Morgunblaðið - 24.09.2009, Qupperneq 25

Umræðan 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. SEPTEMBER 2009
Hvað gerðist?
Hvað kom fyrir mitt
„fagra föðurland“?
Hamfarir, segja
hæstráðendur. Ham-
farir voru þetta, jú,
en af völdum náttúr-
unnar? Nei. Af völd-
um manna. Fingra-
langra. Við vorum
einfaldlega rænd.
Eins og þjófur á
nóttu réðst úlfurinn á svartan
sauðinn. Og hirðirinn segist ekk-
ert hafa heyrt og ekkert hafa séð,
sem heyrnarlaus og blindur væri,
þó hafi hann bæði eyru og augu.
Og nú, þegar hann sannanlega
hefur bæði séð og heyrt, skellir
hann skollaeyrum við dauðahrygl-
um fjárins síns, bugtandi sig fyrir
úlfinum. „Hvar er þín fornald-
arfrægð, frelsið og manndáðin
best?“ Og hvar er æra þín, banka-
ræningi, sem liggur á þýfinu eins
og ormur á gulli? Lokuð og læst í
þínu erlenda bankahólfi eins og
silfurpeningarnir?
„Undirrót allra lasta ágirndin
kölluð er,“ kvað Hallgrímur Pét-
ursson.
En við „látum ekki setja sál
okkar í veð“, því okkur „leiðist að
láta krossfesta“ okkur. Það var
„nefnilega vitlaust gefið.“ Og það
er „vitlaust gefið“. Því úlfurinn
segir: ekki borga ég. Og fjárhirð-
irinn segir: Ekki borga ég. Rýjum
lömbin inn að skinni í sauðargæru
úlfsins. Hver er sá faðir „sem gef-
ur syni sínum stein, er hann biður
um brauð?“ „Eða höggorm þegar
hann biður um fisk?“ Hver er sá
faðir sem seilist í vasa barna
sinna eftir pening til að bjarga búi
sínu? Landsfaðirinn? Því trúi ég
ekki. Ætlar hann að kljúfa Íslend-
inga í tvær stríðandi stéttir? Má
ég þá biðja um að þú fáir þér ann-
an, landsmóðir, „mild og kær“.
Og talandi um „háskaleysi þess
að borga ekki“, tölum um háskann
sem af því hlýst að borga! Hvað
stendur þá eftir í okkar fagra
landi? Auð hús og flúið fólk? Og
hverjir verða þá eftir á landi hér?
Hýenurnar sem voka yfir rúnum
rollunum? Sem á að heita „elít-
an?“ Hver er hún? Auranna apar
og andlegir títuprjónar? Þessir
sem nú húka í höllum sínum,
hrópandi á hjálp, hræddir við
rauðar slettur? Hver kemur nú
hlaupandi þeim til bjargar? Gull-
kálfurinn? Ekki íslenski víking-
urinn. Og þó naktar í neyðinni
séum við, íslensku konurnar, þá
spinnum við enga ull á hórkarla
fjallkonunnar. Við viljum engin
aurmenni. Við viljum karlmenni.
Við elskum hetjur! Fljúgið „með
fríðasta lið“, útrásarvíkingar,
„færandi varninginn heim“ og þá
skulum við prjóna á ykkur ís-
lenskar lopapeysur! Hvar eru nú
„Gissur og Geir, Gunnar, Héðinn
og Njáll“? Hvar er hetjan mín? Í
Alþingishúsinu við Austurvöll? Er
þar einn maður meðal þessara
þingmanna okkar sem flutu sof-
andi að feigðarósi? Er þar einn
sem gengist hefur við ábyrgð
sinni? Er þar einn sem beðið hef-
ur þjóð sína fyrirgefningar? Nei,
ekki neinn, ekki einn
maður með mönnum,
hvorki til hægri né
vinstri. Huglausir,
dáðlausir, ráðlausir
segjast þeir ekkert
hafa vitað. Hafi þeir
ekki vitað, áttu þeir
að vita. Og aðgerð-
arlausir horfa þeir
upp á handrukkun í
okurlaga nafni. Eða
hvað kallast sá maður
sem lánar þér í dag
fyrir Hondu og rukkar þig á
morgun um Hummer? Okrari? Og
hvað kallast sá maður sem neyðir
þig til að borga? Handrukkari?
