Morgunblaðið - 19.09.2009, Blaðsíða 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. SEPTEMBER 2009
að eiga sameiginlegt markmið og
vinna heilshugar að því bindur fé-
lagana vináttuböndum. Sameiginlegt
markmið okkar klúbbfélaganna hefur
alltaf verið að efla flug á Selfossi, búa
í haginn fyrir framtíðina og styrkja
Selfossflugvöll. En fyrst og fremst að
sinna áhugamáli okkar og njóta líð-
andi stundar.
Siggi var athafnamaður og eldhugi.
Hann lét verkin tala og var ávallt
fremstur í flokki þegar mikið lá við.
Hann var formaður flugklúbbsins ár-
in 1996-2003. Það var tímabil mikilla
framkvæmda á flugvallarsvæðinu og
naut klúbburinn þá góðs af tækjum
og tólum verktakafyrirtækis hans.
Mest af þeirri vinnu var unnið í sjálf-
boðavinnu og margir lögðu hönd á
plóginn en ekki er ofmælt að segja að
hlutur Sigga sé þar stærstur. Flug-
áhugamenn og fjölmargir farþegar
sem um völlinn fara árlega, njóta nú
góðs af því.
Siggi var farsæll og góður einka-
flugmaður og sigraði m.a. tvisvar í ár-
legri lendingarkeppni klúbbsins, Pét-
ursbikarnum, árin 1991 og 2000.
Líklegt er að flugáhugi hans hafi orð-
ið til þess að tveir synir hans hafa
þetta áhugamál föður síns að atvinnu.
Siggi hætti að fljúga þegar heilsan
gaf sig og ég trúi að það hafi verið erf-
itt fyrir hann að sætta sig við það að
vera upp á aðra kominn, ennþá á
besta aldri. Hann var áfram tíður
gestur á flugvellinum á meðan heils-
an leyfði, gaf góð ráð og hvatti okkur
áfram. Hann naut þess þá að eiga
fjölda vina sem allir vildu aðstoða
hann, þess vegna fljúga honum hvert
á land sem var ef stemningin var
þannig. Meira af vilja en mætti sá
hann um malbikun og frágang á flug-
plani síðasta haust og skilaði því verki
af sér, eins og öllum öðrum verkum,
með miklum sóma. Því verki var lokið
á viljastyrknum einum saman.
Siggi var ásamt tveimur öðrum fé-
lögum í klúbbnum sæmdur Gullmerki
Flugklúbbs Selfoss á árshátíð klúbbs-
ins 19. september 2008 og var það í
fyrsta skipti í 35 ára sögu klúbbsins
sem Gullmerkið var veitt. Á þann hátt
vildum við félagarnir heiðra hann og
sýna honum þakklæti fyrir fórnfýsi
og vel unnin störf í okkar þágu. Hans
er sárt saknað en minningin um góð-
an félaga mun lifa um ókomin ár.
F.h. Flugklúbbs Selfoss,
Helgi Sigurðsson.
Sigurður Karlsson er farinn í sína
hinstu flugferð. Himnarnir hafa stað-
ið honum opnir þegar hann glaður og
reifur gekk á drottins síns fund. Laus
undan oki þess erfiða sjúkdóms sem
lagði karlmennið að velli.
Siggi Kalla var vaskastur allra
manna til sjós og lands, góður tveggja
manna maki, afrenndur að afli og
honum fylgdi mikið lífsfjör og lífs-
gleði. Það unnu allir í kringum Sigga
og voru glaðir í lund.
Ungur að árum varð hann stoð og
stytta foreldra sinna, hjálpsamur og
fullhugi til allra verka. Hann varð
mikill áhugamaður um bíla og vélar
og alla tækni. Kjartansstaðir standa í
þjóðbraut og þar var rekin af foreldr-
um Sigga umfangsmikil þjónusta við
vegfarendur. Drengurinn stóð í
sjoppunni ófeiminn og djarfur og
lærði fljótt að bregðast við þeim
vanda sem að höndum bar. Hann sá í
rauninni vélaöldina renna í hlaðið.
