Morgunblaðið - 02.07.2009, Blaðsíða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. JÚLÍ 2009
koma þegar í ljós hæfileikar hugar
og handa, því hún var sýknt og heil-
agt með hár í höndum kvenna í
blokkinni.
Það kom líka á daginn, að hún
valdi sér hárgreiðslu sem ævistarf.
Það var okkur því mikið reiðarslag,
þegar Helga tilkynnti okkur um
þann sjúkdóm sem um síðir leiddi
hana á burt úr lífi okkar.
Það var engum vafa undirorpið,
að barist skyldi til hinstu stundar,
lífsviljinn var fyrir hendi, óbilandi
kjarkur og elja Helgu að takast á við
veikindin dugðu þó ekki til. Nú er
sól Helgu okkar sigin til viðar og eft-
ir stendur minningin ein um ynd-
islega dóttur sem ætíð sýndi stroku
velvildar í okkar garð.
Það er aðeins tíminn einn sem
fært getur frið í hjarta við fráfall
þitt, elsku barn.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson.)
Vonandi verður þú sendiherra ei-
lífðarinnar í Guðs paradís.
Mamma og pabbi.
Elsku mamma mín.
Það er svo óraunverulegt að þú
sért ekki lengur hérna hjá okkur.
Við systkinin vorum einstaklega
lánsöm að eiga mömmu eins og þig.
Þú varst okkur góð fyrirmynd, dug-
leg, jákvæð, ósérhlífin, einstaklega
hjálpsöm og veittir okkur mikla ást
og umhyggju.
Þessum eiginleikum höfum við öll
notið góðs af og þeir hafa orðið okk-
ur gott veganesti. Ég tók þá ákvörð-
un 19 ára gömul að feta í þín fótspor
og læra hársnyrtingu. Betri meist-
ara hefði ég ekki getað fengið og ég
veit að ég tala fyrir hönd margra
nemenda þinna. Okkur fannst for-
réttindi að fá að vinna saman, enda
var mikið gaman hjá okkur og urð-
um við bara nánari með hverjum
deginum.
Það var fyrir þína hvatningu að ég
varð meðlimur Intercoiffure, en þar
hafðir þú verið meðlimur í mörg ár.
Eins naut ég þinnar aðstoðar í mín-
um keppnum í faginu. Þú varst mik-
ill reynslubolti og kenndir mér
margt, enda sannkallaður listamað-
ur á ferð. Alltaf tilbúin að hjálpa, svo
drífandi og gefandi.
Það gaf þér mikið að mála og þar
fékkst þú útrás fyrir þá miklu sköp-
unargleði sem í þér bjó. Þú varst
með einstaklega næmt auga á form
og liti og það kom sér vel, bæði í
vinnunni og með pensilinn. Þau eru
ófá málverkin sem þú skilur eftir þig
og munum við fjölskyldan fá að
njóta þeirra um ókomna tíð.
Ég mun sakna þess að hafa þig
ekki til staðar þegar mig vantar þitt
álit. Það var svo gott að tala við þig
því þú sagðir alltaf nákvæmlega það
sem þér fannst og maður gat alltaf
treyst því. En við þekktum hvor
aðra svo vel. Þú ert bara rétt bak við
öxlina á mér núna. Ég mun halda
áfram að spyrja þig og ég veit að ég
fæ svör, þau verða bara í hljóði.
Við fáum alltaf verkefni í þessu lífi
en þau eru miserfið. Þú misstir
pabba fyrir um 19 árum, það birti
samt til og þú kynntist Eggert og
fannst hamingjuna aftur og þið eign-
uðust hana Erlu Rut, ljósið okkar.
Allt í einu vorum við orðin risastór
fjölskylda. Við höfum öll þurft að
glíma við hin ýmsu verkefni í gegn-
um árin og leyst þau.
Það verkefni sem okkur, mér og
þér, var úthlutað síðastliðið ár var
heldur þyngra en þau sem við höfð-
um þurft að kljást við áður. Við
greindumst báðar með alvarlega
sjúkdóma með viku millibili. Hver er
tilgangurinn með því? Við spurðum
okkur oft að því en höfum engin svör
fengið. Einhver sagði að kannski
fengju þeir þyngstu verkefnin sem
hægt er að treysta fyrir þeim. Það
má vel vera. En þitt verkefni reynd-
ist þó of þungt. Þó skorti ekki bar-
áttuviljann, þú barðist fram til síð-
ustu sekúndu. Ég er langt komin
með mitt verkefni og varst þú svo
ánægð með það. Ég mun klára mitt
verkefni, ég lofa því, mamma mín.