Hverjir afnámu lögin um bann
við okri? Þeir sem við kusum á
þing. Og hverjir settu lögin um
verðtryggingu? Þeir. Hverjir gáfu
ríkisbankana? Þeir. Hverjir hafa
þegið greiðslur frá bönkunum?
Þeir. Og til verndar hverjum þótti
þeim brýnast að setja neyðarlögin
6. október 2008? Bankainn-
istæðueigendum! Og hvaða lög
ætla dómstólar landsins að halda?
Verðtryggingarlögin nr. 13/1979?
Hvaða lögum er þeir þá að hlýða?
Okurlögum. Og hvaða lög eru þeir
þá að brjóta? Samningalögin nr. 7/
1936 og vaxtalögin nr. 38/2001. Og
með hvaða lögum er þá land vort
byggt? Ólögum. Og þeim mótmæli
ég. Gjaldið orkraranum það sem
okrarans er. Við borgum ekki
krónu umfram það sem okkur ber.
Mótmælum öll! Mannleysum og
þeirra lögleysum. Semja við rukk-
arana! Eigum við að ganga með
betlistaf í hendi í hús bankaböðl-
anna sem rændu okkur aleigunni
til að biðja þá um að ræna okkur
ekki lífsbjörginni líka? Eigum við
að taka þeim afarkostum – eins og
með lánin – að sæta þeirra nauð-
ungarkostum eða gjörast gjald-
þrota ella? Nei, segi ég. Það er
engin sætt. Það er nauðung-
arsætt. Við erum engin góðgerð-
arstofnun fyrir einokrara. Og við
látum þá ekki reka okkur brott úr
okkar heimahúsum, heimalandi.
Rekum þá brott! Á skóggang með
þá! Svo við fáum haldið friðinn og
byggt þetta land, sem elskum
þetta land. Við sem viljum yrkja
þetta land, sveifla haka og rækta
nýjan skóg og standa vörð um
okkar auðlindir í landi og sjó, sem
á réttum tíma munu færa okkur
allsnægtir í bú.
Og við munum eignast þetta
land. Með bergrisann og griðung-
inn að skildi, dúfuna og örninn,
sigrum við gamminn og drekann.
Ef sameinuð stöndum. Og berj-
umst fyrir alla gimsteinana sem
glóa í „mannsorpinu“, börnin okk-
ar og barnabörn, svo við getum
signt þau í svefninn heima í hús-
inu sínu, í föðurlandinu sínu fagra,
„með friðsæl býli, ljós og ljóð, svo
langt frá heimsins vígaslóð“.
Hvar er hetjan
mín?
Eftir Aldísi Bald-
vinsdóttur
Aldís Baldvinsdóttir
»Hver er sá faðir
„sem gefur syni sín-
um stein, er hann biður
um brauð?“
Höfundur er lögfræðingur á vegum
Hagsmunasamtaka heimilanna.
JÓN Hjartarson, for-
seti bæjarstjórnar í Ár-
borg, skrifar sér-
kennilega grein í
Morgunblaðið síðastlið-
inn sunnudag. Ég var
forvitinn að lesa hvað
forseti bæjarstjórnar
hefði fram að færa enda
af nógu að taka á vett-
vangi bæjarstjórnar.
Skuldastaða sveitarfé-
lagsins eða taprekstur
upp á meira en milljón á dag gat verið
umfjöllunarefnið. Nú eða hvaða leiðir
forseti bæjarstjórnar sæi til sóknar
fyrir bæjarfélagið. Þá gæti forseti
bæjarstjórnar fjallað um frábæran ár-
angur í knattspyrnunni á Selfossi eða
sóknarfæri í ferðaþjónustu. Nei, ekk-
ert af þessu var þess vert að vera
nefnt. Efni greinar forsetans var að
útmála einn ákveðinn stjórnmálaflokk
sem „óvin Íslands“ eins og það var svo
snyrtilega orðað hjá forseta bæj-
arstjórnar. Stjórnmálaflokkurinn sem
hér um ræðir hefur alla tíð verið
stærsta fjöldahreyfing Íslendinga og
staðið að framfaramálum eins og hita-
veitu og rafvæðingu, sjálfstæðisbar-
áttunni, útfærslu land-
helginnar, háu
atvinnustigi og afnámi
hafta. Hér er um að
ræða Sjálfstæðisflokk-
inn sem er vinsæll af
vinstrimönnum sem
blóraböggull þegar illa
gengur að takast á við
erfið mál. Reyndar
gengur forseti bæj-
arstjórnarinnar lengra í
greininni og sakar ís-
lensku þjóðina um að
hafa kosið hann áratug-
um saman og „sáð í akur skæðasta
óvinar síns – Sjálfstæðisflokksins og
uppsker því eins og til var sáð.“
Nú er það svo að fjárhagsleg staða
Árborgar gefur fullt tilefni til að for-
seti bæjarstjórnar vinni fullum fetum
að því að ná tökum á hallarekstrinum.
