15 mínútna hraðferð úr einu herbergi í annað tiltók hann a.m.k. 10 atriði sem þurfti að lagfæra, allt eitthvað sem mér hafði yfirsést en kom í ljós síðar að nauðsynlegt var. Afa kynntist ég svo upp á nýtt í gegnum börnin mín. Þá hafði hann meiri tíma og sýndi á sér aðra hlið. Hann hafði óskaplega gaman af heimsóknum þeirra og otaði alltaf að þeim annaðhvort sælgæti eða pen- ingaseðli. Hann var ótrúlega örlátur og kærleiksríkur langafi. Sjálfur átti hann þó alla tíð erfitt með að þiggja eitthvað frá öðrum og forðaðist það eins og heitan eldinn að vera upp á aðra kominn. Notalegur húmor fleytti honum í gegnum lífið og féll í góðan jarðveg hjá okkur hinum. Hann kallaði t.d. bílinn sinn af gerð- inni Micra alltaf Viagra. Kærleik sinn sýndi hann jafn- framt í verki með starfi sínu fyrir AA-samtökin. Afi hafði sjálfur hætt að drekka með þeirra aðstoð löngu fyrir mína tíð en öll mín fullorðinsár hef ég af og til heyrt í fólki sem ber ótakmarkaða virðingu fyrir störfum hans þar og frétt af einstaklingum sem eiga honum líf sitt að launa. Elsku afi, það voru forréttindi að fá að þekkja þig og umgangast. Nú ertu komin á betri stað og aftur í faðminn hennar ömmu. Ég veit að þú hlakkaðir mikið til þeirra endur- funda, þið voruð alltaf sem eitt. Bestu kveðjur í betri heim frá okkur öllum. Ingibjörg. Þakkir eru mér efst í huga þegar ég minnist föðurbróður míns, Aðal- steins P. Maack. Hann varð mér mjög snemma á ævinni bæði traust- ur klettur í lífinu og kærleiks- og skilningsríkur frændi. Honum var vel ljóst að föðurmissir yrði okkur systrum aldrei að fullu bættur, en Alli frændi gerði sitt og raunar miklu meira en hægt var til að ætl- ast að bæta okkur missinn. Tildrög- in voru þau að togarinn Max Pem- berton fórst í janúar 1944 með 29 menn innanborðs, þar á meðal föður minn og afa; föður og bróður Að- alsteins. Þeir hétu báðir Pjetur. Þegar frá leið sjóslysinu, sem reynd- ar lét engan Íslending ósnortinn, tók lífsbaráttan við og þá var gott að eiga gott frændfólk að. Maackfjöl- skyldan með Maríu frænku í farar- broddi reyndist okkur ákaflega vel, en við fráfall Aðalsteins leitar hugur minn til hans og Jarþrúðar konu hans með miklu þakklæti. Þau voru nálæg mér á stærstu stundum lífs míns, bæði í sorg og gleði. Mikill samgangur var ætíð með fjölskyldunum og nú við fráfall Að- alsteins rifjast upp fjöldi góðra minningabrota um yndislegar sam- verustundir með Alla og Dúru ásamt börnum þeirra, bæði hversdags og við hátíðleg tilefni í fjölskyldunum. Það var alltaf svo gaman þegar þau komu í heimsókn, og ekki voru þau síðri heim að sækja. Mér finnst að sá kærleikur og umhyggja sem Alli frændi minn ávallt sýndi mér og fjöl- skyldu minni sé lýsandi fyrir lífsvið- horf hans og lífshlaup allt. Það ein- kenndist af skyldurækni, trúmennsku og vinnusemi, en einnig af ómældum kærleik og hjálpsemi við fjölskyldu, vini og ættingja. Alli var einstaklega greiðvikinn og vildi hvers manns vanda leysa og ætíð vel þau verkefni sem honum var trúað fyrir. En umfram allt: Hann var góður maður. Blessuð sé minning hans. Við Sverrir vottum börnum hans og öðru venslafólki samúð okk- ar og barna okkar. Guðrún Hallfríður Maack. Á vordögum 1964 fór ég á minn fyrsta AA-fund í II. deild AA-sam- takanna, sem þá voru í leiguhúsnæði á efstu hæð Hverfisgötu 116. Á móti mér tóku tveir menn. Annar þeirra var Aðalsteinn Maack. Hann lést 24. janúar. Við vorum báðir fæddir á sömu torfunni í Vesturbænum, hann á Ránargötu 30 en ég á Bræðraborg- arstíg 4. Alli, eins og hann var yf- irleitt kallaður, var 12 árum eldri en ég en við vissum deili hvor á öðrum. Það var mér því mikill léttir þegar hann sneri sér að mér og bauð mig velkominn. Þar með hófst meira en 40 ára samferð innan AA-samtak- anna, sem aldrei sló skugga á. Alli var dugnaðarforkur sem aldr- ei vílaði neitt fyrir sér, gat verið fastur fyrir ef því var að skipta en yfirleitt ljúfur og raungóður og ætíð reiðubúinn að liðsinna öðrum, ef til hans var leitað. Í áratugi voru reynsluspor AA-samtakanna hans leiðarljós. Við sem stundum fundi í deildinni hans Alla minnumst hans með þakk- læti og virðingu um leið og við send- um ástvinum hans samúðarkveðjur. Hörður. Aðalsteinn P. Maack ✝ Elskuleg eiginkona mín, móðir og amma, LILJA BRYNJÓLFSDÓTTIR frá Króki, Norðurárdal, síðast til heimilis á Hrafnistu Reykjavík, lést þriðjudaginn 3. febrúar. Lárus Sigurgeirsson, Gunnar Lárusson, Lilja Hrönn Gunnarsdóttir, Bryndís Gunnarsdóttir. ✝ Systir okkar, mágkona og frænka, MARÍA JÓHANNSDÓTTIR frá Háagerði, Eyjafjarðarsveit, lést á dvalarheimilinu Hlíð fimmtudaginn 29. janúar. Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn 9. febrúar kl. 13.30. Benedikt Jóhannsson, Aðalsteinn Jóhannsson, Guðbjörg Stefánsdóttir, Guðrún Jóhannsdóttir, Freygerður Geirsdóttir, Örn Hansen. ✝ Þökkum sýnda samúð og virðingu við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og langafa okkar, MARKÚSAR GUÐMUNDSSONAR skipstjóra. Hallfríður Brynjólfsdóttir, Unnur Markúsdóttir, Brynjólfur Markússon, Jörundur Markússon, Markús Sveinn Markússon, Erlendur Markússon og fjölskyldur. ✝ GUÐJÓN BJARNFREÐSSON, til heimilis að Eir, Hlíðarhúsum 7, verður jarðsunginn frá Grafarvogskirkju í dag, fimmtudaginn 5. febrúar kl. 13.00. Fyrir hönd systkina, Magnús Bjarnfreðsson.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.