Hann heillaðist og vissi að tæknin var
komin til að létta störf og efla dáð
með þjóðinni. Það má segja að hann
hafi ungur gengið henni á hönd.
Skólaganga margra af kynslóð
Sigga þykir ekki merkileg í dag.
Stundum sagði hann við mig með
kankvísu brosi: „Hann var góður
skóli, háskólinn okkar í Þingborg.“
Þetta voru orð að sönnu. Stutt barna-
skólanám sem byrjaði við tíu ára ald-
ur og lífsins skóli með vinnu og skyld-
um frá ungum aldri skilaði
þjóðfélaginu fólki sem aflaði sér góðr-
ar þekkingar, fólki sem hefur skilað
samtíðinni miklu. Vel menntuðu fólki
með mikla verkkunnáttu.
Siggi sótti sitt nám í lífsins skóla,
var þar öflugur nemandi á mörgum
sviðum. Hann fór ungur til sjós og
eignaðist fljótt vörubíl. Stofnaði verk-
takafyrirtæki, stóð alls staðar í skil-
um, var eldklár og kunni á mörgu
skil. Orð hans stóðu og þétta höndin
var næg trygging þess að allt gengi
eftir sem um var talað. Hann var fé-
lagslyndur og ósérhlífinn hvar sem
hann kom að verki. Veikum var hann
stoð og ef á einhvern hallaði var hans
hjálp nærri. Hann var stór bæði í
gleði og sorg.
Í karlakórnum var hann lykilmað-
ur og röddin mikil og góð en hann
söng þar einsöng um tíma. Hann var
einn fremsti baráttumaður Selfoss-
liðsins í fótbolta. Það verður lengi til
þess tekið að þegar strákarnir náðu
upp í úrvalsdeild á dögunum kom
Siggi helsjúkur austur, fór á rakara-
stofu Björns Gíslasonar, vinar síns,
lét snyrta hár sitt og skegg. Fór síðan
á völlinn og hvatti strákana sína
óspart, sigurinn varð þeirra.
Flugklúbbur Selfoss átti hauk í
horni í Sigga, þar kom hann mörgu í
verk með félögum sínum og flaug svo
frjáls um loftin blá. Með Sigurði
Karlssyni er horfin mikil kempa af
svæðinu. Okkur finnst skuggi hvíla
yfir byggðinni og að köld haustskúr
hafi fallið með fjallanna hring. En í
sorginni liggur gleði okkar því hve-
nær sem við minnumst Sigga Kalla
er það af góðu einu. Hann vísaði veg-
inn í sigurátt og sigraðist á hverri
þraut. Sáttur hvarf hann héðan og
vissi sem var að stundin var komin.
Það er engin lognmolla yfir minning-
unni um þennan mann.
Við Margrét vottum ástvinum
hans samúð okkar. Minningin lifir
um góðan dreng og einstakan félaga.
Guðni Ágústsson.
Nú er farið að hausta. Sigurður
Karlsson, þessi stóri og sterki maður,
er farinn frá okkur. Þó veikindi hans
væru mikil þá bar hann sig alltaf vel.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast Sigurði er hann tók að sér
framkvæmdir hjá mér fyrir löngu
síðan.
Við urðum strax mjög góðir vinir
enda margt líkt með okkur. Við erum
nákvæmlega jafn gamlir, fæddir
sama dag á sama ári og við tókumst
síðustu árin báðir á við sama sjúk-
dóm. Við töluðum um þann mögu-
leika að fara saman til Kína til lækn-
inga en nú verður ekkert úr því.
Kannski förum við saman í ferðalög
þegar við hittumst hinum megin.
