Morgunblaðið - 18.04.2009, Blaðsíða 41

Minningar 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. APRÍL 2009
✝ Rannveig ÁgústaGuðjónsdóttir
fæddist á Tryggva-
götu 4 á Selfossi þann
6. desember 1952. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðurlands á
Selfossi sunnudaginn
5. apríl 2009.
Hún var dóttir Guð-
jóns Sigurðssonar frá
Seljatungu í Gaul-
verjabæjarhreppi, f.
26.11. 1922, og Mar-
grétar Valdimars-
dóttur frá Teigi í
Vopnafirði, f. 26.4. 1921, d. 13.10.
1982. Systkini Rannveigar Ágústu
eru Haukur, f. 27.12. 1947, Erla Sig-
ríður, f. 27.5. 1958, og Pétur Valdi-
mar, f. 21.1. 1961. Rannveig Ágústa
giftist þann 15. febrúar 1975 Ólafi
Árnasyni vélfræðingi og rafvirkja frá
Akureyri, f. 15.10. 1951. Hann er son-
ur Árna Stefáns Helga Her-
mannssonar frá Látrum í Aðalvík, f.
28.7. 1929, og Önnu Aðalheiðar Ólafs-
dóttur, f. á Bægisá í Öxnadal 4.2.
1920, d. 17.9. 1993. Rannveig og Ólaf-
ur áttu þrjú börn, þau eru: 1) Guðjón
Helgi, f. 30.11. 1971, kvæntur Birnu
verjaskóla, en eftir barnaskólann var
hún einn vetur í Héraðsskólanum á
Laugarvatni. Að því loknu fór hún í
Gagnfræðaskólann á Selfossi, og
lauk þaðan gagnfræðaprófi. Rann-
veig útskrifaðist sem leikskólakenn-
ari úr Fósturskóla Íslands vorið
1992. Einnig lauk hún diplómanámi í
uppeldis- og menntunarfræðum, með
grunnskólakennararéttindum árið
2006. Hún starfaði sem tal-
símavörður á símstöðinni í Gaul-
verjabæ, við fiskvinnslu, í sláturhúsi,
á saumastofu, við afgreiðslustörf og
fleira að loknu gagnfræðaprófi. Eftir
störf á gæsluvellinum við Stekkholt á
Selfossi urðu leikskólar hennar
starfsvettvangur ef frá eru talin árin
1981 til 1987 þegar fjölskyldan bjó
við Búrfellsvirkjun þar sem Ólafur
starfaði sem vélfræðingur. Rannveig
starfaði á leikskólanum Glaðheimum
á Selfossi eftir Búrfellsdvölina, en ár-
ið 1997 var hún ráðin leikskólastjóri
á leikskólanum Árbæ og gegndi hún
því starfi til dauðadags. Í apríl 2008
greindist hún með krabbamein sem
varð hennar banamein þann 5. apríl
síðastliðinn.
Rannveig hafði alla tíð yndi af úti-
veru og fór sinna ferða helst á reið-
hjóli eða gangandi. Tónlist var henni
áhugamál, hún söng lengi með
kirkjukór Gaulverjabæjarkirkju og
Jórukórnum á Selfossi.
Útför hennar fer fram frá Selfoss-
kirkju í dag, 18. apríl 2009, kl. 13.30.
Meira: mbl.is/minningar
Sif Atladóttur, f. 21.12.
1973. Fyrri kona hans
er Sigurbjörg Vil-
mundardóttir, f. 3.5.
1971, dóttir þeirra er
Rannveig Ágústa, f.
11.7. 1991. Börn Guð-
jóns og Birnu eru: a)
Egill Helgi, f. 17.7.
1999, b) Sólveig Lilja, f.
4.11. 2004, c) Að-
alheiður Sif, f. 6.8.
2008. 2) Ari Már, f.
16.10. 1974, hans kona
er Guðbjörg Hulda Sig-
urðardóttir, f. 30.8.
