Embla - 01.01.1949, Síða 67

í fyrstu var hún næsta óframfærin að standa stöðugt svona
nærri nýjum og nýjúm andlitum, en hún vandist því brátt.
Öll margbreytnin í mannsandlitunum gerði hana athugula.
Hún varð næstum snortin listrænni innsýn, sem hún þráði að
jrjóna. Og livað sem þau heima hjá lienni sögðu, þá var mun
meiri fjölbreytni í starfi hennar af því, hve margir hermenn
sóttu Jiarna inn. Óneitanlega þótti henni meira gaman að horfa á
þá en íslendingana. Seiðmagn æfintýranna var eins og bundið við
hermannafötin þeirra. Þeir hlutu að vera djarfir, fyrst þeir voru
hermenn, — hugrakkir og djarfir. Ó, hvað væri gaman að kynnast
betur einhverjum þeirra.
Svölu varð að ósk sinni. Einn hermannanna fór að veita henni
opinskáa athygli. Svala fann hið dularfulla seiðmagn hertaka huga
sinn. Hann, hermaðurinn djarfi og hugaði, hugsaði um hana,
fram yfir þær allar hinar. — Og áður en hún vissi eiginlega af, var
hún trúlofuð þessum ameríska hermanni, sem kallaði sig Bill.
Þegar Bill fylgdi lienni heim, Jniðja kvöldið, hafði mótstaða
hennar gefið eftir. Hún hreint og beint lofaði því að eiga Bill, og
fylgja lionum í gegnum þykkt og þunnt.
Það var von að Svala væri hugsandi yfir, hvað þau myndu segja
heima hjá henni. En hún lofaði Bill Jrví að þegja um Jretta fyrst
um sinn. Þau þurftu svo margt að tala um, sín á milli, áður en
aðrir kæmust að einkamálum þeirra. Hann þurfti líka að læra
enn betur íslenzkuna, áður en hann hitti fjölskyldu hennar. Þó
fannst henni með sjálfri sér, að Bill tala svo lýtalausa íslenzku, að-
Jrað vakti undrun hennar. Að vísu sletti hann við og við orðum,
sem hún skildi ekki, en Jiað gerðu nú íslendingar h'ka nokkuð
mikið að um þessar mundir.
Svala var innilega hrifin af kærasta sínum. Hún rækti starf sitt
á veitingahúsinu, en aðrar stundir var hugur hennar allur helg-
aður Bill. Hann var ákaflega kurteis og nærgætinn í návist henn-
ar, allt öðruvísi en hún liafði hugsað sér Jressa Iiermenn. Kannske
Jreir væru líka allir svona í framkómunni við stúlkurnar sínar?
Henni varð þó á að efast um þáð. Hún gat ekki varizt því, að
vera þakklát þeirri handleiðslu, sem hafði leitt hana svo farsæl-
EMDLA 5
f»r»