Þó Sigurður væri lítillátur maður
þá var hann í raun mikilmenni. Ævi-
starf hans var stórbrotið enda sýndi
hann gífurlega atorku við þau verk
sem hann tók að sér. Hann var maður
sem elskaði lífið og naut þess, þrátt
fyrir veikindin nú síðustu árin. En
eitt vorum við sammála um, hann og
ég, að ekki skyldum við verða aftur
börn.
Sigurður var mannblendinn og
mikill gleðimaður og fór vel með. Auk
þess var hann söngelskur og söng
með Karlakór Selfoss. Hann flaug
flugvél í frístundum og kom oft fljúg-
andi hingað í heimsókn til mín.
Þegar hann vann við framkvæmdir
hérna að Geysi fengum við okkur oft í
staupinu eftir vinnu og tókumst jafn-
vel á. Það voru skemmtilegar stundir.
Í gegnum tíðina höfum við rætt um
margt, bæði í gamni og alvöru og
þegar á móti blés kom það fyrir að við
spurðum hvor annan í hljóði hvort
Guð væri orðinn gamlingi sem engu
gæti stjórnað.
Sigurður var vinur vina sinna og
sýndi það í verki. Ég minnist þess
þegar ég var í hjólastól á sjúkrahús-
inu á Selfossi að næstum daglega
kom hann í heimsókn til mín. Hann
ók mér um og gaf mér mikinn tíma þó
svo að hann væri önnum kafinn
vegna starfa sinna.
Sigurður naut þeirrar gæfu að eiga
góða konu og syni sem hugsuðu vel
um hann. Ég votta Ingunni og sonum
þeirra og fjölskyldu hans allri, samúð
mína og bið Guð að vera með þeim, ef
hann er ekki orðinn of gamall.
Ég þakka þér, kæri vinur, fyrir
samverustundirnar í blíðu og stríðu
og hitti þig fljótlega aftur. Takk fyrir
komuna í gær, þegar þú komst til mín
og sagðir að ég yrði góður. Ég veit þú
tekur á móti mér þegar ég fer sömu
leið og þú hefur nú farið.
Már Sigurðsson, Geysi.
Við stöndum nú á vegamótum þeg-
ar lífsbók okkar kæra vinar, Sigga
Kalla, var hallað aftur 10. september
síðastliðinn, allt, allt of fljótt.
Siggi var þrekinn og mikill á velli
með stórar hendur, en fallega rit-
hönd. Hann var með mikið og stórt
hjarta sem bar ótakmarkaða vináttu.
Vinir, sem voru margir, nutu greiða-
semi hans, glaðværðar og dillandi
hláturs. Siggi hafði ótrúlega mikið
vald yfir íslenskri tungu og mikinn
orðaforða sem unun var á að hlýða.
Það kom best í ljós er hann fór á kost-
um að ræða hag lands og þjóðar og
um alla þá sem stjórna þessu landi,
vinir og vandamenn fengu einnig sitt.
Hann gerði oft góðlátlegt grín að sér
og sínum, hafði góðar gáfur, mikinn
húmor og frásagnarhæfileika. Það
komust ekki margir að með sínar
skoðanir þegar Siggi var í þessum
gír. Hann hafði lifandi og skemmti-
legar hugsjónir sem sýna manni hvað
tilveran getur verið dásamleg. Siggi
Kalla var afburðagóður söngmaður
og hafði unun af að syngja. Við hefð-
um viljað vera á hótelinu á Kúbu þeg-
ar hann sat úti í garði og hóf upp
raust sína og allar svaladyr hótelsins
opnuðust og fólk þusti út til að hlýða
á þennan stórtenór frá Íslandi.
