Morgunblaðið - 19.09.2009, Blaðsíða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. SEPTEMBER 2009
✝ Sigurður SnorriÞór Karlsson
fæddist 11. ágúst
1945 að Hofsstöðum
í Stafholtstungum.
Hann lést á lungna-
deild Landspítalans
10. september síðast-
liðinn eftir erfið
veikindi.
Foreldrar hans
eru Bergljót Snorra-
dóttir, f. 16.6. 1922
og Kristján Karl
Þórarinsson búfræð-
ingur, f. 10.11. 1913,
d. 14. júlí 1990. Sigurður var
næstelsta barn þeirra hjóna, en
þau eru Unnur Kolbrún Karls-
dóttir, f. 3.2. 1942 og Guðmundur
Brúnó Karlsson, f. 29.10. 1947.
Sigurður kvæntist þann 28. des-
ember 1969 Kristínu Steinþórs-
dóttur frá Stokkseyri, sjúkraliða,
f. 18.2. 1949. Þeim hjónum fædd-
ust fjórir synir. Þeir eru: 1. Sig-
urður Dagur, flugstjóri hjá Atl-
anta, f. 14.2. 1967, maki Sigríður
Sif Magnúsdóttir viðskiptanemi, f.
tíðir til Stokkseyrar og stofnaði
eigið verktakafyrirtæki, Verk-
tækni ehf., ungur að árum. Vann
hann við það sleitulaust meðan
stætt var, eða til ársins 2006 þá
heltekinn af M.S.A.-sjúkdómi.
Sigurður hóf flugnám 1973 og
fékk einkaflugmannsréttindi árið
1975. Hann hafði yndi af flugi og
notaði hverja stund er gafst til
þess. Synir hans tveir eru at-
vinnuflugmenn svo vélin hans TF
HAL var ekki oft á jörðu niðri í
þeirra ungdæmi. Sigurður hafði
yndi af söng og gekk í Karlakór
Selfoss 1994 þar sem hann starf-
aði og söng til æviloka. Árið
1998 hóf Sigurður sambúð með
Ingunni Guðmundsdóttur, at-
vinnurekanda á Selfossi, fædd
12.10. 1951. Hennar dóttir er
Þórdís Sólmundardóttir, fædd
7.1. 1969. Þau bjuggu á Selfossi í
húsi sem þau reistu sér á bökk-
um Ölfusár.
Útför Sigurðar Snorra Þórs
Karlssonar verður gerð frá Sel-
fosskirkju laugardaginn 19. sept-
ember kl. 11.
5.5. 1975. Börn
þeirra eru Magnús
Máni og Krista
Björt. 2. Karl Áki
verktaki, f. 30.8.
1969. Sonur hans og
Margrétar Guðna-
dóttur er Sigurður
Orri. Dætur hans og
Berglindar Ragn-
arsdóttur Heiður og
Kristín.
3. Snorri húsa-
smiður, f. 12.10.
1971. Kvæntur Fjólu
Kristinsdóttur við-
skiptafræðingi, f. 27.2. 1972,
þeirra börn Daníel Arnór og
María Ísabella. 4. Gauti flug-
maður, f. 5.5. 1981. Maki Kolbrún
María Ingadóttir háskólanemi, f.
10.4. 1984. Eiga þau von á sínu
fyrsta barni í nóvember. Sigurður
og Kristín slitu samvistir. Sig-
urður fluttist með fjölskyldu sinni
að Kjartansstöðum í Flóa 12. maí
árið 1950. Hann vann við bústörf
á æskuheimilinu strax og hann
hafði aldur til. Sótti nokkrar ver-
Það var mikið gæfuspor fyrir mig
að kynnast honum Sigga mínum
Kalla fyrir nokkrum árum og fá að
upplifa og njóta hjartahlýju hans og
elsku. Betri og yndislegri vin og
sambýlismann hefði ég ekki getað
eignast. Geðprýðin, húmorinn og
hans létta lund voru sannarlega
bestu kostir sem prýtt geta einn
mann og því var það hreinlega
mannbætandi að vera í návist hans.
