Morgunblaðið - 13.02.2009, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. FEBRÚAR 2009
Nú þegar elsku
amma hefur kvatt
okkur og er komin á
betri stað hrannast
upp minningarnar enda eyddum við
amma miklum tíma saman. Það er
margt sem hún hefur kennt mér
sem gleymist aldrei. Amma var ekki
bara amma mín, heldur líka besta
vinkona sem nokkur getur átt.
Henni var hægt að treysta fyrir öllu
og þau voru mörg leyndarmálin sem
amma tók með sér. Hún var alltaf
tilbúin með útrétta hjálparhönd.
Það var ótrúlegt þegar maður
hugsar til baka að það var nánast
ekkert sem amma gat ekki. Hún
reddaði öllu, alveg sama hvað var.
Amma skammaði aldrei og hafði
óþrjótandi þolinmæði. Það voru allt-
af rólegheit og þægilegt andrúms-
loft hjá ömmu. Hún var aldrei að
flýta sér og hafði alltaf tíma. Amma
sagði aldrei „bíddu aðeins“. Kær-
leikurinn og væntumþykjan til okk-
ar barnanna var dýpri en svo að
hægt sé að skilja það til fullnustu.
U.þ.b. hálfum sólarhring áður en
amma dó sat ég við rúmið hennar.
Elín Sigurbjört
Sæmundsdóttir
✝ Elín SigurbjörtSæmundsdóttir
fæddist í Eyjarhólum
í Mýrdal 10. sept-
ember 1922. Hún lést
á krabbameinsdeild
Landspítalans 10. jan-
úar síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá
Kópavogskirkju 23.
janúar.
Ég hélt að hún væri
meðvitundarlaus. Ég
hallaði mér að henni
og sagði: „Elsku
amma, mér þykir svo
vænt um þig.“ Mér
brá heldur þegar
amma opnaði augun,
tók utan um mig og
sagði: „Mér þykir líka
svo vænt um þig.“ Svo
sofnaði hún aftur. Ég
og amma löbbuðum
oft út í Jóabúð. Þar
var ekki verið að
fylgjast með hvað fór í
körfuna og allt var látið eftir manni.
Svo voru það föstu liðirnir: Pipar-
mintukexið í grænu pökkunum og
rauða teið handa Gumma, kara-
mellukex handa okkur krökkunum
og perubrjóstsykur handa Finni.
Þegar við komum heim fór hann
innst í efri skápinn svo enginn tæki
hann nema Finnur. Amma vissi al-
veg hvað hverjum fannst best og
passaði alltaf upp á að nóg væri fyr-
ir alla.
Í sveitinni sátum við amma tím-
unum saman og spiluðum. Ein-
hverra hluta vegna vann ég alltaf!
Þegar ég fór að sofa sat amma við
rúmstokkinn og bað með mér bænir
og sat hjá mér þar til ég sofnaði.
Hún reyndi aldrei að laumast út.
Mörgum fannst amma dekra of mik-
ið við okkur og stríddu henni. „Já,
geriði bara grín!“ sagði hún þá.
Henni var sko alveg sama. Það er
ótrúlegt að það eru bara rúm þrjú
ár síðan amma og mamma heim-
sóttu okkur Odd til Óslóar. Þar ark-
aði amma um alla borg í ískulda og
blés varla úr nös. Allt farið í strætó
og lestum og sú elsta gaf okkur ekk-
ert eftir og naut þess að skoða sig
um. Eftir að við fluttum heim og á
neðri hæðina hjá ömmu tók ég hana
stundum með mér í bíltúr og í búðir.
Alltaf ef ég bauð henni með mér
sagði hún: „Já, ef þér leiðist að fara
ein.“ Hún leyfði sér aldrei neitt af
því að hana langaði það. Það þurfti
allt að vera fyrir aðra gert. Ef mað-
ur kom með eitthvað handa henni
sagði hún alltaf: „Hvað ertu að
gera?“ Það var svo gaman að gera
eitthvað fyrir ömmu. Hún var alltaf
svo innilega þakklát fyrir minnstu
hluti. Hún setti sig alltaf í síðasta
sætið, allir aðrir gengu fyrir. Það
minnir á góð orð úr Biblíunni: Þeir
síðustu verða fyrstir og Sælir eru
hógværir því þeirra er Guðs ríki.
