Morgunblaðið - 05.03.2009, Blaðsíða 29
Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. MARS 2009
✝ Halldór Brynj-ólfur Stefánsson
fæddist í Hafnarnesi
við Fáskrúðsfjörð 3.3.
1927. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 25.2. síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Stefán
Halldórsson, f. 9.6.
1903, d. 25.3. 1997 og
Ástríður Þorgeirs-
dóttir, f. 20.9. 1908,
d. 28.6. 1929. Þau
giftust 11.9. 1926.
Halldór kvæntist
1.10. 1949 Hallgerði Pálsdóttur, f.
5.10. 1927. Foreldrar hennar voru
Páll Anton Þóroddsson, f. 16.8.
1898, d. 20.5. 1978, og Elín Anna
Björnsdóttir, f. 10.8. 1894, d. 30.8.
1983. Börn þeirra Halldórs og Hall-
gerðar eru: 1) Páll, f. 4.8. 1950,
kvæntur Sólveigu Ásgrímsdóttur, f.
30.1. 1947. Dóttir þeirra er Hall-
gerður Pálsdóttir, f. 29.8. 1974, gift
28.7. 1998, og Stefán Páll, f. 24.12.
2005. Fyrir átti Halldór son, Ólaf,
f. 27.11. 1947, kvæntan Auði Sig-
urðardóttur, f. 27.4. 1949. Börn
þeirra eru a) Erla, f. 27.5. 1968,
gift Hreiðari Páli Haraldssyni, f.
24.1. 1966, þau eiga 5 börn, b)
Arnar, f. 14.5. 1970, kvæntur
Heiðrúnu Haraldsdóttur, f. 9.4.
1975, þau eiga 3 börn, og c)
Brynja, f. 11.5. 1976, gift Matthíasi
Matthíassyni, f. 24.9. 1975, þau
eiga 2 syni.
Halldór var aðeins 2 ára þegar
hann missti móður sína og flutti
þá með föðurbróður sínum Ólafi
Halldórssyni og ömmu Elísabetu
Brynjólfsdóttur frá Vest-
mannaeyjum til Reykjavíkur og
ólu þau hann upp. Halldór fór í
Loftskeytaskólann og var loft-
skeytamaður á togurum í nokkur
ár. Eftir að hann kom í land starf-
aði hann fyrst sem vörubílstjóri en
lengstan hluta starfsævinnar vann
hann við skrifstofustörf hjá Sam-
bandi íslenskra Samvinnufélaga.
Halldór verður jarðsunginn frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.
Jesper Hansen, f. 9.9.
1972. Hún á tvö börn.
2) Ásta, f. 6.3. 1955,
gift Einari Erlends-
syni, f. 15.5. 1954.
Börn þeirra eru a)
Margret Rós, f. 19.2.
1975, hún á tvær
dætur, b) Edda, f. 7.3.
1983, sambýlismaður
Róbert Freyr Jó-
hannsson, f. 29.7.
1981, þau eiga einn
son, c) Brynja, f.
15.10. 1986, sambýlis-
maður Sigurður Mar-
cus Guðmundsson, f. 17.9. 1984, og
d) Íris, f. 23.1. 1993. 3) Elín Ýrr, f.
22.6. 1958, gift Kristjáni M. Bald-
urssyni, f. 6.12. 1955. Börn þeirra
Anna Rut, f. 16.8. 1987, Ásta Ýrr, f.
16.8. 1987, Herdís, f. 27.4. 1992, og
Halldór, f. 27.4. 1992. 4) Ólöf Eir, f.
4.9. 1969, gift Jenna Guðjóni Clau-
sen, f. 27.2. 1960. Börn þeirra eru
Ólafur Þór, f. 24.7. 1994, Axel, f.
Halldór ólst upp í Reykjavík hjá
ömmu sinni og föðurbróður Ólafi, á
verkamannaheimili á kreppuárun-
um. Hann kynntist því snemma lífs-
baráttu verkafólks og lærði þá lexíu
að til að geta lifað mannsæmandi lífi
þarf alþýðufólk að skipuleggja sig
faglega og pólitískt. Hann varð ung-
ur róttækur, gekk sem unglingur í
Dagsbrún og í Æskulýðsfylkinguna.
Hann var alla ævi mjög pólitískur og
hafði gaman af að ræða pólitík. Hall-
dór las mikið, bókmenntir, innlendar
sem erlendar, pólitík og síðast en
ekki síst allt sem hann komst yfir af
bókum um síðari heimsstyrjöldina.