Frásagnargleði hans var einstök og
orðfæri þannig að enginn komst með
tærnar þar sem hann hafði hælana í
að segja sögur, enda hafði hann oft
orðið og var einstaklega orðheppinn.
Það var líka alltaf líf og fjör í kring
um hann og mikið hlegið. Hann hafði
alveg einstaka nærveru, og var sann-
arlega vinur vina sinna. Hann var því
alltaf hrókur alls fagnaðar og vina-
hópurinn sterkur og stór. Fólk
hreinlega laðaðist að honum, enda
hallmælti hann aldrei nokkrum
manni og allir fengu að eiga það sem
þeir áttu, því við vitum að mennirnir
eru eins misjafnir og þeir eru marg-
ir. Það áttu allir, jafnt lágir sem háir,
rúm í hjarta Sigga og aldrei var
spurt um stétt né stöðu.
Við áttum sem betur fer mörg góð
ár saman við Siggi minn áður en
veikindi hans fóru alvarlega að gera
vart við sig. Við nutum nærveru
hvort annars og lífsins í hvívetna.
Ferðuðumst mikið saman, bæði inn-
anlands og vítt og breitt um heiminn
og ætluðum svo sannarlega að gera
miklu meira af því í framtíðinni. En
það sannast enn einu sinni, að eng-
inn flýr sín örlög, né ræður sínum
næturstað. Þrátt fyrir erfið veikindi
var samt aldrei gefist upp. Dugnað-
urinn og eljan alltaf til staðar, þó svo
að stundum færi hugurinn langt á
undan getunni.
Gott dæmi um þrautseigju hans er
garðurinn okkar í Fagurgerðinu.
Hann skyldi kláraður þrátt fyrir
þverrandi starfsorku, og skerta
hreyfigetu. Enda var hann hannaður
af honum sjálfum frá a-ö og því eng-
um öðrum treyst fyrir verkinu. Og
það tókst, þótt erfiðlega gengi oft að
koma sér inn í „grænu gröfuna“ eða
taka sér skóflu í hönd og að bylt-
urnar yrðu margar áður en yfir lyki.
Þá var ekki gefist upp, heldur safnað
liði og kallaðir til ættingjar og vinir
sem allir tóku vel til hendinni. Þarna
var garðurinn ræktaður í orðsins
fyllstu merkingu. Það er með sárum
söknuði að ég kveð hann Sigga minn
og þakka honum fyrir allar stund-
irnar sem við áttum saman og mikið
á ég eftir að sakna þess að heyra
hann ekki oftar segja Ingunn mín,
eins og hann gerði alltaf á sinn ein-
staka hlýja hátt. Ég veit að vel hefur
verið tekið á móti honum hinum
megin og þar er hann örugglega um-
vafinn áður gengnum ættingjum og
vinum, og ég er illa svikin ef ekki eru
þegar farin að hljóma þar hlátra-
sköll. Guð geymi þig elsku Siggi
minn, þangað til við hittumst síðar.
Þín
Ingunn.
Elsku pabbi minn, þá hefur þú yfir-
gefið hið jarðneska líf. Á þriðjudag í
síðustu viku varstu sendur á Grensás
og var ég glaður mjög því nú færir þú
í þjálfun og þú yrðir kominn í fínt
form fyrir giftinguna okkar Siggu um
aðra helgi. Þegar ég hitti þig þar var
það fyrsta sem þú sagðir, en það var
ekta þú: „Nú þarf ég að vera dugleg-
ur eins og Úlfurinn.“ En aðeins tveim
dögum síðar varst þú dáinn.
Minningarnar hellast yfir og eru
þær ekkert nema yndislegar. En það
er ekki ofsögum sagt að þú varst ein-
stakur maður í alla staði, gífurlegt
hraustmenni, dugnaðarforkur, góð-
menni, hrókur alls fagnaðar, þekktir
alla og allir þekktu þig.
