Morgunblaðið - 02.07.2009, Blaðsíða 25

voru hætturnar fyrir börn sem alin
voru upp svona nærri sjónum, fjar-
an, bryggjurnar og Strandgatan
rétt sunnan við húsið en allt bless-
aðist þetta. Bróðir minn var lyst-
arlítill fyrstu árin og var það mikið
áhyggjuefni fyrir mömmu. Sóla
vinkona okkar var ráðagóð í þess-
um efnum eins og fleiru, hún sagð-
ist gefa honum lýsi á morgnana
þegar hann kæmi að hitta Draupni
vin sinn. Margar eru minningarnar
frá þessum árum og ég sé bróður
minn fyrir mér með hjólbörurnar
sínar eða hundinn Pollý sér við
hlið. Gísli var rólyndur sem barn
og það fór lítið fyrir honum. Það
hefur trúlega verið meiri fyrir-
gangur í okkur systrunum, en hann
var fastur fyrir og lét okkur ekki
ráðskast með sig. Okkur fannst
gaman að hafa hann með okkur og
að fara með hann í bíó. Þá vildum
við að hann færi í sparifötin en það
gekk nú ekki alltaf eftir. Hann var
á fermingaraldri þegar ég flutti að
heiman. Ekki fór hjá því að ég
saknaði þess að búa ekki nærri
systkinum mínum og foreldrum en
við hittumst þó reglulega. Gísli var
músíkalskur og eignaðist snemma
harmónikku en faðir okkar spilaði
á harmonikku þegar hann var ung-
ur. Gísli spilaði í fyrstu lúðrasveit
Norðfjarðar og seinni árin í Harm-
ónikkufélagi Neskaupstaðar. Gísli
fór ungur á sjóinn á báti föður okk-
ar og var þar með farsælum skip-
stjórum sem hann mat mikils.
Hann aflaði sér skipstjórnarrétt-
inda og tók við skipstjórn á báti
föður okkar, Björgu NK, var far-
sæll í starfi sem skipstjóri sem og
annarsstaðar eftir að hann hætti á
sjónum. Hann var hafnarstjóri í
Neskaupstað til æviloka. Guðrún
eiginkona Gísla er líka innfæddur
Norðfirðingur og hafa þau búið þar
allan sinn búskap. Gísli og Guðrún
ferðuðust töluvert síðari ár og
höfðu mikla ánægju af en ég hef
heyrt Gísla segja að ánægðastur
væri hann þegar heim væri komið.
Eins var það í meðferðum hér í
Reykjavík, hann lagði áherslu á að
komast sem fyrst heim og fór oft-
ast í vinnu eftir heimkomuna. Þetta
hefur verið mikið álag fyrir hann
og Guðrúnu sem hefur staðið eins
og hetja við hlið hans. Hafi hún
ævarandi þökk fyrir. Mikið hefur
verið beðið og vonað að bróðir
minn næði bata. En það er guð
einn sem ræður.
Vegir skiptast. – Allt fer ýmsar leiðir
inn á fyrirheitsins lönd.
Einum lífið arma breiðir,
öðrum dauðinn réttir hönd.
Einum flutt er árdagskveðja,
öðrum sungið dánarlag,
allt þó saman knýtt sem keðja,
krossför ein með sama brag.
Veikt og sterkt í streng er undið,
stórt og smátt er saman bundið.
(Einar Ben.)
Elsku Guðrún og fjölskylda,
missir ykkar er mikill og þungbær.
Við biðjum þess að Guð gefi ykkur
styrk í sorginni. Megi Gísli Beggi
hvíla í friði.
Jóna Guðbjörg
Gísladóttir.
Gísli bróðir!
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín elskandi systir,
Bergsveina.
Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. JÚLÍ 2009
 Fleiri minningargreinar um Gísla
SIgurberg Gíslason bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
og sást þig í speglinum og svona
gæti ég haldið áfram endalaust.
Þú varst alltaf öruggi punkturinn
í mínu lífi, amma á Hlíðarenda, allt-
af glöð og alltaf góð. Þú varst ekki
bara amma mín heldur varstu líka
rosalega góð vinkona mín sem ég
gat talað um allt við.