Lífsins skóli var hans skólaganga
fyrir utan barnaskólanám í Hraun-
gerðishreppi. Hann fór ungur til sjós,
síðan tóku vörubílarnir og Verktækni
ehf. við, það voru oft langir vinnudag-
ar. Siggi skilaði sínum verkum vel og
sagði oft brosandi með glettnis-
glampa í augum: „Aldrei, aldrei að
gefa sig.“
Síðastliðin ár hefur Siggi glímt við
óboðinn gest, Parkinson. Hann von-
aði að góð lyf og færni lækna héldi
Parka í skefjum svo hann sjálfur gæti
verið skipstjórinn áfram eins og hann
komst að orði. En það er annar sem
ræður för okkar allra.
Nú, þegar lífsbók Sigga er full-
skrifuð verðum við að láta okkur
duga að blaða í minningabrotum sem
eiga eftir að ylja okkur og veita mikla
gleði og vekja hlátur um ókomin ár.
Þannig eru minningar okkar Bjössa
um þennan höfðingja. Við erum
þakklát Guði fyrir að hafa átt hann að
stórvini í öll þessi ár. Við vottum Ing-
unni, Bellu mömmu, börnum,
tengdabörnum, barnabörnum, systk-
inum og öðrum ættingjum og vinum
dýpstu hluttekningu.
Svava og Björn.
Við flugum austur yfir sandana þar
sem Eyjafjallajökull í sinni miklu
mynd blasti við okkur. Í suðri sáum
við Surtsey en Heimaey var hulin
mistri. Flugmaðurinn vissi þó hvað
hann söng sem endranær, því innan
stundar létti til svo leggja mátti á
sundið. Og svo skemmtileg var ferðin
að flugmaðurinn söng og sjálfur raul-
aði ég með. Söngurinn yfirgnæfði
ómþýðan slátt hreyfilsins því ekkert
skákar Undir Dalanna sól, laginu
sem Sigurði Karlssyni var svo kært.
Á flugvellinum í Eyjum hittum við
nokkra úr hópi heimamanna og með-
al þeirra, eins og annars staðar þar
sem við höfðum viðkomu í þessari
ferð, átti okkar maður sviðið. Hafði
lausnir á heimsins vanda á hraðbergi,
baðaði út öllum öngum og mælti fram
á slíkri gullaldaríslensku að mótrök-
um varð ekki hreyft.
Allt frá því ég man eftir mér hefur
Sigurður Karlsson verið nálægur í
minni tilveru. Kunningsskapur Sigga
og föður míns réð því að ég kynntist
honum fljótt og áhugi minn á flugi,
sem vaknaði snemma, tengdi okkur
sömuleiðis saman. Forvitinn strákur
fór líka fljótlega að fylgjast með þeim
framkvæmdum á Selfossi sem Siggi
stóð fyrir, þar sem hann var á vett-
vangi með skófluna, vann á við þrjá
og stjórnaði verkamönnum sínum
rétt eins og herforingi. „Komdu með
okkur í kaffi, lagsmaður,“ sagði Siggi
og ég slóst með í hópinn. Í kaffi-
skúrnum fengu viðstaddir síðan
dýrðlega sögustund; þar sem innan-
sveitarkróníkan, landsmálin, heims-
pólitíkin og kristindómurinn voru
reifuð með heimspekilegu ívafi og
ótrúlegum lýsingum. Og oft reyndist
Siggi hafa á réttu að standa í þessum
umræðum, þegar dómur tíma og
sögu lá fyrir.
Nokkur ár eru liðin síðan Siggi hóf
baráttu sína við erfiðan sjúkdóm.
„Hvað getur unnið á þessu heljar-
menni?“ Svo spurði ég sjálfan mig
þegar nöpur staðreynd sjúkdóms-
greiningar lá fyrir. Veikindin eirðu
þó engu og fyrr en varði mörkuðu
þau Sigga af dráttum sínum og
skarpar eftir því sem árin liðu.
Þótt oft væri sláttur og fyrirferð á
mínum manni duldist engum að Sig-
urður Karlsson hafði stórt hjarta.
Hann var ósínkur á kærleik sinn.
