Embla - 01.01.1949, Qupperneq 63

sextán ára gömul, og ekki nema óþroskaður unglingur ennþá.
En það var einmitt Svala litla, senr ekkjan hafði alltaf liaft svo-
litlar áhyggjur út af. Oft hafði Sigríður átt erfitt, síðan lnin missti
manninn sinn, hann Svein sáluga, en góðir menn höfðu alltaf
hjálpað lienni, svo að aldrei kreppti verulega að. Hún gat ekki
annað en borið fólkinu gott. Það hafði ótrúlega -margur litið á
hennar hag, og hjálpað henni á ýmsa vegu, bæði með því að út-
vega börnunum störf við þeirra liæfi, eftir því, senr þau lröfðu
haft tök á að undirbúa sig, — og á margan annan hátt. En Svala,
lrún var nú eiginlega öðruvísi en hin börnin lröfðu verið. Hún
hafði enga fyrirlryggju með afkomu sína, eins og hin börnin lröfðu
jró haft á hennar aldri, og fyrri.
Að vísu hjálpaði hún mömmu sinni í lrúsinu og greip stundum
í smá handavinnu, en oft var lrún óþarflega frjáls og aðlraldslítil,
það fann Sigríður nú með duldum ótta. Nú myndi annað verða á
landi hér en áður hafði þekkzt, það vissi ekkjan, þó að hún væri
barn í þeim undrunr, sem sjálfsagt gátu og mundu gerast. — Hún
hugsaði með skelfingu til þess, sem hún lrafði lreyrt sagt frá úr
stríðinu. Henni fannst jrað allt saman hafa færzt svo ískyggilega
nærri, að jrað væri óútreiknanlegt, hvað næst mundi taka við.
Bara að jretta væri eins og hver önnur ójrægileg martröð, — en
jrví var nú verr, jrað var kaldur veruleiki Jress, senr Jrcgar var
konrið franr.
— Mamma, ertu Jrarna? — kallaði svefnþrungin rödd Svölu
innan úr herberginu.
— Já, eins og ég sé ekki lrér á nrínunr stað, eða hvar ætti ég að
vera? sagði móðir Irennar. Hún hafði lrrokkið upp af hugsunum
sínunr, og fundið ábyrgðina lokast unr sig nreð heljargreipum,
Jregar hún lreyrði kallað á sig. — Manrrna. — En hvað Jrað var
mikil ábyrgð, sem fylgdi þessu eina orði. Aldrei hafði Sigríði
fundizt þetta orð jafn yfirgripsmikið og nú. Einhver skyldutil-
finning þrýsti sér að henni, fastar og ákveðnar en nokkru sinni
áður, á nreðan börnin voru að enn meira leyti í lrennar umsjá og
ábyrgð, — og þó snerist þessi tilfinning bara unr Jretta eina barn.
— Mamma, lrvað er orðið franrorðið?
— Það er þessi venjulegi fótaferðartími þinn, Svala mín, —
EMBLA 61