Þannig treysti ég að hafi verið tekið
á móti ömmu og það huggar í sorg-
inni. Ég kveð ömmu með sömu orð-
um og hún kvaddi mig alltaf: Bless
ástarengillinn minn og Guð veri með
þér.
Þín ömmustelpa,
Ella Björg.
Elsku amma, takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
Mér fannst alltaf svo gott að koma
heim til þín og afa með pabba að
horfa á meistaradeildina. Þú tókst
fullan þátt í fótboltanum og svo í
hálfleik þá bakaðir þú alltaf pönnu-
kökur handa okkur.
Ég kveð þig með söknuði, amma
mín.
Finnur Þór.
Það er svo skrítið að koma á
Borgó núna þegar amma er farin.
Þegar stóllinn hennar er auður. En
það er svo margs að minnast þegar
ég hugsa um ömmu, þessa góðu
konu sem setti sjálfa sig alltaf í síð-
asta sætið. Það var alltaf hún sem
vildi gera allt fyrir alla, þegar ein-
hver gerði eitthvað fyrir hana sagði
hún alltaf „þið hafið svo mikið fyrir
mér“. Það var svo gaman að gleðja
ömmu, bara að heimsækja hana var
nóg. Ég minnist mest allra stund-
anna sem við áttum saman í sveit-
inni. Þar gisti ég oftast, hjá ömmu í
hennar bústað. Við fundum okkur
alltaf eitthvað að gera. Spiluðum,
horfðum á sjónvarpið eða einfald-
lega spjölluðum saman. Þegar ég
var yngri fórum við stundum í hár-
greiðsluleik, þá mátti ég greiða
ömmu og setja í hana „tígó“ eða
tagl.
Ömmu leið alltaf best í sveitinni.
Þó að amma væri ekki mikil fé-
lagsvera vildi hún alltaf vera umvaf-
in fjölskyldunni. Amma var alltaf til
staðar og hún átti allan tímann í
heiminum fyrir okkur barnabörnin.
Hún gerði allt sem við báðum hana
um. Hún sagði aldrei nei. Amma
hefur alltaf verið dugleg kona og
gert allt sjálf. Málað sumarbústað-
inn, gert við allt heima á Borgó og
þrifið allt í hólf og gólf.
Amma var besta amma í heimi og
hún muna ávallt lifa í minningunni
sem einstök kona sem alltaf vildi allt
fyrir aðra gera.
Ég á alltaf eftir að sakna ömmu.
Við vorum bestu vinkonur og við
hittumst næstum á hverjum degi.
Hún minnti á kvæði og kossa
og kvöldin björt og löng
og hvíta, fleyga fugla
og fjaðraþyt og söng.
Og svipur hennar sýndi,
hvað sál hennar var góð.
Það hló af ást og æsku,
hið unga villiblóð.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á – jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson.)
Ef fuglar mínir fengju vængjamátt,
þá fljúga þeir um loftið draumablátt,
og þér, sem hæst í himinsölum býrð,
skal helgað þeirra flug og söngvadýrð.
Þessa bæn varstu síðan vön að
fara með fyrir mig áður en ég sofn-
aði:
Svæfillinn minn og sængin mín
sé önnur mjúka höndin þín,
en aðra breið þú ofan á mig,
er mér þá værðin rósamlig.
Hvíldu í friði elsku besta amma
mín.
Þín besta vinkona,
Hrefna Björk.
Elsku amma mín, það er erfitt að
kveðja þig en ég er svo heppin að
eiga svo margar yndislegar minn-
ingar, hvar á ég að byrja?
Fyrsta almennilega minningin
mín er frá því þú varst að passa mig
og ég gisti hjá þér. Þú lást við hlið-
ina á mér og varst að svæfa mig en
ég vissi að þú myndir fara þegar ég
sofnaði en þú sagðir: „Nei, nei elsk-
an mín, ég verð hjá þér.“ Ég gafst
ekki upp fyrr en þú varst komin í
náttfötin og búin að bursta tennur
og allt. Morguninn eftir vaknaði ég
og þú varst ekki í rúminu, þú sagð-
ist hafa þurft að fara upp að gera
morgunmatinn. Svona varstu alltaf
góð við okkur og gerðir allt, alveg
sama hvað það var.