Á því sviði var aldrei komið að tóm-
um kofunum hjá Halldóri. Hann
þekkti flest það sem laut að kafbáta-
útgerð Þjóðverja, vissi um alla her-
leiðangra þeirra, hvaða hershöfð-
ingjar fóru fyrir og síðast en ekki
síst hvernig Sovétríkjunum tókst að
brjóta innrás þeirra á bak aftur.
Halldór var einstakur málamaður
og hafði mikinn áhuga á tungumál-
um. Hann talaði ensku vel og þó að
hann hafi ekki lært þýsku í skóla tal-
aði hann hana reiprennandi, þegar
hann heimsótti okkur Pál í Göttin-
gen og ég hef spurnir af því að hann
hafi brugðið fyrir sig ítölsku og rúss-
nesku þegar þess þurfti.
Hann var einhver sá orðhagasti
og orðheppnasti maður sem ég hef
kynnst. Hann lagði áherslu á að
börn hans töluðu góða íslensku.
Ekki síst að uppræta þá hljóðvillu
Norðlendinga að gera ekki greinar-
mun á hvölum og kvölum. Í rökræð-
um stóðu fáir honum tengdaföður
mínum á sporði, hann varð aldrei
orðlaus og tilsvör hans stutt, hnit-
miðuð og húmorinn óborganlegur.
Halldór var afar handlaginn og
bar heimili þeirra Gerðu vitni um
handlagni hans, snyrtimennsku og
hugkvæmni. Að koma inn í bílskúr-
inn hans var sérstakt, öll verkfæri
áttu sér sinn stað, allt hreint og fág-
að. Hann hafði gaman af því að
smíða, laga og endurbæta hluti og
smekkvísin var óbrigðul. Því var það
honum sárt, þegar þau Gerða fluttu í
íbúðina í Lautasmára að hafa ekki
heilsu til að taka þátt í að búa þeim
heimili þar.
Ég kynntist Halldóri, þegar ég og
Páll sonur hans höfðum gengið sam-
an heila Keflavíkurgöngu. Frá
fyrstu stundu tók Halldór mér eins
og einu barna sinna. Alltaf hlýr og
umhyggjusamur. Halldór var mikill
fjölskyldumaður og tryggur vinur
vina sinna. Alltaf tilbúinn að aðstoða
væri til hans leitað. Hann hafði
mikla ánægju af því að hitta fólk og
þau Gerða voru höfðingjar heim að
sækja. Þótt hann í tilsvörum orðaði
hugsanir sínar umbúðalaust var
hann alltaf næmur á tilfinningar
annars fólks. Þegar ég lít til baka er
það þó ekki húmorinn og glæsileik-
inn sem ég minnist helst, heldur við-
kvæmnin, þegar hann fann að ein-
hverjum leið illa og hlýjan sem hann
gaf svo ríkulega af sér.
Síðustu árin voru Halldóri erfið.
Heilsu hann var þannig komið að
hann þurfti að dvelja á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ síðustu árin.
Eiga allir þeir vandamenn, vinir og
starfsfólk Skógarbæjar sem reyndu
að gera honum lífið léttara þakkir
skildar.
Sólveig Ásgrímsdóttir.
Mín fyrstu kynni af mínum ást-
kæra tengdaföður Halldóri B. Stef-
ánssyni sem nú er kvaddur voru lýs-
andi fyrir hans persónulegu
eiginleika sem lýstu sér í jákvæðni
gagnvart ókunnugum, félagslyndi,
fróðleiksfýsn, mælsku, greind, lífs-
gleði, stolti og húmor. Þetta eru
mörg og lýsandi orð og þætti honum
eflaust nóg um ef hann sæi þau og
auðvitað áttaði ég mig ekki á öllum
þessum þáttum fyrr en við nánari
kynni. Í sambandi við fyrstu heim-
sóknir mínar í Skipholtið, þar sem
tengdaforeldrar mínir höfðu komið
sér vel fyrir, var það fyrsta verk
Halldórs að í stað þess að bjóða til-
vonandi tengdasyni til sætis í stofu
var ég drifinn út í bílskúr. Ég fékk
það reyndar fyrst á tilfinninguna að
hann væri að taka mig afsíðis til
þess að leggja mér lífsreglurnar, en
ég er sannfærður um að þetta hefur
verið meira gert til að við kynntumst
betur. Þarna var hann að sýna mér
bílskúr sem var með verkfærum þar
sem öllu var haganlega komið fyrir
og allt var ótrúlega hreint og fágað.