1976, þeirra börn eru: a) Sigurður
Hrafn, f. 7.5. 2001, b) Örn, f. 5.11.
2007. 3) Anna Margrét, f. 30.12. 1981,
hennar maður er Ingi Þór Ingibergs-
son, f. 5.10. 1981. Anna Margrét
gengur með barn þeirra, en á fyrir
dótturina Bergrúnu Björk Önnudótt-
ur, f. 6.11. 2007.
Þegar Rannveig var á öðru ári
fluttist fjölskyldan að Vegatungu í
Biskupstungum, en árið 1955 fluttust
þau að Gaulverjabæ í Gaulverjabæj-
arhreppi, þar sem hún ólst upp.
Skólagöngu sína hóf Rannveig hjá
Þórði Gíslasyni, barnakennara í Gaul-
„Lífið er mestmegnis fánýtt hjal,
tvennt stendur þó óhaggað, gæska í
raunum náungans, hugrekki í þínum
eigin“. (Adam Lindsay Gordon).
Þegar ég lít til baka, hálfdofinn og
hugsa um veikindi og fráfall móður
minnar eiga þessi orð afar vel við.
Hennar bestu vinir stigu fram á erf-
iðum tímum og gerðu allt sem þeir
gátu til að lina raunir hennar. Ekki
verður hjá því komist að dást að þess-
um fallega vinskap. En það eru fleiri
sem slegnir eru ljósum bjarma, aðrir
en vinir hennar þegar litið er til baka
á þessum myrku og erfiðu tímum.
Starfsfólk Heilbrigðisstofnunar Suð-
urlands var og er algjörlega frábært.
Með fagmennsku og alúð að vopni,
gerðu þau það sem hægt var til að lina
raunir og þjáningar móður minnar.
Ekki er hægt að horfa fram hjá
hugrekki móður minnar, þegar ljóst
varð að þessi sjúkdómur myndi á end-
anum þýða aðeins eitt. Dauðinn
myndi á endanum sigra. Hennar
nálgun á þeirri staðreynd var hreint
ótrúleg og snerti hvaða efasemdar-
mann sem vitni varð að. Ekki var
hægt að sjá kvíða sækja að henni og
fyrir mér fór hún í gegnum þessi erf-
iðu veikindi með reisn og virðuleika.
Elsku mamma, um leið og ég kveð
þig vil ég þakka fyrir mig. Ég vona að
Jóhannes úr Kötlum hafi rétt fyrir
sér í ljóðinu hér á eftir. Takk fyrir
samveruna!
Brot úr kveðju
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú,
þó ævin sem elding þrjóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
- Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Ari Már Ólafsson og fjölskylda.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast tengdamóður minnar, hennar
Rannveigar Ágústu Guðjónsdóttur
sem lést langt fyrir aldur fram eftir
harða baráttu við krabbamein. Ranna
var frábær manneskja og betri
tengdamóður var ekki hægt að hugsa
sér. Ég kynntist Rönnu fyrst fyrir
tæpum 14 árum og höfum við alla tíð
verið góðar vinkonur. Við gátum setið
og rætt um allt milli himins og jarðar
og áttum oft góðar stundir saman á
síðasta ári þó svo að oft hafi verið erf-
itt til þess að hugsa að hún myndi yf-
irgefa okkur.
Ranna var frábær amma og börnin
mín missa mikið núna. Hún var alltaf
yndislega þolinmóð við þau og aldrei
fann maður að hún tæki eitt fram yfir
annað. Í huga barnanna var amma
best og þau sakna hennar mikið.
Minning hennar mun þó lifa með
þeim og þó svo að sú yngsta eigi
kannski ekki eftir að muna eftir
ömmu sinni þá veit ég að hún á eftir
að kynnast henni í gegnum minning-
ar hinna barnanna.