Þú og Bjössi mynduðuð fljótt
vinabönd ykkar á milli og fannst
honum orðið jafn gott og mér að
koma í heimsókn til þín, og montaði
hann sig aðeins af því að þú hefðir
verið að segja honum smá leynd-
armál sem einungis voru ykkar á
milli.
Ég vil þakka þér fyrir alla athygl-
ina og góðmennskuna sem þú hefur
gefið mér í þau bráðum 26 ár sem
ég hef lifað, ég veit ekki hvar ég
væri ef ég hefði ekki haft þig í mínu
lífi og ég þakka góðum guði að hafa
verið svo heppin að fá þig sem
ömmu. Ég man aldrei eftir að þú
hafir skammað mig, heldur útskýrð-
irðu bara fyrir mér hvað ég hefði
verið að gera vitlaust og lést mig sjá
að mér og ég virði þig svo mikið fyr-
ir það.
Minningarnar eru óendanlegar og
munu þær lifa í hjarta mínu að ei-
lífu, ég mun aldrei hætta að hugsa
um þig.
Ég vildi óska að ég gæti spólað
aðeins aftur í tímann og labbað inn
á Hlíðarenda og fundið yndislegan
matarilm, því að enginn kemst með
tærnar þar sem þú varst með hæl-
ana þegar það kemur að matargerð,
og fá að faðma þig og segja þér frá
deginum mínum og borða síðan á
mig gat því þú vildir alltaf að maður
fengi sér aðeins meira og aðeins
meira.
Þú varst yndisleg kona og ég
vona að ég fái að líkjast þér, því að
betri manneskju er vart hægt að
finna. Ég vona að þú hafir líka vitað
hversu ofur heitt ég elska þig og
mun gera alla mína ævi.
Ég ætla ekkert að hafa þetta
lengra þó að ég gæti skrifað enda-
laust bæði um minningarnar og
hversu kær þú varst mér, en eins og
þú sagðir sjálf rétt áður en þú fórst
af þessari jörð, þá eigum við okkar
sérstaka band sem enginn getur
slitið og ég hlakka til að fá að hitta
þig næst og veit að þú verður alltaf
hjá mér í anda.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson).
Hvíldu í friði, elsku besta amma
mín.
Guð gæti þín.
Þín nafna,
Jóhanna Steinunn Árnadóttir.
Elsku Hanna frænka hefur kvatt
þennan heim.
Það hefur verið svo stór hluti af
lífi okkar að eiga Hönnu frænku og
Baldur manninn hennar að. Kveðju-
stundin er sár, en huggunin felst í
öllum góðu minningunum.
Þau eiga yndislegt heimili að
Hlíðarenda við Akureyri. Heimili
sem alltaf hefur verið okkur opið.
Alltaf var tekið á móti okkur með
faðmlögum, góðmennsku og hlýju.
Í minningunni stendur Hanna
frænka brosandi í eldhúsinu á Hlíð-
arenda. Með svuntuna sína, að hella
upp á kaffi, smyrja brauð og taka til
kökur. Enginn fékk að fara svangur
úr eldhúsinu hennar.
Það er ómetanlegt að hafa fengið
að njóta góðmennsku elsku móður-
systur okkar. Þau hjónin hafa
reynst okkur svo vel. Við erum sér-
staklega þakklát fyrir ómetanlegan
styrk sem þau hafa sýnt mömmu
okkar í gegnum lífið. Alltaf hafa þau
verið hennar stoð og stytta. Ef erf-
iðleikar knúðu dyra þá voru þau
mætt með opinn faðminn. Fyrir það
erum við óendanlega þakklát.
Guð styrki elsku Baldur, börn
þeirra og fjölskyldur.
Guð geymi elsku Hönnu frænku.
Hilmar og Jenný.
✝ Halla Inga Ein-arsdóttir fæddist
í Óspaksstaðaseli í
Hrútafirði þann 11.
febrúar 1920. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
þann 26. maí 2009.