Ég komst að því fljótlega að tengda-
faðir minn var sérlega verklaginn
maður, en tvívegis byggði hann ein-
býlishús yfir fjölskylduna. Auðvitað
var þetta að draga mann út í bílskúr
við fyrstu kynni dæmigert fyrir
húmor sem var dýpri en ég áttaði
mig á strax. Hann nefndi að ég gæti
fengið að ganga í þessi verkfæri hve-
nær sem væri og í því fólust auðvit-
að ótvíræð skilaboð. Stoltið kom þó
sterkast fram gagnvart fjölskyld-
unni sem hann taldi sína mestu gæfa
í lífinu. Þau Hallgerður tengdamóðir
mín og hann voru bæði einbirni svo
ég held honum hafi fundist hann
hafa unnið stóra vinninginn í happ-
drætti lífsins að að eignast fjölda
myndarlegra afkomenda. Fé-
lagslyndi og lífsgleði lýsti sér ekki
aðeins í því að hann var maður sem
kunni að gera sér glaðan dag, heldur
leið honum best þegar hann hafði
sem flesta úr fjölskyldunni sem
næst sér. Félagslyndið lýsti sér ekki
í því að hann tæki þátt í starfsemi fé-
laga, en hann hafði þó örugglega allt
til að bera til að ná langt hvort sem
var á vettvangi stjórnmála, stéttar-
félaga eða almennra félagasamtaka
með sínar sterku skoðanir og
mælsku, en honum leiddust fundir.
Það eru ótalmargar gleði- og sam-
verustundir sem við geymum í
minningunni, ekki síst krakkarnir,
Anna Rut, Ásta Ýrr, Halldór og
Herdís. Þær minningar eru mjög
sterkt tengdar heimsóknum í Skip-
holtið, ökuferðum um bæinn og
ferðalögum, ekki síst sumarbústaða-
ferðum. Í ökuferðunum þar sem
leiðin lá um æskustöðvarnar í Vest-
urbænum og niður á höfn kom sögu-
legur áhugi vel í ljós. Þessum sam-
verustundum fækkaði hins vegar því
miður eftir að Halldór veiktist sem
var sannarlega stórt áfall fyrir mann
sem hafði notið lífsins og ekki kennt
sér meins stóra hluta ævinnar að fá
Parkisonssjúkdóminn á efri árum.
Tengdamóðir mín, Hallgerður og
börn þeirra Halldórs, Elín Ýrr eig-
inkona mín, Ólafur, Páll, Ásta og
Ólöf sinntu tengdaföður mínum í
veikindum hans ótrúlega vel svo
ekki var betur gert.
Blessuð sé minningin um Halldór
B. Stefánsson.
Kristján M. Baldursson.
Hann afi Dóri er dáinn. Hann átti
við erfið veikindi að stríða og var
orðinn mjög þreyttur. Við kjósum að
líta svo á að núna líði honum betur.
Við systkinin eigum ógrynni góðra
minninga um afa Dóra. Hann var
bankastjóri sælgætisbankans sem
við alltaf gátum gengið að vísum.
Eftir að veikindin tóku að herja á
afa hélt hann uppteknum hætti og sá
til þess að barnabörnunum yrði út-
hlutað sínum skerfi úr bankanum.
Það er hefð fyrir því í fjölskyldunni
að fara í sunnudagskaffi til afa og
ömmu og fyrst eftir að afi fór á
hjúkrunarheimilið Skógarbæ kom
hann heim á sunnudögum þar til
hann var orðin svo lasin að hann gat
það ekki lengur. Það var erfitt fyrir
okkur öll.
Einna sterkust er minningin um
sunnudagsbíltúrana og oftar en ekki
lá leiðin niður á höfn. Afi var svo ein-
staklega fróður um allt og alla og þá
vitneskju nýtti maður sér oftar en
ekki þegar skila átti söguverkefnum
í skólanum. Afi var ótæmandi visku-
brunnur og húmoristi mikill og gat
allt til loka dags séð spaugilegu hlið-
arnar á lífinu. Við erum mjög þakk-
lát fyrir árin sem við áttum með afa
Dóra.
Anna, Ásta, Halldór og Herdís.
Það er ómetanlegt að hafa átt vin-
áttu Halldórs B. Stefánssonar, sem
við kveðjum héðan úr heimi í dag, og
Hallgerðar Pálsdóttur konu hans í
ríflega hálfa öld.
Dóri og maðurinn minn Ketill
Jensson, d. 12.6. ’94, kynntust og
bundust vináttu kornungir menn,
sem varaði meðan báðir lifðu. Fljót-
lega eftir að ég kom inn í líf Ketils
eða Kalla eins og Dóri og Gerða köll-
uðu hann yfirleitt, hófst vinátta okk-
ar fjögurra sem óx og dafnaði með
hverju ári. Við fylgdum spakmælum
Hávamála og fundumst oft. Við ferð-
uðumst saman með yngstu krökk-
unum okkar innanlands sem utan.
