Embla - 01.01.1949, Qupperneq 84

væri nú ekki alltaf hýr á svipinn. Hún sá aldrei sólina fyrir þess-
um strák, enda bar hann föðurnafnið hennar. — Nú, kannske
hefur rætzt úr stráknum. Þeir segja, að liann geri það gott, greyið.“
Mér verður litið á gömlu konuna, hún hefur lokuð augu, liöf-
uðið er sigið niður á bringu, og það lítur út fyrir, að hún sofi.
„Hún er sofnuð gamla konan,“ segi ég. „Ættum við ekki að fá
okkur dúr h'ka, þangað til maturinn kemur?"
„O, ekki finn ég nú þá sæluna í því að sitja krepptur í þessum
l)ílgarmi, að mér komi svcín til hugar, en þagað get. ég, ef það
skyldi verða til þess, að kerlingin svæfi lengur. Það er hátíð, að
hún skyldi hætta rausinu.“
Bláleitur morgunskugginn færist niður eftir skaflinum utan
bílrúðunnar. Ég fer út úr bílnum og skyggnist um. Það er logn,
en ófærðin er sú sama. Þrír skíðagarpar koma vestan fannbreið-
una með sleða í eftirdragi. Ég flýti mér inn í bílinn og tilkynni
gleðitíðindin. Gamla konan blundar ekki lengur. Hún hefur náð
í prjónana upp úr töskukrílinu sínu, rær fram í gráðið og
prjónar.
„Ojæja, mannagreyin, ekki voru þeir lengi að bregða við. Ekki
á ég neitt inni hjá þeim. — Þessar blessaðar, ókunnugu mann-
eskjur, sem alltaf eru að rétta manni hjálparhendur." Og prjón-
arnir glamra.
Bílstjórinn okkar er einn hinna þriggja. Hann ber gömlu kon-
unni þau skilaboð, að sonar hennar sé von austan yfir innan
stundar með hesta og sleða til J>css að sækja ltana. En svo undar-
lcga ber við, að enginn gleðibragur kemur á andlit liennar við
þessa fregn. Hún bregður lausa prjóninum milli vara sér og
strýkur hálfnaðan sokkbolinn gamalli hendi. Þá vefur hún prjón-
ana saman, stingur lausa prjóninum í og segir hægt og fast:
„Eiginlega er ég hætt við að fara austur yfir núna..Það er of mik-
ið fyrir gamla manneskju eins og mig. En ef þið viljið, drengir
mínir, lofa mér að húka á sleða spölinn niður í Skíðaskála, þá
þætti mér vænt um það. Ég fæ einhvern tíma ferð þaðan til
Reykjavíkur."
„Hvað er nú þetta, gamla mín?“ segir bílstjórinn. „Þér lá ekki
82
EMPÞA