Foreldrar hennar
voru hjónin Einar
Elíesersson f. á
Valdasteinsstöðum í
Strandasýslu 4. ágúst
1893, d. 18. ágúst
1979, og Pálína
Björnsdóttir, f. á
Óspaksstöðum í Hrútafirði 12.
september 1895, látin 25. febrúar
1933. Systkini Höllu voru Þuríður,
f. 1917, d. 1932, Björn, f. 1918, d.
1994, Jónas, f. 1924, d. 1995, Ingi-
mar, f. 1925, Ingibjörg, f. 1928,
látin sama ár, og Ingvar, f. 1931,
Örn, f. 1978, Eyrún Björk, f. 1984,
og Katla Rut, f. 1987. 4) Ingimar,
f. 1958, kvæntur Guðlaugu Hall-
dórsdóttur, f. 1960. Þeirra börn
eru Margrét Ýr, f. 1985, og Hall-
dór Ingi, f. 1989. Langömmubörn
Höllu eru 14.
Halla ólst upp í Óspaksstaðaseli.
Nokkru eftir lát móður hennar
leystist heimilið upp. Þá fór Halla
15 ára gömul að Grænumýr-
artungu í Hrútafirði. Um tvítugt
var hún tæpa tvo vetur í Kvenna-
skólanum á Blönduósi. Síðan flutt-
ist hún til Reykjavíkur og fór þar í
vist. Í Reykjavík kynntist Halla
eiginmanni sínum. Þau bjuggu
lengst af í Eikjuvogi 24 í Reykja-
vík. Halla var húsmóðir og sinnti
búi og börnum. Hún vann einnig
jafnan hin ýmsu störf utan heim-
ilis. Má þar nefna að hún vann á
Kleppsspítala, í Lystadún og í
Vogaskóla. Eftir lát eiginmanns
síns gerði hún út leigubíl til fjölda
ára.
Halla Inga verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju í dag 2. júlí
2009 og hefst athöfnin klukkan 15.
Meira: mbl.is/minningar
d. 1932. Halla giftist
Ólafi Ingimarssyni
leigubílstjóra, f. á
Skarðshóli í Miðfirði
26. september 1921,
d. 27. mars 1971.
Þau bjuggu í Reykja-
vík. Börn þeirra eru
fjögur. 1) Pálína
Erna, f. 1947, var
gift Þorsteini Ing-
ólfssyni, f. 1950.
Þeirra börn eru
Halla Dröfn, f. 1974,
Ásta Ingibjörg, f.
1977, og Sigurður
Óli, f. 1979. 2) Marsibil, f. 1949,
gift Stefáni Árnasyni, f. 1944.
Þeirra börn eru Hrafnkell Tjörvi,
f.1975, Vésteinn, f. 1981, og Bryn-
dís, f.1983. 3) Sigrún, f. 1953, gift
Pétri Jónssyni, f. 1953. Þeirra
börn eru Elfa Hlín, f. 1974, Ólafur
Halla tengdamóðir mín og amma
okkar er nú látin eftir langa ævi.
Framan af var hún klettur í lífi fjöl-
skyldunnar og eru minningarnar
ófáar um samverustundir stórfjöl-
skyldunnar í Eikjuvoginum þar sem
hún hélt lengstum heimili. Hún var
af þeirri kynslóð Íslendinga sem
ólst upp við mjög erfiðar aðstæður
sem mótuðu hana alla tíð. Æskuárin
í Óspaksstaðaseli einkenndust af
harðri lífsbaráttu. Við sem fædd er-
um seinna eigum erfitt með að setja
okkur í þau spor. Á sextánda ári
missti hún eldri systur sína úr
berklum og móður sína nokkrum
mánuðum seinna. Var heimilið þá
leyst upp og systkinin fjögur sem
eftir lifðu fóru hvert í sína áttina.
Hún sá því ekki búskap í torfbæjum
í rómantískum ljóma nútímans þó
að vissulega hafi hún upplifað góðar
stundir þar inn á milli.