Þegar ég eignaðist börnin mín var
eins og þú hefðir verið að eignast þín
eigin börn, enda alveg einstök
amma. Einar og Emilía elskuðu þig
meira en allt. Þú varst þannig amma
að þú áttir það til að leggjast í gólfið
með fíflalæti og leiki. Svo bjóstu til
spennandi sögur. Ef það leið langur
tími á milli þess sem þú hafðir þau,
hringdir þú og spurðir hvort ekki
væri kominn tími á að þau kæmu.
Elsku mamma mín, nú er þján-
ingu þinni lokið og ég kveð þig með
trega en miklu þakklæti fyrir allt.
Þín
Sigríður Margrét (Sirrý).
Elsku besta mamma mín!
Ég elska þig meira en þú getur
nokkurn tímann ímyndað þér. Þú
hjálpaðir mér alltaf á erfiðum tím-
um, fannst alltaf einhverjar lausnir
á öllum vandamálum. Þú leist alltaf
svo vel út og það leit ekki út fyrir að
þú værir á þeim aldri sem þú varst,
heldur svo miklu, miklu yngri.
Frá því þú greindist með krabba-
meinið í ágúst og þar til í síðustu
viku þá gerði ég mér ekki grein fyrir
því hversu veik þú í rauninni varst,
því þú varst ekkert að tala um það
og þú reyndir að láta bera sem
minnst á því. Það var alltaf svo gam-
an að vera með þér, þú varst alltaf
svo dugleg og góð en samt ákveðin
og vildir ná þínu fram. Ég fann alltaf
hvað þú varst stolt af mér og það
hvatti mig mikið áfram og mun
halda áfram að gera það. Ég er búin
að eiga svo góð 15 ár með þér og ég
er svo þakklát fyrir að hafa átt þig
sem mömmu. Þú ert besta mamma
sem hægt er að hugsa sér.
Mér finnst svo leiðinlegt að þurfa
að kveðja þig, og ég er alls ekki
tilbúin að gera það en ég veit að
núna ertu á betri stað þar sem þú ert
ekkert kvalin. Hvíldu í friði, elsku
mamma mín.
Þín dóttir,
Erla Rut.
Elsku Helga, ég sit hérna og reyni
að átta mig á því að ég sé að skrifa
minningargrein um þig, svona allt,
allt of fljótt. Þú komst inn í líf mitt
þegar ég var unglingur, þegar þú
kynntist pabba. Strax tókst þú mér
opnum örmum og af heilum hug,
takk fyrir það. Ég vil líka þakka þér
það hve góð þú varst börnunum mín-
um, þú varst svo mikil barnagæla.
Alltaf var jafn gott að hitta þig og
vera með þér. Það gustaði af þér,
svo mikill var krafturinn og fram-
kvæmdagleðin. Þú vildir drífa hlut-
ina af og gera það með glans. Það
sást vel í þínu ævistarfi, hárgreiðsl-
unni og síðan þegar þú byrjaðir að
mála. Þá kom hvert listaverkið á
fætur öðru upp í Óttuhæðinni.
Af sama krafti tókstu á veikindum
þínum, en þú barðist hetjulega fram
á síðustu stundu, þannig varst þú
bara.
Það er svo erfitt að sjá á eftir þér,
þú áttir eftir að gera svo ótal margt
með augasteininum þínum, henni
Erlu Rut, svo margar myndir sem
þú áttir eftir að mála.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku pabbi, Erla Rut, Sirrý, Ein-
ar, Bjarni og fjölskyldur. Guð gefi
ykkur styrk og trú í sorginni.
Sunneva, Hjalti Geir og börn.
Elsku amma. Það var alltaf svo
gaman að gista á Óttuhæðinni.
Við fórum í heita pottinn sam-
an, þú bjóst alltaf til skemmti-
legar sögur fyrir okkur og við
fengum að kúra í þinni holu.
Okkur fannst svo gaman að
fara með þér upp í Heiðmörk
að labba með hundana.
Skemmtilegt var að fara í hjól-
hýsið með þér, afa og Erlu. Þú
varst besta amma í heimi. Við
elskum þig svo mikið en við vit-
um að nú ertu hjá guði og engl-
unum og finnur ekki til. Við vit-
um að þú verður í hjartanu
okkar alltaf þegar við hugsum
um þig.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín
Einar Örn og Emilía Ósk.