Þú hefur víða komið við í lífinu, en
jarðvinnuverktakabransinn varð á
endanum þitt aðalævistarf, og ég var
ekki gamall þegar ég byrjaði að vinna
með þér, u.þ.b. 12 ára gamall. Ég man
svo vel þegar ég byrjaði fyrst að
typpa úr í grunnum á traktorsgröf-
unni. Og um leið og ég var kominn
með meirapróf vann ég meira og
minna hjá þér þar til ég fékk vinnu
sem flugmaður. En þessi tími var
yndislegur og varð maður svo sann-
arlega reynslunni ríkari. En það kom
nú líka fyrir eins og feðga er von og
vísa að kastaðist í kekki, og gátum við
orðið ansi reiðir, og ég jafnvel svo að
ég grýtti frá mér skóflunni og sagðist
hættur. En alltaf sættumst við,
stundum nánast strax eða í versta
falli daginn eftir og við aftur bestu
vinir.
Við vorum nánir ég og þú og við
feðgar, og það var oft líf og fjör þegar
við vorum allir að malbika, þetta voru
gríðarlega skemmtilegir tímar. Ekki
er víst að ég ynni við að fljúga Jumbo-
þotu um allan heim, ef ekki hefði ver-
ið fyrir þína flugdellu. Ég var 8 ára
gamall þegar þú fékkst einkaflug-
mannsprófið og man ég svo vel hvað
ég hafði gaman af að fljúga með þér.
Þú lifðir þig mjög inn í mitt starf og
fylgdist mjög vel með hvað væri að
gerast í bransanum. Þér entist því
miður ekki ævin til að koma með mér
í flug á Jumboinum eins og þig lang-
aði svo mikið til.
Að lokum langar mig að rifja upp
magnaða sögu sem er lýsandi fyrir
þig. Fyrir nokkrum árum var ég að-
vinna að lokafrágangi á garðinum við
húsið mitt. Kemur til að aðstoða mig
aldraður en afskaplega viðkunnan-
legur vörubílstjóri, og svo ótrúlega
vill til að hann þekkir þig. (Maður
hafði stundum á tilfinningunni að allt
Ísland þekkti þig).
Seinna um kvöldið löngu eftir að
við höfðum klárað okkar vinnu hring-
ir hann í mig, og vildi segja mér smá
sögu um þig. Þið höfðuð verið að
vinna saman í vegavinnu á Þingvöll-
um, og Gunnar Andrésson verður
fyrir því óláni að velta vörubílnum, og
skemmdist hann allnokkuð og leit út
fyrir að Gunnar yrði frá vinnu í ein-
hverja daga meðan gert væri við bíl-
inn. Skiptir engum togum að þú safn-
ar liði um kvöldið og færð menn með
þér og ræðst í að gera við bílinn. Þið
eruð að alla nóttina og um morgun-
inn mætir Gunnar með bílinn öku-
hæfan á tilsettum tíma og missti ekki
dag úr vinnu. Eftir að hann segir mér
þessa sögu í símann kemur þögn, og
svo segir hann: „Svona gera bara
góðir menn.“ Sem þú svo sannarlega
varst.
Elsku pabbi minn, skilaðu kveðju
til afa Kalla, þinn sonur Sigurður
Dagur Sigurðarson, Sigga Sif,
Magnús Máni og Krista Björt.
Ég þakka kærlega öllum þeim sem
hjúkruðu pabba mínum.
Sigurður Dagur Sigurðarson.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku pabbi. Það er skrítið til þess
að hugsa að þú sért farinn frá okkur,
þú þessi stóri, sterki og trausti mað-
ur, sem alltaf veittir skjól. Ég sem
ungur strákur hélt að þú værir
ódauðlegur með þessar stóru hendur
og blíðu rödd. Það er því með söknuði
og eftirsjá sem ég kveð þig í hinsta
sinn en ég veit að nú líður þér betur.
Þú þarft ekki lengur að berjast við
þennan sjúkdóm sem þú gerðir þó
með svo mikilli reisn.