Alltaf áttir þú grænan frostpinna
í frystikistunni eða karamellukex
inni í skáp og nægan tíma til að
spjalla eða hlusta, alveg sama hvað
maður var að bulla, aldrei dæmdir
þú. Það var ekki lítið sem við spjöll-
uðum þegar ég gekk með hana
Anítu Björk mína, þá kom ég til þín
á hverju kvöldi og við prjónuðum
saman; ég peysu á Anítu og þú
peysu á Ellu, en peysan var svo
handa mér.
Og hvað þú hlóst að mér þegar ég
prjónaði peysuna á hann Bjarna og
hálsmálið var svo þröngt. Þú spurðir
hvort ég hefði ruglast á erminni og
hálsmálinu og lagaðir það fyrir mig.
Það verður skrítið að koma á Borgó
og sjá þig ekki efst á pallinum að
taka á móti manni. Ég vil þakka þér
fyrir öll árin sem ég átti með þér og
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig.
Ég á eftir að sakna þín meira en orð
fá lýst, elsku amma mín.
Oddný Marie Guðmundsdóttir.
Elsku amma. Lengi hef ég vitað
að einhvern tímann kæmi að því að
þú myndir yfirgefa þennan heim en
þegar til þess kom var ég þrátt fyrir
allt ekki undir það búin. Allar góðu
minningarnar um samverustundir
okkar streyma um hugann. Það var
alltaf gott að koma til þín enda
dekraðir þú við mig eins og prins-
essu. Um leið og ég lærði á strætó 7
ára gömul lá leiðin ósjaldan í heim-
sókn til þín. Eitt sinn tæmdi ég
baukinn minn til að eiga fyrir far-
gjaldinu í strætó og mætti í vagninn
með fullan nestispoka af 10- og 5-
eyringum til að eiga fyrir fargjald-
inu sem var um 8 krónur. Aldrei sá
ég eftir þessum aurum enda biðu
mín ávallt hlýjar móttökur og
skemmtilegar umræður og síðast en
ekki síst skápur fullur af góðgæti.
Ég er afskaplega þakklát fyrir þann
tíma sem ég átti með þér, elsku
amma mín. Vildi bara óska þess að
hann hefði verið lengri.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
María Kristín.
Mín fyrstu kynni af Ellu voru
þegar ég fór til hennar á Borgar-
holtsbrautina og var að sækja lykil
að bíl Guðmundar sonar hennar,
sem ég var að fá að láni til að kom-
ast á í réttir. Ég dauðkvíðin að hitta
hana, því mér fannst ég dálítið frökk
að fá bílinn lánaðan. Ég hringdi
bjöllunni og þá er svarað um hæl,
„komdu bara upp“. Það gerði ég og
þá tók á móti mér yndisleg kona,
mjög hispurslaus í fasi og bauð mér
strax kaffi. Auðvitað var kaka á
borðum, heimabökuð. Ég fór að af-
saka lánið á bílnum en þá svaraði
Ella um hæl: „Hvað heldur þú
manneskja, þú verður komast í rétt-
irnar.“ Ekki þurfum við bílinn og
Guðmundur í Þýskalandi og rétti
mér lykilinn. Svona var Ella, ekki
með neinar vífilengjur um hlutina,
þeir voru bara gerðir án orða.
Ég kom af og til á Borgó, eins og
heimili hennar var kallað. Við Ella
spjölluðum um heima og geima en
mest þó um barnabörnin hennar.
Þau voru heppin að eiga svona
ömmu sem var alltaf til staðar og
miklu meira en amma, líka vinkona
þeirra. Oft sagði hún mér hvað hún
væri heppin að eiga öll þessi ynd-
islegu börn og barnabörn, „þau eru
sko mikið góð við mig“. Hún talaði
oft um veru sína með Ellu dóttur
sinni og hennar fjölskyldu í sum-
arbústaðnum á Bergsstöðum, þar
leið henni vel úti í náttúrunni með
sínum nánustu.
Ég heimsótti Ellu í hinsta sinn
rétt fyrir jólin, þá var ég búin að
heyra af veikindum hennar. Við
fengum okkur kaffi saman og spjöll-
uðum, en það vantaði neistann hjá
minni vinkonu. Ekki kvartaði hún,
sagði að hún fyndi hvergi til. Við
kvöddumst innilega og það seinasta
sem Ella sagði við mig var „ég vona
að ég lifi að hitta þig aftur Dísa
mín“.