Mig langar til að enda þetta með
línum sem hann Egill Helgi samdi til
ömmu sinnar og lýsir svo vel hver
amma var í huga barnanna. Fyrir
ömmu bestu: „Sorgin nær tökum á
mér. Enginn snýr baki við þér.
Himnaríkis besta þú ferð, leiðina
góðu. Yfir hina miklu móðu. Góður
engill þú varst gerður. Í uppáhaldi
Guðs þú verður.“ – Egill Helgi.
Elsku Ranna, takk fyrir allt sem þú
hefur kennt okkur og gefið okkur, við
gleymum þér aldrei.
Birna Sif Atladóttir.
„Pabbi, af hverju þarf sumt fólk
sem er gott að deyja of fljótt, en svo
lifir sumt vont fólk mjög lengi?“ Þetta
vildi Egill fá að vita um daginn, nýbú-
inn að frétta að krabbameinið í ömmu
Rönnu væri ólæknandi. Hún hefði vit-
að hvað ætti að segja við hann, en
pabba hans datt ekkert í hug. Auðvit-
að erum við þakklátir fyrir allar góðu
stundirnar með henni, en við ætluð-
um að hafa þær miklu fleiri, enda
amma bara 56 ára, „það er nú ekki
mikið“, eins og drengurinn benti á.
Amma, sem borðaði eiginlega bara
„heilsuógeð“ og labbaði og hjólaði
alltaf þegar hún gat. Og vildi helst
sitja úti með tebollann sinn ef mögu-
legt var, til að njóta blíðunnar. Þó að
hún væri ofur góð og ætti alltaf ís í
frystikistunni og væri aldrei neitt að
skammast í manni, sem er frábær
kostur hjá ömmum, gat hún fengið
krabbamein og dáið.
Okkur dettur helst í hug, að amma
hafi verið svo mikið góð við okkur
þennan tíma sem við áttum með
henni, til þess að það myndi duga
okkur mjög lengi, jafnvel þótt hún sé
farin. Já, sennilega dugar það okkur
bara alla ævi. Og öllum hinum líka:
Afa Óla, Gauja langafa, Ara og
Guggu, Sigurði og Erni, Önnu Mar-
gréti og Inga, Bergrúnu og litla
barninu, mömmu, Rönnu litlu, Sól-
veigu og Heiðu og öllum hinum sem
voru vinir ömmu og áttu hana að.
Far þú í friði, elsku amma Ranna,
við gleymum þér aldrei.
Guðjón Helgi Ólafsson,
Egill Helgi Guðjónsson.
Hvernig kveður maður einhvern
sem hefur alltaf verið til staðar, alltaf
gert allt fyrir mann og svo miklu
miklu meira en það? Amma, við erum
búnar að gera allt og vera allsstaðar.
Hvert sem ég fer sé ég minningar, sé
okkur, sé þig. Samt eigum við eftir að
gera svo margt og eftir að fara svo
margt. Við höfum alltaf verið ótrú-
lega góðar vinkonur og fyrir það er ég
þér ævinlega þakklát. Ég veit vel að
það er ekki sjálfgefið að eiga svona
frábæra vinkonu í ömmu sinni. Það er
ekkert sem getur komið fram hér
sem við vitum ekki báðar nú þegar.
Þú veist að ég elska þig, svo ótrúlega,
ótrúlega mikið, hef alltaf gert og mun
alltaf gera. Og ég veit líka vel að þú
elskar mig. Manstu þegar við táruð-
umst einu sinni bara af því að okkur
þótti svo vænt um hvor aðra. Ég er
svo ótrúlega þakklát fyrir allar ynd-
islegu stundirnar, öll skiptin sem þú
huggaðir mig og stóðst með mér í
gegnum eitthvað erfitt. En það gerir
sorgina líka helmingi verri því að
venjulega myndi ég leita til þín til að
fá knús og huggun.