Nú þegar þú ert farinn hellast
minningarnar yfir svo maður fer
ósjálfrátt að brosa í gegnum tárin
enda skemmtilegu stundirnar ófáar
sem við áttum saman. Þú varst dug-
legasti maður sem ég hef á ævinni
kynnst og svo fróður. Það var alveg
sama við hvað ég þurfti aðstoð, alltaf
var hægt að leita ráða hjá þér. Þú ert
sá maður í lífinu sem ég vildi helst
líkjast því að meiri manni en þér hef
ég aldrei kynnst.
Elsku pabbi. Síðastliðin ár hafa
verið þér erfið og það er búið að vera
erfitt að horfa á hvernig sjúkdóm-
urinn náði hægt og rólega yfirhönd-
inni en í dag veit ég að þér líður betur
og þú ert aftur kominn á fulla ferð og
byrjaður að brasa í því. Ég mun allt-
af muna þig eins og þú varst, bros-
mildur, stór og stæðilegur maður
sem hreif alla með sér bæði í leik og
starfi. Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig, minning þín mun lifa í
mínu hjarta.
Eftir óveðrafár, aftur grói þín sár
nú af alhug við biðjum að hverfi þín
þraut.
Þar sem draumur þinn býr, megi dag-
urinn nýr
gefa dug þínum farveg um eilífðar
braut.
(Ólafur Þórarinsson.)
Með söknuði,
Snorri.
Elsku pabbi.
Við tveir höfum brasað margt
saman í gegnum tíðina og verið mikið
saman, kannski meira en margir
feðgar. Þú hafðir gaman af því að
segja fólki frá því þegar þú tókst mig
fyrst með þér í vörubílinn, svo lítinn
að ég hélt ekki höfði, bast mig í sætið
með skyrtu og hélst af stað til vinnu
þann daginn og alla daga þar á eftir
þar til ég var orðinn nógu stór til að
ganga til verka sjálfur.
Ég sakna þín svo mikið og það er
allt svo tómlegt hér án þín. Mér finnst
eins og það vanti akkerið í líf mitt,
baklandið sem ég gat alltaf treyst á.
Þú varst minn besti vinur og félagi.
Þú varst sá sem ólst mig upp, skamm-
aðir mig þegar þess var þörf og hrós-
aðir mér þegar ég átti það skilið. Þú
varst mín helsta fyrirmynd og mig
langaði alltaf að gera þig hreykinn.
Ég mun halda því áfram svo lengi
sem ég lifi því ég veit að þú átt eftir að
fylgjast með mér að ofan.
Mig langar að þakka þér fyrir hvað
þú stóðst alltaf við bakið á mér í öllu
því sem ég tók mér fyrir hendur í líf-
inu og væri ég ekki sá maður sem ég
er í dag ef ekki væri fyrir þig. Þú
varst minn helsti hvatamaður þegar
ég ákvað að fara í flugnám, eitthvað
sem þig dreymdi alltaf sjálfan um að
gera. Ég man eftir ófáum flugferðum
á TF-HAL, flugvélinni okkar sem þú
varst svo stoltur af, en á hana kenndir
þú mér að fljúga eins og svo margt
annað í lífinu.
Þó svo að það hafi verið erfitt að
kveðja þig þá veit ég að núna ertu
frjáls og laus við sjúkdóminn sem þú
barðist svo hetjulega við.
Ég veit að þú verður alltaf hjá mér
og fylgist með okkur Kollu og litlu
afastelpunni þinni sem kemur í heim-
inn í nóvember. Vonandi á ég eftir að
standa mig jafn vel og þú í föðurhlut-
verkinu.
Ég elska þig og á alltaf eftir að
sakna þín. Þú býrð í hjarta mínu svo
lengi sem ég lifi.
Sjáumst síðar.
Þinn sonur,
Gauti.