Það varð ekki, en ég veit að Ella
varð hvíldinni fegin og sín veikindi
tók hún af sama æðruleysinu og allt
hennar líf byggðist á. Eldri sonur
minn sagði við mig fyrir nokkrum
árum að „sér fyndist erfitt til að
hugsa hve margir af okkar vinum
væru orðnir gamlir því maður getur
ekki hugsað lífið án þeirra“.
Þannig verður það með Ellu, það
verður tómlegt að hafa hana ekki,
þó okkar samskipti væru í raun
aldrei mikil, þá voru þau ákaflega
góð og notaleg. Ég á eftir að hugsa
oft til hennar.
Að síðustu votta ég og fjölskylda
mín manni hennar Grími og fjöl-
skyldunni allri, okkar dýpstu sam-
úð.
Þórdís Einarsdóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Elskuleg Elín Sigurbjört hefur nú
gengið lífsins veg. Minningarnar
eru margar um sterka konu sem
þekkti tímana tvenna. Hún hefur lif-
að hraða þróun mannlífsins og verið
þátttakandi í sigrum og ósigrum.
Ella var ein af „frumbyggjum“
Kópavogs ásamt manni sínum
Grími. Þar kynntist ég Guðmundi,
syni þeirra, þegar við hófum skóla-
göngu í Kársnesskóla. Við urðum
bestu vinir. Sú vinátta hefur enn
styrkst og dýpkað og nýtur við enn
þann dag í dag.
Mér er minnisstæð þessi ljúfa og
hægláta kona sem alla tíð hélt börn-
um og stórri fjölskyldu saman á fal-
legu heimili. Tengslin við fjölskyld-
una eru mér ómetanleg þar sem ég
fann mig ávallt velkominn. Mig
langar að rifja upp eina æskuminn-
ingu, „bílskúrsbandið“ hans Guð-
mundar. Einu sinni sem oftar voru
nokkrir tólf og þrettán ára áhuga-
samir unglingsstrákar að tilbiðja
tónlistargyðjuna og reyna á tónlist-
arhæfileika sína í bílskúrnum á
Borgarholtsbrautinni. Eftir á að
hyggja hlýtur þessari hljóðu konu
að hafa ofboðið hávaðinn því þegar
hún kom inn til að bjóða okkur upp
á hressingu var hún auðvitað að
þagga niður óhljóðin. En aldrei voru
neinar skammir og alltaf var Ella
yfirveguð sama á hverju gekk.
Mig langaði að deila þessari
minningu til að lýsa persónuleika
þessarar sterku en jafnframt afar
ljúfu konu. Elsku Grímur, Jón, Guð-
mundur, Finnur, Elín, tengdabörn
og afkomendur, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Baldvin Einarsson,
Ingibjörg Sigurjónsdóttir.
✝
Okkar innilegustu þakkir til þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
JASONAR JÓHANNS VILHJÁLMSSONAR,
Frostafold 6,
Reykjavík.
Kærar þakkir færum við starfsfólki hjúkrunar-
heimilis Eirar á 4. hæð og 2. B.
Guð blessi ykkur öll.
Anna María Lárusdóttir,
Sigríður Jóhannsdóttir,
Ómar Jóhannsson, Rósa Valdimarsdóttir,
Anna Rósa Jóhannsdóttir, Páll Sturluson
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
hlýhug, vináttu og samúð við andlát og útför elsku-
legrar eiginkonu minnar, móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
VILBORGAR SIGURÐARDÓTTUR
ljósmóður,
Miðtúni,
Grímsey,
og heiðruðu þannig minningu hennar.
Bjarni Magnússon,
Siggerður Hulda Bjarnadóttir, Ólafur Árnason,
Sigurður Ingi Bjarnason, Steinunn Stefánsdóttir,
Kristjana Bára Bjarnadóttir, Grétar Erlendsson,
Magnús Þór Bjarnason, Anna María Sigvaldadóttir,
Bryndís Anna Bjarnadóttir, Jón Andri Finnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær bróðir okkar,
JÚLÍUS HUXLEY LOFTSSON
tölvuforritari,
lést á heimili sínu í Los Angeles þriðjudaginn
16. september.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey og hann
jarðsettur í Hólavallakirkjugarðinum við Suðurgötu.
Loftur Loftsson,
Rósa Loftsdóttir.