Skólaganga hennar var að mestu
lífsins skóli, en hún stundaði þó nám
við Kvennaskólann á Blönduósi vet-
urlangt. Þá lá leiðin til Reykjavíkur
þar sem hún stofnaði heimili með
Ólafi Ingimarssyni leigubílstjóra og
eignuðust börn, Sigrún eiginkona
mín og móðir okkar er þar næst-
yngst. Ólafur féll frá langt fyrir ald-
ur fram og hún varð ekkja um
fimmtugt. Eftir það rak hún leigubíl
hans í mörg ár en starfaði jafnframt
lengstum sem saumakona hjá Lista-
dún. Var þetta líkamlega erfið vinna
sem hún þó sinnti af kostgæfni og
alúð. Slík vinnubrögð auk ráðdeildar
og sparsemi einkenndu öll hennar
störf. Lífið hafði kennt henni að lifa
af litlu, hlutir voru nýttir og bættir
en alltaf af mikilli smekkvísi og
vandvirkni.
Hún var mjög hrein og bein í
samskiptum, hreinskilin og oft orð-
heppin. Var talað um að óslípuð
Strandagenin væru þar á ferðinni.
Þó að skelin virtist stundum hrjúf
voru fyrir innan öll heimsins gæði
þeirra sem fengu að njóta. Þannig
miðlaði hún ávallt af reynslu sinni,
ómetanlegum lærdómi til okkur
hinna.
Heimili hennar stóð okkur sem
búsett vorum á Seyðisfirði ávallt op-
ið og nær alltaf gistum við hjá henni
í borgarferðum. Hún átti líka til að
aðstoða á ýmsan hátt án þess að
hreykja sér af því. Ferðir hennar til
Seyðisfjarðar voru ófáar, með til-
heyrandi berjatínslu og pönnuköku-
bakstri. Þegar við barnabörnun lít-
um til baka minnumst við sérstak-
lega kjallarans í Eikjuvogi 24 sem
ævintýralands og þá sérstaklega
litlu geymslukompunnar þar sem
við fengum að leika með mörg gull-
in. Holan hennar ömmu er okkur
líka ofarlega í huga þar sem alltaf
var jafn gott að kúra. Hjá henni var
miðstöð stórfjölskyldunnar með
stórbrotnum karakterum. Þar hitt-
ist fólk í gleði og sorg í kaffiboðum, í
sólbaði á svölunum eða við leik í
garðinum.
Síðustu árin dvaldist hún á Eir
sökum veikinda. Okkur sem búum
fjarri höfuðborgarsvæðinu fannst
erfitt að geta ekki verið meira með
henni og sinnt betur þessi síðustu
ár. Viljum við þakka börnum hennar
þremur og fjölskyldum þeirra sem
þar búa kærlega fyrir þá alúð sem
þau sýndu henni.
Elsku tengdamamma og amma
okkar. Við þökkum þér allar okkar
samverustundir.
Megi englarnir vaka með þér.
Pétur Jónsson, Elfa, Ólafur og
Eyrún Pétursbörn, Seyðisfirði.
Mér stendur ljóslifandi fyrir sjón-
um sólardagur í Eikjuvoginum.
Grasið þar var sannanlega grænna
og limgerðið betur klippt en á
nokkrum öðrum stað í Reykjavík.
Seljan svo há og tignarleg og blómin
litrík í vel snyrtum beðum. Gleði
ríkjandi hjá Eikjuvogs-systkinunum
og hjá þeim sem þeim fylgja. Að
sjálfsögðu búið að skella upp pönns-
um með sykri eða rjómapönnsum
með heimatilbúinni rabbarabara-
sultu eða rifsberjasultu og oft voru
pönnsurnar framreiddar beint á
diskinn. Út var farið í sólbað og líka
að leika bæði fullorðnir og börn,
hlátrasköll og hvatningarhróp heyr-
ast um hverfið.
Jóladagur í Eikjuvoginum var
yndislegur hjá Höllu ömmu. Flestir
afkomendurnir saman komnir strax
um miðjan dag í súkkulaði með
rjóma og randalínuna góðu. Deg-
inum var varið saman við spila-
mennsku og börnin settu á svið leik-
rit. Svo var hangikjötið með hinu
ómissandi heimatilbúna kleinu-
brauði borðað með góðri lyst. Alltaf
stóð þessi einstaka tengdamóðir
mín vaktina, því eins og hún vissi þá
treystir samveran þau bönd sem við
bindum ævilangt. Börnin og barna-
börnin hennar búa að því alla tíð –
hún stóð sína vakt og hélt hópnum
saman eins og best var á kosið
hverju sinni. Alltaf er það samt ein-
hvern veginn þannig að þeim sem
sinna þessum hlutverkum verður
aldrei fullþakkað í dagsins önn. Það
er ekki fyrr en síðar, þegar staldrað
er við og farið yfir það sem hefur
gefið lífinu gildi, að maður sér
hversu stór hlutverk einstakar
manneskjur hafa spilað í lifi manns.