Á sólbjörtum sumarmorgni sagði
amma mér að um nóttina hefði ég
eignast bróður. Hann hefði fært mér
gjöf, litla gula molasykursöskju fulla
af krækiberjum. Ég hafði í heilt ár
eða meira sagt öllum sem heyra vildu
að ég ætti lítinn bróður, hann væri
uppi í fjalli að tína ber, auðvitað hlaut
hann að koma heim fyrr eða síðar! Og
hvílíkur bróðir! Hann var fallegastur
og bestur og ég skírði hann gullstein.
Ég gat setið við vögguna hans og
horft á hann sofa tímunum saman. En
ef piltur brá blundi með bros á vör
tóku við uppbyggilegar samræður af
hálfu stóru systur. Hann hafði yndi af
söng og varð síðar fljótur að læra
bæði lög og texta. Löngu áður en
hann var talandi varð hann syngj-
andi. Reyndar átti hann sér sitt eigið
tungumál. Einhvern veginn þróaðist
það þannig að við systkin töluðum
saman á hans eigin tungu þangað til
hann varð sex ára og foreldrar okkar
stöðvuðu frekari framþróun á „sigg-
lensku“ enda drengurinn þá ótalandi
á íslensku og fullorðna fólkið með
vangaveltur vegna þessa. Við brugð-
um þó enn fyrir okkur „sigg-
lenskunni“ þegar engir heyrðu til og
nú síðast á Grensásdeildinni fyrir
nokkrum mánuðum, okkur báðum til
mikillar kátínu, enda komumst við að
því að engu höfðum við gleymt þó
langt væri liðið frá síðasta samtali á
þessu framandi máli.
Okkur systkinunum varð aldrei
sundurorða í uppvextinum svo merki-
legt sem það nú er. Og þó Búmmi
bættist í hópinn sem litli bróðir, brást
samheldnin ekki, enda hefur hann
alltaf verið yfirnáttúrlega skapgóður.
Bróðir minn var hrifinn af vörubíl-
um, rúmlega fermdur fór hann á ver-
tíð til Stokkseyrar, sem alls urðu
þrjár og launin dugðu fyrir fyrsta
vörubílnum, gömlum og góðum eins
og hann sjálfur sagði, og þar var
grunnurinn lagður að hans ævistarfi
sem verktaka sem spannar hátt í 50
ár.
Þar kynntist hann Kristínu Stein-
þórsdóttur sem var lífsförunautur
hans í 29 ár og færði honum synina
fjóra, gleði hans og stolt.
Sonur minn, Þórarinn Karl, átti hjá
þeim hlýtt skjól á skólaárum og var
hann þar einn af fjölskyldunni. Hér
skal þökkuð öll sú ástúð og umhyggja
sem fjölskyldan sýndi Tóta mínum og
er og verður ómetanleg.
Bróðir minn tók einkaflugmanns-
próf árið 1975 og eignaðist strax hlut í
flugvél sem síðar varð öll hans. Þar
rættist draumur bernskunnar um að
berast áfram í himinblámanum.
Sigurður bróðir minn var dugnað-
arforkur. Hraustur, ósérhlífinn og
greiðugur. Árið um kring var hann
önnum kafinn, þess vegna var það
ekki fyrr en 1998 sem draumurinn
um að syngja í Karlakór Selfoss varð
að veruleika. Félagarnir voru honum
einkar kærir og kórstarfið allt gleði-
legt. Þeim vil ég þakka artina við
bróður minn sem líka náði til mín er
þeir sungu styrktartónleika fyrir
Bergmál sl. haust. Mig langar líka til
að þakka öllum vinunum sem heim-
sóttu hann heim eða á sjúkrahúsið,
vinátta ykkar gerði þrautirnar létt-
bærari.
Svo er það gullmolinn hún Ingunn
mín. Að eiga slíkan lífsförunaut er
gæfa hvers manns. Þú og fjölskyldan
voruð gleðin hans og hetjurnar hans.
Öllum sem syrgja bróður minn bið
ég Guðs blessunar.
Unnur Kolbrún Karlsdóttir.