HINSTA KVEÐJA
✝
Innilegar þakkir til þeirra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför ástkærs sonar,
bróður, barnabarns, barnabarnabarns og frænda,
ARNÓRS ALEX ÁGÚSTSSONAR,
Laufvangi 9,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Barnaspítala Hrings-
ins og gjörgæsludeildar Landspítalans við Hring-
braut, fyrir einstaka umönnun og hlýhug.
Guð blessi ykkur öll.
Hjördís Þórarinsdóttir, Sigurbjörn Ágúst Ágústsson,
Silja Rut Tómasdóttir,
Þórarinn Böðvarsson, Sigrún Ögmundsdóttir,
Ágúst Guðjónsson, Ragnheiður Ágústsdóttir,
Sigurfljóð Jónsdóttir
og frændsystkini.
✝
Innilegar þakkir færum við þeim fjölmörgu sem
sýndu okkur samúð og hlýhug vegna andláts og
útfarar móður okkar, tengdamóður, ömmu, lang-
ömmu og langalangömmu,
SÓLBORGAR HULDU ÞÓRÐARDÓTTUR,
hjúkrunarheimilinu Sóltúni,
áður Stigahlíð 18,
Reykjavík.
Þórður Adólfsson, Elsa Jóhanna Gísladóttir,
Adólf Adólfsson, Monika Magnúsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra er sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
ástkærs föður, tengdaföður, afa og langafa,
HILMARS BJARNASONAR
sendibílstjóra,
Laugarnesvegi 39,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Hjördís Hilmarsdóttir, Steindór V. Sigurjónsson,
Hörður Hilmarsson, Rita Lúkasdóttir,
Bergrós Hilmarsdóttir, Aðalsteinn Aðalsteinsson,
Heiða Hilmarsdóttir,
Jónína Hanna Hilmarsdóttir, Einar Magnússon,
Sólbjört Hilmarsdóttir, Magnús Sörensson,
Jón Hilmar Hilmarsson, Erla B. Jónsdóttir,
Anna Hilmarsdóttir, Egill Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
 Fleiri minningargreinar um Helgu
Bjarnadóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
tekið. Allt frá bernsku til síðasta
dags áttu læknavísindin hug henn-
ar allan og má til sanns vegar færa
að hún hafi helgað líf sitt vísind-
unum. Af hverju? mætti spyrja
sig, en þegar horft er til baka þá
koma fram nokkrar augljósar
ástæður en veikindi Siggu vega
þar án efa þyngst enda var Ása
„stóra systir“ og ábyrgðin henni í
blóð borin.
Ása frænka og Guðjón faðir
hennar eiga það sameiginlegt að
bæði hafa þau markað spor í sögu
okkar Íslendinga „eða allavega í
sögu þessara litlu fjölskyldu“. Ása
var fyrst íslenskra kvenna til að
verða skurðlæknir og á sama tíma
var Guðjón faðir hennar síðasti
skipstjóri okkar Íslendinga sem
sigldi með frakt á seglskipi milli
Íslands og Norður-Ameríku, en
það var á seglskipinu Capitönu.
Við systkinin fengum að kynnast
áhuga þeirra systra á útivist og
ferðalögum ásamt ást á íslenskri
náttúru. Ósjaldan var hringt og
okkur boðið að koma í heimsókn til
Ásu frænku á Siglufjörð eða í úti-
legu og urðu Vestfirðirnir þá oft-
ast fyrir valinu. Á meðan Ása bjó í
Svíþjóð nýtti hún hinsvegar tæki-
færið og skoðaði erlendar grundir
er tími gafst til frá annasömu
starfi. Þegar hún flutti svo aftur til
Íslands 13 árum síðar þótti hún
meira en lítið víðförul og fannst
okkur systkinunum sögurnar sem
hún sagði okkur frá öllum þessum
löndum og stöðum bæði áhuga-
verðar og framandi.
Áhugamálum Ásu má lýsa með
tveimur orðum: menntun og menn-
ing. Alla tíð lagði hún mikla
áherslu á menntun og var hún sjálf
sífellt að mennta sig, hvort sem
það var í læknavísindum, stærð-
fræði, tungumálum eða matargerð.
Í áratugi var hún tíður gestur á
tónleikum Sinfóníuhljómsveitar Ís-
lands en einnig var Þjóðleikhúsið,
svo ekki sé minnst á Íslensku óp-
eruna, í miklu uppáhaldi. Voru
þær systur duglegar að bjóða okk-
ur krökkunum með á hinar ýmsu
sýningar og menningarviðburði.