Svo þegar aldurinn færist yfir leitar
hugurinn æ oftar til baka og þá er
gott að ylja sér við allar skemmti-
legu minningarnar sem tengjast
okkur fjórum og fjölskyldum okkar.
Það koma svo margar skemmilegar
minningar upp í hugann, það var
alltaf gaman þegar við hittumst í
gagnkvæmum heimsóknum hvers-
dags ásamt börnum okkar og á
fjöldamörgum helgarvinafundum
ýmist okkar fjögurra eða með mörg-
um vinum og kunningjum. Ég man
betur eftir boðunum hjá Dóra og
Gerðu, þau löðuðu að sér fólk, eins
og t.d. marga nágranna sína, sem
enn þann dag í dag þekkja þau og
hitta. Þau kunnu að halda skemmti-
leg vinaboð þar sem mikið var spjall-
að og sungið. Öll boð hjá þeim end-
uðu með að sunginn var
kveðjusöngurinn, þ.e. fyrsta vísan í
hinu stórmerka kvæði „Sigríður
dóttir hjóna í Brekkubæ“! Hún var
fyrst sungin rétt og svo aftur á bak.
Kannski eru einhverjir búnir að
gleyma henna svo ég læt hana
flakka hér með.
Sigríður dóttir hjóna í Brekkubæ,
sú kann að gera skóna, ha ha ha hæ.
Eilífar rosabullur, ha ha ha hæ.
Alltaf er Gvöndur fullur í Brekkubæ!
Ég sé vin minn Dóra Stefáns fyrir
mér frá þessum stundum. Myndar-
legan á velli, fallega klæddan og
skæddan, sem hann lagði alltaf rækt
við, glaðan og skemmtilegan, vel les-
inn með óteljandi lausa- og tækifær-
isvísur á takteinum og snjallan að
svara fyrir sig. Hann naut þess að
taka vel á móti gestum með Gerðu
sína sér við hlið.
Nú, þegar komið er að kveðju-
stund sendum við synir mínir, Kol-
beinn Jón og Ólafur Brjánn Ketils-
synir okkar góðu og tryggu vinkonu
Gerðu, öllum börnum þeirra Dóra
og þeirra fjölskyldum okkar bestu
og fallegustu hugsanir og kveðjur
sem við eigum og biðjum Almættið
að að gæta þeirra og hugga. Við
minnumst okkar góða fjölskylduvin-
ar Dóra Stefáns með söknuði og
virðingu. Minning hans lifi!
Selma Samúelsdóttir.
Halldór B. Stefánsson
✝
Eiginmaður minn,
GUÐMUNDUR HELGI ÞÓRÐARSON
læknir,
Smáraflöt 5,
Garðabæ,
er látinn.
Útför verður auglýst síðar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Lóa Stefánsdóttir.
✝
Móðir okkar,
OLGA HRAFNHILDUR SIGURJÓNSDÓTTIR DOELL,
Perth,
Vestur-Ástralíu,
lést miðvikudaginn 4. mars.
Sigurþór Baldursson,
Tryggvi Baldursson,
Jón Erik Kristinsson
og aðrir aðstandendur.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
HULDA REGÍNA JÓNSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Siglufjarðarkirkju laugar-
daginn 7. mars kl. 14.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Elva Regína Guðbrandsdóttir, Friðleifur Björnsson,
Alma Elísabet Guðbrandsdóttir, Páll Þórðarson,
Bryndís Sif Guðbrandsdóttir, Þorsteinn Símonarson,
Jón Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Eiginmaður minn,
JÓN KRISTINSSON
frá Mosfelli,
Vestmannaeyjum,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli sunnudaginn
1. mars.
Jarðsett verður í kyrrþey.
Ragnheiður Þorsteinsdóttir
og afkomendur hins látna.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÞORVALDUR ÞORVALDSSON,
Arnarkletti 30,
Borgarnesi,
andaðist á Sjúkrahúsi Akraness mánudaginn
2. mars.
Sigríður Björk Þórisdóttir,
Svanhildur Margrét Ólafsdóttir, Jón Þór Þorvaldsson,
Þórir Valdimar Indriðason, María Hrund Guðmundsdóttir,
Anna Heiðrún Þorvaldsdóttir, Samúel Helgason,
Þorvaldur Ægir Þorvaldsson
og afabörn.