Vorboðinn ljúfi, söngvari af Guðs
náð, yndislegur maður, glæsimenni,
mikilúðlegur og blíður í senn, stór-
huga, réttsýnn, drengur besti og
hefði sómt vel í stafni eða við stýri á
glæstasta langskipi Íslandssögunnar.
Maðurinn Sigurður Karlsson bar
anda Íslands í sér, sókn og vörn, en
umfram allt leikgleði. Sóttur langt
fyrir aldur fram þegar þörfin fyrir
verkvit var aldrei meiri. Nú er það
okkar sem eftir stöndum að sækja
fram í anda Sigga Kalla til árangurs.
Siggi Kalla var heljarmenni að
burðum og í hugsun og honum var
einkar létt að eignast traust og vin-
áttu samferðamanna sinna, alltaf
glaður, alltaf bjartsýnn þótt það væri
stundum verið að urga í urð og grjóti.
Siggi var félagslyndur og naut þess út
í ystu æsar þar sem maður var manns
gaman. Sönggáfa hans var mögnuð
og nú sjá lóurnar á eftir kollega sín-
um, félagarnir í Karlakór Selfoss
sömuleiðis og allir sem heyrðu hann
syngja og sungu með honum, ekki að-
eins vegna fegurðar raddar hans,
ekki síður vegna túlkunarinnar og
stöðunnar sem fylgdi. Það var sem
fjöllin syngju. Þannig var líf Sigga á
sinn hátt spegill af náttúru Íslands,
tilþrifunum í lofti, á láði og legi, hvort
sem hann flaug flugvél sinni í faðmi
vindanna eða fléttaði malbiksslör á
vegi landsins, hvar sem Siggi Kalla
fór um kom hann við sögu svo eftir
var tekið. Það voru alltaf hlunnindi að
hitta hann og Guðs gjöf að þekkja
hann.
Svo skall tíminn á fyrir skömmu,
harðskeyttur og bálaður. Hetjunni
brást ekki baráttuandinn frekar en
fyrri daginn, en að lokum voru ör-
lagadísirnar ofurliði bornar og lutu að
jörð. Hlýjan, ást og kærleikur fólks-
ins hans gaf honum ótrúlegt afl í orra-
hríðinni, þau vöktu yfir honum og
gripu hvert tækifæri til þess að hann
gætið notið lífsleiksins, Ingunn,
strákarnir og þau öll. Megi góður Guð
varðveita þau og styrkja.
Sigga Kalla verður sárt saknað,
það er tómlegt á Suðurlandi þessa
dagana, en lóurnar koma aftur í vor
og andi Sigga Kalla er rétt kominn á
loft. Það verður hátíð í himnaranninu
þegar kempan rennir inn á hlaðið
syngjandi eins og vorboðinn ljúfi,
yndislegur maður, glæsimenni sem
mun heilla eilífðina upp úr skónum og
englana líka sem eru nú kannski ekki
í flóknum skóbúnaði en það kæmust
margir englafætur í skóna þessa
stóra manns og ljúflings.
Árni Johnsen.
Kveðja
frá Flugklúbbi Selfoss
Öflugur liðsmaður, góður félagi og
vinur okkar flugklúbbsmanna, Sig-
urður Karlsson, er látinn langt um
aldur fram. Siggi gekk til liðs við
Flugklúbb Selfoss árið 1976 og var
virkur félagi sem lét að sér kveða allt
til dauðadags. Það var mikið happ
fyrir framgang flugmála á Selfossi,
og reyndar Suðurlandi öllu, að frum-
kvöðlar og hugsjónamenn gengu til
liðs við klúbbinn á upphafsárunum.
Siggi Kalla var einn af þeim.
Félagsskapur eins og Flugklúbbur
Selfoss gengur ekki bara út á að
fljúga flugvélum um loftin blá heldur
líka, og ekki síður, félagsskapinn í
kringum sameiginlegt áhugamál. Það
Sigurður Snorri Þór Karlsson