Embla - 01.01.1949, Side 80

bílstjórann, sem ekki hefur mælt orð frá vörum, síðan bíllinn
neitaði að lilýða, en alltaf lialdið áfram tilraunum við að korna
honum í gang.
„Það er bensínstífla," segir bílstjórinn, „það flyzt ekkert orðið,
nema bölvaður óþverri."
Loks kemst bíllinn þó í gang, en hefur tafizt í lrálfan klukku-
tíma.
Það er allmikið tekið að rökkva. Snjóflygsurnar falla æ hraðar,
og stormurinn ískrar og hvín við gluggann. — Færðin þyngist.
í Svínahrauni byrjar að skafa fyrir alvöru. „Maður hefði ein-
hvern tíma sagt, að það væri mannskaðaveður x aðsigi,“ laumar
veðurbarinn farþegi út úr sér.
Síðan hljóðna menn, — en bíllinn og stormurinn keppast um
hávaðann.
Þegar komið er í Skíðaskálann, hefur rofað til, en frostið er
meira en áður.
„Ætli maður láti ekki slarka,“ segir bílstjórinn og setur í gang.
En bíllinn skríður úr hlaði.
Fljótt kemur í ljós, að mikið hefur snjóað í brautina. — Bíll-
inn hjakkar í sama farinu annað slagið.
Við, sem sterkastir erum og slarkfærastir, förum oft út og ýtum
á hann. En svo fer þó, að bíllinn situr fastur, þótt bílstjórinn,
vélin og farþegarnir lcggi sig öll fram að koma honunr upp og
áfram.
Skaflinn utan við veginn neinur við efri brún bílrúðunnar,
Iijólin eru sokkin í nýja, gljúpa fönn í brautinni, og óveðrið lield-
ur áfram skrykkjóttum söng.
Bílstjórinn fær sér vindling og tvinnar blótsyrði: „Það er lán,
að engin börn eru með. Þennan veg fer enginn bíll næsta mánuð,
hverju sem viðrar."
Menn setur hljóða um stund. Svo er farið að hugsa fyrir nótt-
unni. „Fáðu mér ábreiðuna þarna,“ segir bílstjórinn. „Ég ætla að
vefja henni um fæturna á gömlu konunni. Það kólnar, þegar
líður á nóttina." „Drottinn minn dýri, verðum við hér í alla
nótt,“ andvarpar gamla konan. „Eins og þú vilt, góði maður, guð
launi þér. En ég var nú að hugsa um börnin, þau eiga von á
78
EMBLA