Ég viðurkenni það alveg að síðasta
árið hefur oft verið erfitt og við töl-
uðum um það hvað það væri oft leið-
inlegt, þó það væri gaman hjá okkur,
að hafa krabbameinið alltaf hangandi
yfir okkur. Ég sakna þín meira en orð
fá lýst og vildi óska þess af öllu hjarta
að þú kæmir aftur, og mér líður eins
og fordekraðri frekjudós því að þetta
er það eina sem þú hefur ekki látið
eftir mér. Takk fyrir að hafa alltaf
endalausa trú á mér, takk fyrir allt
Reyrhagapoppið og fyrir að hafa
kennt mér að gera það. Takk fyrir
alla yndislegu göngu- og hjólatúrana.
Takk fyrir að hafa leyft mér að vera
svona mikið hjá þér bæði í sumar og
vetur. Takk fyrir að hafa alltaf hlust-
að og talað við mig, fyrir að hafa
sungið svona mikið fyrir mig og fyrir
að hafa gefið mér meira te og Johns-
brauð en á að vera hollt fyrir eina
manneskju. Takk fyrir að hafa verið
til!
Elsku afi minn, Anna og Ingi,
pabbi og Birna, Ari og Gugga, takk
fyrir að hafa leyft mér að vera svona
mikið með og fyrir allan þann skilning
og góðvild sem þið hafið sýnt mér, þið
eruð yndisleg.
Alltaf þín, alnafna, barnabarn og
vinkona,
Rannveig Ágústa Guðjónsdóttir.
Elsku besta Ranna mín, sem mág-
kona þín langar mig að þakka þér fyr-
ir alla þína gæsku við mig í gegnum
árin. Það var auðvelt og gott að kynn-
ast þér er ég kom inn í fjölskylduna.
Þú varst alltaf svo blátt áfram og
aldrei neitt vesen í kringum hlutina
og endalaust væn við alla. – Alltaf fal-
leg, alltaf blíð, alltaf glaðleg, alltaf
góð, alltaf glæsileg, alltaf hlý, alltaf
tignarleg, alltaf best, alltaf glettin,
alltaf ljúf, alltaf gjafmild, alltaf ráða-
góð, – já einfaldlega frábær í alla
staði. Ég veit ekki hvað telst réttlæti í
þessari veröld en þetta að sjá á bak
þér finnst mér ekki komast nálægt
því. En við ráðum víst engu um þetta
og verðum að fljóta einhvern veginn í
gegnum sorgina og reynum að hjálp-
ast að við það, við sem fáum að vera
hérna megin eitthvað lengur.
Takk fyrir að sýna áhuga á því sem
Viðar, Gréta og Dagný hafa tekið sér
fyrir hendur, þú varst alltaf með á
nótunum og fylgdist vel með þeim og
varst í miklu uppáhaldi hjá þeim öll-
um – alltaf besta frænkan.
Elsku Gaui, Óli og fjölskylda, mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Kristín Ólafsdóttir.
Ranna, það sannast of oft að þeir
sem guðirnir elska fara frá okkur of
fljótt. Þannig var því varið með elsku
systur mína. Það er örugglega ekki
hægt að eiga betri systur. Minningin
um hana er svo falleg og góð. Að alast
upp í sveit með frábærum foreldrum,
systkinum, ættingjum og nágrönnum
er ómetanlegt. Ég man þegar Ranna
sagði mér að hún ætti von á barni. Þá
sátum við á þúfu á austurtúninu með
smáraangan og töðuilm í vitum. Þetta
fannst mér sem unglingi ekki lítið
spennandi. Hún fór ung að búa og ala
upp sín börn. Ég átti alltaf skjól hjá
þeim ef þannig stóð á og ekki var
slæmt að leita til hennar í allskonar
málum. Ég var ung þegar mamma
okkar féll fyrir sama sjúkdómi. Þegar
ég var að kynnast mínum manni og
ganga með mín börn var hún mín stoð
og stytta sem og í öllu. Ég man þegar
ég var komin upp á fæðingardeild að
eiga frumburðinn. Þá hringdi hún og
sagði „Hvar ertu?“ Við töluðum sam-
an oft í viku og ræddum okkar dag-
lega amstur, hvort sem var gleði eða
vandamál. Alltaf var jafn gott að
koma í Reyrhagann bæði fyrir sál og
líkama. Ranna systir hafði svo mikið
góða nærveru. Á merkisafmæli mínu
í vor fórum við saman í síðustu utan-
landsferðina. Mikið gladdi það okkur
systur að komast saman í þá ferð með
okkar mönnum, bróður og vinafólki.
