Embla - 01.01.1949, Síða 100

ina, en það gerði ekkert til. Baugur Jilaut að koma fyrir því.
Og svo sofnaði liann. Honum fannst liann vera rétt sofnaður, þeg-
ar liann vaknaði aftur við það, að bóndinn var að fara fram úr
baðstofunni. Nonni var ekki vanur að vakna við smámuni á
morgnana, en nú gat hann ekki sofnað aftur, hann mátti til með
að vaka og hlákka til, það var svo gaman. Ekki var undarlegt, þótt
Sveinn bóndi færi snemma á fætur, mikið hlaut liann að hlakka
til, sem átti svo margar kindur. Skyldi vcra óliætt að spyrja hann
að því. Líklega ekki, hann mundi bara hlæja. Nonni spurði oft
svo lieimskulega, fannst fólkinu.
Gamla Grána hafði áttirnar þegar hún slapp úr heimaJiögun-
um. Hún nam ekki staðar fyrr en frammi á dölum, þar var liún
vön að liafa sumarvist. En Baugur litli var orðinn svo fjarska
lúinn, það voru svo litlir og veikir fæturnir lians. Stundum var
liann líka svangur, Jjví að stelpan liún syslir lians var svo miklu
fljótari að lilaupa, svo að þótt þau færu jafnt af stað til mömmu
sinnar að sjúga, var hún búin með mikið af hans mjólk, þegar
liann kom. En ltenni þótti samt vænt um hann, beið eftir honum,
þegar liann var að stautast yfir torfærur og jarmaði og leitaði
strax, ef hún sá hann ekki.
Sumarið leið. Baugur óx lítið. Fæturnir voru þrútnir og skakk-
ir, en alltaf gat hann þó fylgt mömmu sinni og litlu Gránu. En
svo komu göngurnar. Það voru óttalegir dagar. Hann var svo lú-
inn og hræddur. Mennirnir , hestarnir og hundarnir voru alltaf
að clta hann og voru svo Iuæðilegir. Hann gat ekki liugsað um
neitt allan daginn nema að reyna að komast áfram og tapa ekki
mömmu sinni. Þó að hann væri svangur, mátti hanu ekki vera
að því að grípa tuggu á götubakkanum, þá komu hundarnir og
þrii'u vægðarlaust í hann. En út að réttinni komust þau öll sam-
an, kvöldið fyrir réttardaginn. Ekki varð nú öðru við komið en
láta féð í réttina, ályktuðu mennirnir. Rigningin dundi alla
nóttina.
Þegar farið var að draga var forin og bleytan í kvið á litlu
lömbunum. Baugur litli reyndi það, sem hann gat, að tapa ekki
mömmu sinni, en hún og litla Grána voru fljótt dregnar í dilk-
inn, en mönnum sást yfir litla vesalinginn, hraktan, hungraðan
98
EMBLA