Ása frænka var oft misskilin því
hún lá yfirleitt ekki á skoðunum
sínum og lét þær óspart í ljós, hún
gat verið mjög beinskeytt í orða-
vali og fór það gjarnan fyrir
brjóstið á þeim sem lítið til hennar
þekktu. Ása sagði það sem henni
fannst og það má alveg taka þann-
ig fólk sér til fyrirmyndar sem
þorir að koma hreint fram og
standa eða falla með skoðunum
sínum.
Að lokum viljum við þakka Ásu
frænku fyrir allar þær stundir sem
við áttum saman, þær lifa í minn-
ingunni.
Gunnar, Rósmundur, Guðjón
og Hólmfríður Vigdís.
Nú er hringnum lokað. Lauga-
teigur 4, Fríða, Guðjón, Sigga og
Ása. Ása frænka er horfin á vit
feðranna. Minningar frá Laugat-
eignum, mjúkar dúnsængur, björt
og stór herbergin, ilmurinn úr eld-
húsinu, Fríða að söngla, Guðjón
glettinn á svip, alltaf að segja eitt-
hvað fyndið og skemmtilegt. Þau
voru kommúnistar af gamla skól-
anum. Sigga með sína djúpu fal-
legu rödd, talaði blíðlega og sposk
á svip við börn og málleysingja.
Svo var það hún Ása sem bjó í Sví-
þjóð og var skurðlæknir, hafði
nettar hendur sem skáru og saum-
uðu. Ég var átján ára þegar ég
lagði land undir fót ásamt Lilju
vinkonu. Ferðinni var heitið til
Malmö. Ása hafði útvegað okkur
vinnu við skúringar á sjúkrahúsinu
og herbergi á stúdentagarði. Hún
var okkur afskaplega góð þó svo
hún gæti verið stríðin og hranaleg.
Hún sagði mér að það væri sveita-
legt að fá tannpínu eftir að ég
hafði staulast heim til hennar um
kvöld sárkvalin að biðja hana um
verkjatöflur. Hún vorkenndi mér
þó svolítið, strauk mér um kinn og
lét mig leggjast á meðan pillan
virkaði. Daginn eftir útvegaði hún
mér svo tíma hjá tannlækni. Ég
hef ekki fengið tannpínu síðan. Við
tókumst oft á um langömmu okkar
Viktoríu. Ása sagði hana hafa ver-
ið geðveika og það gæti alveg eins
hent mig úr því það væri í ættinni.
Saga langömmu var reyndar sú að
hún horfði á eftir manni og einka-
syni í sjóinn í flæðarmálinu framan
við kotbæinn. Sjö dætur í landi, sú
yngsta 3ja mánaða. Sýslumaður
kom, tók allar dæturnar og leysti
upp heimilið.
Undir hrjúfu yfirborðinu var
Ása bæði viðkvæm og næm. Heim-
ili hennar var notalegt og hún
hafði yndi af að hlusta á fallega
tónlist, gólfið og borðin voru þakin
bókum, tíma- og fagritum. Eitt
áttum við sameiginlegt, en það var
að fjörug tónlist fór í tærnar og
við dönsuðum stundum í litlu stof-
unni í Malmö. Umhyggja Ásu fyrir
Siggu systur sinni, sem þjáðist af
blóðsjúkdómi alla tíð, var einstök.
Samtímis lét svartur húmorinn
ekkert í friði. Þær systurnar gönt-
uðust með það hér áður fyrr að
þegar Sigga var orðin mjög blóð-
lítil hefði verið fenginn skáti til að
gefa henni blóð. Skátinn var settur
í efri koju og Sigga í þá neðri og
svo var blóðinu dælt í milli, „… og
svo þegar leið yfir skátann var
bara skipt um skáta,“ sögðu þær.
Eftir að Sigga dó fyrir tveim árum
var Ása eflaust mjög einmana.
Aldrei hvarflaði þó að mér að hún
færi svona snöggt og ég sakna
þess að hafa ekki hitt hana oftar
síðustu árin. Fjölskyldan á Lau-
gateignum var mér góð og minn-
ingarnar um þau öll munu fylgja
mér alla tíð. Það eru góðar minn-
ingar.
Margrét Gunnarsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Ásu
Guðrúnu Guðjónsdóttur bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.