Elsku Óli, systkinabörn. Reynum
að hugsa um allt það fallega og góða
og þakka fyrir að þjáningum er lokið.
Guð gefi okkur öllum styrk.
Erla Sigríður Guðjónsdóttir
(Sigga)
Hvar eru hetjurnar? Hættið að
leita. Þær geta í mínum augum ekki
verið annars staðar en í hjörtum
þeirra sem í blóma lífs síns mæta ör-
lagadómi sínum af stillingu, æðru-
leysi og fágætum sálarstyrk. Hún
Ranna systir var okkur systkinunum
alltaf góð fyrirmynd. Þessi mildi sem
henni fylgdi, snilld í mannlegum sam-
skiptum. Hinn óborganlegi húmor og
hlátur. Kímnigáfa sem var oftast
tengd hennar eigin persónu og alveg
gjörsneydd viðkvæmni fyrir henni
sjálfri. Þessi óviðjafnanlegi húmor
sem jafnvel var til staðar þegar hún
sagði mér frá sínum síðasta alvarlega
sjúkdómi. Það hafa örugglega fáir
leikið eftir á þeim tímapunkti. Jafnvel
þá var sjálfsvorkunn víðsfjarri. Hún
var líka góð fyrirmynd í heilsusam-
legu líferni og reglusemi alla tíð. Það
heilbrigða líf gaf henni örugglega við-
bótartíma þó sorglega stuttur væri.
Guði sé lof fyrir að Ranna og Óli hófu
snemma barneignir. Það er dýrmætt
þegar örlögin reynast jafn grimm og
raunin er. Ómetanlegur tími gafst
fyrir þau og síðan falleg barnabörnin.
Þegar fuglar hljóðna um hæstan dag,
en golan bælir sig í gras niður og sólmók
er sigið á dali
gakktu þá leiðar þinnar á ljómann tæra,
sem bregður fyrir milli bjarkanna
framundan.
(Þorsteinn Valdimarsson).
Hlýleiki, tryggð og gefandi líf mun
gera Rönnu okkar snertanlega áfram
í hugum okkar sem þekktum hana.
Valdimar Guðjónsson.
Ég er frjáls, ég er frjáls eins og
fuglinn, söng hún frænka okkar á
góðri stund þegar við vorum bara
unglingar. Nú trúum við því að hún sé
frjáls, frjáls frá veikindum þeim sem
nú hafa lagt hana að velli. Hún var í
okkar augum mikil hetja, sem tókst
að lifa með reisn þá mánuði sem hún
vissi að hún ætti ólifaða. Það var aldr-
ei neitt annað á henni að heyra en að
hún ætlaði að njóta daganna sem
henni voru settir. Af ótrúlegu æðru-
leysi tókst hún á við það sem koma
skyldi. Alltaf svo falleg og vel til höfð,
hvernig sem henni leið.