Þetta á svo sannarlega við um
Höllu.
Það er svo ótrúlega margs að
minnast í tæplega 30 ára lífshlaupi
með tengdamóður minni. Það var
auðsótt mál að biðja hana um að
vera svaramaður í brúðkaupi okkar
hjónanna. Hún stóð tryggilega við
hlið einkasonarins sem bæði móðir
og faðir í senn og fól mér hönd hans.
Hún var með eindæmum bóngóð,
barngóð og blíð í eðli sínu, þó hún
ætti það til að vera hvöss og snögg
upp á lagið, var hún oft einstaklega
hnyttin í tilsvörum. Henni var um-
hugað um útlitið, enda ætíð vel til
höfð og falleg, hvað svo sem tilefnið
var. Heimilið gerði hún að griðastað
þar sem notalegt var að dvelja og
umgjörðin var öll einstaklega
smekkvís. Halla amma hafði nefni-
lega „auga fyrir“ því sem fallegt er.
Allt lifandi dafnaði í návist hennar,
blóm, dýr og menn. Það var svo gott
að sitja hjá henni – hvort sem það
var til þess að ræða landsins gagn
og nauðsynjar eða einfaldlega til
þess að njóta nærveru hennar.
Barnabörnin skynjuðu þessa fallegu
nærveru líka, enda sóttu þau í að fá
að vera með ömmu.
Þegar Halla amma varð sjötug
sungu yngstu barnabörnin til henn-
ar Maístjörnuna. Hefur það gjarnan
síðan verið sungið henni til heiðurs
þar sem vissulega bar Halla tengda-
móðir mín fána þessa lands.
Halla getur litið stolt yfir farin
veg. Hún kom fjórum börnum til
manns, hefur verið dásamleg
tengdamóðir, einstök amma, sannur
vinur vina sinna og ræktað frænd-
garðinn alla tíð. Það eru forrétttindi
og einstök gæfa að hafa átt samleið
með henni og hennar niðjum.
Elskuleg tengdamóðir mín, hafðu
innilega þökk fyrir allt og allt.
Guðlaug.
Elsku amma mín, mikið er nú
skrýtið að skrifa svona grein um
þig. Þú varst yndisleg og góð kona
og maður fann hvað þú elskaðir alla
í kringum þig. Ég á margar góðar
minningar um þig. Ég man í gamla
daga þegar ég kom heim úr skól-
anum á þriðjudögum þá varst þú
alltaf heima tilbúinn með hádegis-
mat handa okkur systkinunum,
sagðir okkur sögur eða last fyrir
okkur. Svo var nú aldrei langt í
spilamennskuna. Við tókum ófáa
rússana og þar var ekkert gefið eft-
ir. Sérstaklega eru mér minnisstæð-
ar allar heimsóknirnar í Eikjuvog-
inn, þar sem ættin kom saman og
átti góðar stundir. Þar var mikið
spilað, því bæði spiluðum við fé-
lagsvist og kotru. Þú áttir alveg frá-
bæran garð sem hægt var að leika
sér í, með stóru tré sem ég fékk
aldrei nóg af að klifra í. Einnig man
ég eftir að þú áttir alltaf ís í frystin-
um þegar að við barnabörnin kom-
um í heimsókn. Seinustu árin þín á
Eir voru þér svolítil erfið, en það
var oft gott að heimsækja þig þang-
að. Ég er mjög þakklátur fyrir að
hafa náð að kveðja þig þar þína
seinustu daga. Þín verður sárt sakn-
að, elsku amma.
Vésteinn Stefánsson.
Halla Inga
Einarsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Höllu
Ingu Einarsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.