Eftir ferð sína austur til Taílands
fyrir nokkrum árum lýsti hann fyrir
mér af fjálgleik útför sem hann var
viðstaddur, þar sem innfæddir
tendruðu bálköst og stigu dans í
minningu hins látna. Nafna mínum
varð þessi athöfn umhugsunarefni og
þá guðdómurinn í sinni víðustu
mynd. Sagði mér síðan að líkast til
mætti segja að trúin, af hvaða meiði
sem hún væri sprottin, hefði það
grundvallarinntak „að við eigum að
vera góð hvert við annað“, eins og
hann komst að orði.
Oft hefur mér orðið hugsað til
þessara orða og tæra sannleiks sem í
þeim felst. Við eigum að vera góð
hvert við annað og í því efni var Sig-
urður Karlsson einstök fyrirmynd.
Einmitt þess vegna kveðjum ég og
margir aðrir þann góða dreng, Sigga
Kalla, af sárum söknuði, en engin þó
meira en fjölskylda hans sem ég
votta mína dýpstu samúð.
Sigurður Bogi Sævarsson.
Kynni mín af Sigurði Karlssyni
hófust er hann var ungur drengur í
foreldrahúsum að Kjartansstöðum í
Hraungerðishreppi. Seinna kynntist
ég Sigurði sem verktaka þegar hann
og aðrir vörubílstjórar unnu að gerð
flugvallar við Selfoss og smituðust af
þeirri hugsjón, sem rak þá fram-
kvæmd áfram. Þar á ég við það að
þeir verðlögðu vinnuframlag sitt
ekki í samræmi við viðurkennda
gjaldskrá vörubílstjóra heldur
lægra.
Sigurður gerðist félagi í Flug-
klúbbi Selfoss, lærði að fljúga og
eignaðist flugvélina TF- HAL 4 sæta
Cesnu. Þetta varð til þess að í dag
eru tveir synir Sigurðar þeir Dagur
og Gauti atvinnuflugmenn. Þegar
Jón I. Guðmundsson, fyrsti formað-
ur flugklúbbsins, féll frá eftir rúm 22
ár sem formaður tók Sigurður við og
var í 7 ár.
Sigurður var skemmtilegur félagi,
hress og kátur í framkomu og átti
marga vini og kunningja og þótti
gaman að skemta sér með þeim og
vildi gjarnan hafa þá í kringum sig. Í
sumar hringdi Sigurður í mig og
spurði mig að því hvort ég vildi koma
með honum til Akureyrar, en hann
hafði fengið ungan mann til að fljúga
flugvélinni sinni. Ég þáði boðið og við
áttum saman góðan dag.
Fyrir nokkru átti Sigurður leið
framhjá húsi okkar á rafmagnsfjór-
hjóli. Við hjónin vorum svo „heppin“
að hjólið bilaði við hliðið. Þetta varð
til þess að við áttum góða stund sam-
an og gátum veitt þá aðstoð sem
þurfti.
Einn hæfileika hafði Sigurður um-
fram aðra, en það var söngur. Hann
hafði mikla og bjarta rödd. Sigurður
var félagi í Karlakór Selfoss og söng
l. tenór með honum um árabil.
Að leiðarlokum viljum við Þórunn
þakka vináttuna og um leið votta eig-
inkonu Sigurðar, Ingunni Guð-
mundsdóttur, og börnum Sigurðar af
fyrra hjónbandi innilega samúð.
Jón Guðbrandsson.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
vinahópinn við fráfall Sigurðar
Karlssonar. Hetjulegri baráttu hans
við illvígan sjúkdóm er nú lokið og
hann eflaust hvíldinni feginn. Siggi
var hlýr og góður vinur sem við vor-
um svo lánsöm að kynnast vel þegar
hann hóf sambúð með Ingunni vin-
konu okkar. Hann féll strax inn í
hópinn og auðgaði samverustundirn-
ar með návist sinni. Hann hafði sér-
staklega skemmtilega frásagnar-
gáfu, litaða frábærum húmor sem
var hans aðalsmerki. Við yljum okk-
ur við minningar um ferðir okkar um
heiminn og veiðiferðir í íslenskri
náttúru.
