Embla - 01.01.1949, Síða 24

En það er ekki svo gott. Það er eins og það verði minnst úr því,
sem manni er dýrmætast, þegar á að fara að segja frá því. En
dagarnir voru ein óslitin hátíð, eftir að ég kynntist honum.
Það var sama, þó að ég stæði í eldhúsinu og sæi ekki handaskil
fyrir reyk, og þó að ég yrði að bera þungar tréfötur með vatni.
Ég fann ekki til þess eða neins annars erfiðis. Ég var aldrei þreytt,
aldrei syfjuð.
Og svo þessar ógleymanlegu vornætur, þegar við læddumst ein
langt burt frá bænum. Þú þekkir sjálfsagt þessar björtu nætur
með aðeins örstundar kyrrð, rétt um lágnættið. Nótt eftir nótt
vorum við umvafin þessari djúpu kyrrð. Það var líkast því, að við
værum ekki lengur til, heldur vorum við eitt með jörðunni, sem
við hvíldum á.
En það tók enda, þetta sólbjarta vor. Og við kvöddumst. Það
var ekki létt. Þó hafði ég aldrei ætlazt til neins eða gert mér nein-
ar vonir um framtíðina, enda vissi ég þá, að hann var giftur.
Ég þótti víst eitthvað undarleg eftir þetta, ekki sízt vegna þess,
að ég var glaðari en áður og kvartaði ekki yfir neinu við neinn.
— Léz.tu hann ekki vita um barnið? spurði ég.
— Nei, sagði Dísa. Það datt mér ekki í hug. Ég hefði kannske
gert það, ef hann hefði verið öðruvísi, svona eins og önnur börn,
en þetta vildi ég bera ein.
Láki sneri sér nú fram í rúminu og umlaði í svefninum. Móðir
hans laut niður að honum og strauk svitann af kafloðnu and-
litinu.
Hún horfði þegjandi á hann ofurlitla stund og sagði svo:
— Ég ber ekki á móti því, að kjörin mín hafi oft verið erfið.
En samt vildi ég heldur lifa þetta allt upp aftur og það mörgum
sinnum en missa þetta eina, sólbjarta vor.
Ég bauð hljóðlega góða nótt og læddist fram í herbergið mitt.
Hugur minn var fullur af undrun og óljósri eftirvæntingu.
En ég var líka aðeins átján ára og allar gátur óráðnar.
Ragnhciður Jónsdóttir
22
EMBLA