Ranna var frænka okkar og mikil
vinkona. Líf okkar hefur tvinnast
saman allt frá því við vorum litlar
stelpur. Feður okkar bræður og
mæður okkar góðar vinkonur. Í æsku
var samgangur mikill bæði í leik og í
skóla. Við mjög nánar allar þrjár og
margt brallað. Ranna var mjög hug-
myndarík og við lékum okkur með að
búa okkur til nýjar persónur. Við vor-
um miklu oftar einhver leikari eða
leikkona en við sjálfar. Hún átti líka
gott með að vera vinur allra krakk-
anna í Seljatungu. Við eigum margar
og góðar minningar um samveru okk-
ar. Ein minning frá þessum tíma er
jólaferðin sem farin var á Selfoss fyr-
ir hver jól. Þá fengum við þrjár að
fara alveg eftirlitslausar að kaupa
jólagjafir. Þessar ferðir hafa alltaf
staðið öllum minningum fremstar og
þær oft og iðulega rifjaðar upp. Það
er hægt að telja svo margt upp sem
auðvitað verður ekki gert hér. Þetta
eru minningar sem gott er að eiga.
Núna í nokkuð mörg ár höfum við
frænkur búið okkur til samverustund
á kaffihúsi eða heima hver hjá ann-
arri eða í sveitinni okkar sem er okk-
ur öllum svo kær. Þar eru rætur okk-
ar allra, sveitin í Flóanum með sinn
fallega fjallahring. Við vitum að hún
elskaði þetta allt með okkur ásamt
svo mörgu öðru. Nú ráðum við ekki
ferðinni og verðum að reyna að sætta
okkur við orðinn hlut. Við heiðrum
minningu hennar best með því að
trúa á það góða, þannig var hún, húm-
oristi sem gerði létt grín, kunni svo
vel að segja frá og leyfa okkur að
hlæja með sér. Ótal frásagnir af
barnabörnunum sínum sem henni
þótti svo innilega vænt um. Hafðu
hjartans þökk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir okkur systur, elsku frænka.
Við endum þessa litlu grein með
ljóði eftir ömmu hennar skáldkonuna
Erlu.
Eimpípan blístrar í síðasta sinn;
sé ég, að komin er skilnaðarstund.
Hugstola sleppi ég hendinni þinni.
Handtakið slitnar, sem þakkaði kynni,
samvistir allar og síðasta fund.
Sálirnar tengjast við tillitið hinsta
taug, sem að slítur ei fjarlægðin blá.
Brenna í hjartnanna helgidóm innsta
hugljúfar minningar samverustundunum
frá.
(Erla)
Kæra fjölskylda, við sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
guð að vaka yfir ykkur. Minning
hennar lifir.
Guðný og Sigrún Gunnarsdætur.
Elsku nafna mín er látin.
Ég kynntist Rönnu lítillega á ung-
lingsárum mínum þegar ég gekk í
skóla með Ara Má syni hennar. Svo
lágu leiðir okkar aftur saman þegar
ég hóf störf hjá henni í litla Árbæ
2001. Ranna tók mér strax vel og við
náðum vel saman. Við höfðum svip-
aðan húmor og tókum oft góð hlát-
ursköst saman. Þegar ég átti í erf-
iðleikum vegna veikinda 2005 fann ég
strax fyrir miklum stuðningi frá
Rönnu. Hún fylgdist vel með og lét
oft í sér heyra.
Ég hóf síðar störf á öðrum leik-
skóla en hélt alltaf smá sambandi við
gamla staðinn og kíkti reglulega á
skrifstofuna til Rönnu. Alltaf var hún
glöð að sjá mig og tók á móti mér með
kossi og faðmlagi. Það var því mikið
áfall þegar hún greindist með
krabbamein vorið 2008. Ég heimsótti
hana en hún tók veikindum sínum af
ótrúlegu æðruleysi og leit á hvern
dag sem guðsgjöf. Kraftur og já-
kvæðni einkenndi hana bæði í starfi
og veikindum. En nú er kallið komið
og þín verður sárt saknað.
Elsku Óli, Gaui, Ari Már, Anna
Margrét og fjölskyldur. Guð styrki
ykkur í sorginni.
Hvíl í friði, elsku nafna.
Rannveig Bjarnfinnsdóttir.
Rannveig Ágústa
Guðjónsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Rann-
veigu Ágústu Guðjónsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.