Kæri vinur, við þökkum þér sam-
fylgdina hingað til og biðjum þig að
bíða rólegan, við vinahópurinn eig-
um eftir að safnast til þín á heilagar
grundir og þá tekur Smári upp gít-
arinn, þú verður forsöngvarinn og
við syngjum saman Rósina og öll hin
lögin sem við elskum.
Elsku Ingunn, okkar kæra vin-
kona, við biðjum góðan Guð að
geyma þig og vottum þér og fjöl-
skyldunni allri okkar dýpstu samúð.
Jarðþrúður, Sigurbjörn,
Ólöf, Smári, Sigurbjörg,
Valur og Vilborg.
Það eru stór skörð höggvin í kunn-
ingjahópinn á Selfossi þessi misser-
in. Nú síðast er það Sigurður Karls-
son sem fallinn er frá, langt um aldur
fram. Við kynntumst Sigga Kalla á
unglingsárum og höfum verið sam-
ferða meira og minna allar götur síð-
an. Leiðir lágu ósjaldan saman í
gegnum íþróttaiðkun sona okkar og
síðar á öðrum sviðum.
Þegar ég gekk til liðs við Karlakór
Selfoss var mér vísað í öftustu röð,
þar voru fyrir Siggi Kalla og fleiri
góðir. Siggi alltaf með gamanyrði á
vörum og söng svo unun var á að
hlýða. Hann valdist í einsöngshlut-
verk og tvísöng á tónleikum og svo á
geisladiskum kórsins. Og ég hef séð
ófáar konurnar tárast af hrifningu
við að hlusta á Sigga Kalla. Eftir-
minnilegt er þegar kórinn var í
Þýskalandi 1999 og Sigurður söng
ásamt Jónasi Lilliendahl lag Björg-
vins Þ. Valdimarssonar „Stúlkan
mín“ hve þjóðverjarnir voru hissa.
Þeir virtust ekki trúa eigin eyrum og
síðan brutust út fagnaðarlæti og
auðvitað uppklapp.
Það var alltaf eins og Siggi hefði
nægan tíma, alltaf var pláss fyrir
eina sögu enn. Þegar við t.d. vorum
samferða heim af söngæfingum var
oft staldrað við og sagðar gamansög-
ur og þegar Siggi sagði frá hló hann
manna mest. Sigurður rak verktaka-
fyrirtæki sitt, Verktækni, með
myndarbrag. Hann var greiðvikinn
og ráðagóður og hlóðust á hann
verkefni. Hann gerði okkur mikinn
greiða eitt sinn, en við höfðum
ámálgað að lagfæra bílaplanið við
Heiðarveg og koma upp körfubolta-
spjaldi. Siggi kom á föstudegi og
sagði: Við erum á milli verka á
mánudaginn, er þá ekki rétt að
leggja á planið? Strax var brugðist
við og annar öðlingur á Selfossi sem
einnig er fallinn frá, Þórir Gunnars-
son, sauð saman staur og grind undir
körfuboltaspjald og það var tilbúið
er Siggi Kalla mætti með sinn mann-
skap. Bílaplanið mokað upp, fyllt af
grús, þjappað og malbikað. Allt gert
á svipstundu og vel gert.
Nú, þegar leiðir skilur er okkur
efst í huga þakklæti fyrir ótaldar
ánægjustundir sem við hjónin áttum
með þeim Ingunni og Sigga Kalla.
Minning um góðan dreng mun lifa.
Við sendum fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur.
Hafdís Marvinsdóttir
og Valdimar Bragason.
 Fleiri minningargreinar um Sig-
urður Snorra Þór Karlsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.