Skuldir hafa tvöfaldast á tveimur ár-
um þrátt fyrir að bæjarstjórnin hafi
selt allan hlut sinn í Hitaveitu Suð-
urnesja fyrir 730 milljónir góðæris-
árið 2007. Þar stóð forseti bæj-
arstjórnar og fulltrúi VG í
bæjarstjórn að einkavæðingu orku-
fyrirtækis og lagaði þannig fjárhags-
stöðu Árborgar til skamms tíma. Sú
tilraun til að benda sífellt á Sjálfstæð-
isflokkinn sem skaðvald er sjálfsagt
góð til heimabrúks en þegar menn
fara yfir strikið og úthrópa stærsta
stjórnmálaflokkinn sem „óvin Ís-
lands“ er verið að gera lítið úr lýðræð-
inu og kjósendum á hrokafullan hátt.
Nær væri fyrir forseta bæjarstjórnar
að íhuga vel stöðu sveitarfélagsins og
vinna að því að ná tökum á rekstri
hans. Ekki væri verra að hann reyndi
að vinna málið í samvinnu við Sjálf-
stæðisflokkinn í bæjarstjórn sem
skipar fjóra af níu bæjarfulltrúum Ár-
borgar í stað þess að úthrópa þá sem
óvini ríkisins. Sú leið að vera með al-
hæfingar og upphrópanir er ekki
vænleg til árangurs.
Svo skal böl bæta að
benda á eitthvað annað
Eftir Eyþór Arnalds »Drengilegra væri að
huga að málefnum
sveitarfélagsins frekar
en úthrópa aðra sem
„óvin Íslands“. Hví ekki
að viðurkenna vandann
sem við er að etja.
Eyþór Arnalds
Höfundur er oddviti
sjálfstæðismanna í Árborg.
Í MORGUN-
BLAÐINU 8. sept-
ember er grein eftir
þingmann Vinstri
hreyfingarinnar –
græns framboðs, Álf-
heiði Ingadóttur, þar
sem vikið er að úr-
skurði samgöngu-
ráðuneytisins varðandi
það hvort Lands-
virkjun hafi verið heim-
ilt að greiða Flóahreppi
kostnað vegna fyrirhugaðrar Urr-
iðafossvirkjunar. Þingmaðurinn fer
mikinn í skrifum sínum og dregur
hvergi af sér í fullyrðingum og upp-
hrópunum og sannast þar það sem
lengi hefur verið vitað, að ekki er
gott þegar trúin tekur rökhugsunina
yfir.
Þingmaðurinn býsnast mjög yfir
því að Landsvirkjun hafi greitt Flóa-
hreppi kostnaðinn sem til féll vegna
skipulagsins og af því má ráða að
skoðun hennar sé sú, að þegar af
stað fer undirbúningur að virkj-
unum, þá sé rétt og eðlilegt að fá-
menn sveitarfélög sem nær enga
hagsmuni hafa af að virkjað sé, taki á
sig kostnað vegna skipulags og fleira
sem til fellur vegna fram-
kvæmdanna. Framkvæmda sem
ekki er víst að neitt verði síðan úr.
Reyndar má gera ráð fyrir að í fram-
haldi af hinum furðulega úrskurði
samgönguráðuneytisins hefjist ein-
hver vitlausasta hringekja með fé
sem boðið hefur verið upp á og eru
menn þó orðnir ýmsu vanir eftir það
sem borið hefur verið á borð þjóð-
arinnar af slíkum uppákomum að
undanförnu. Gera má ráð fyrir að
Flóahreppur skili fénu til þess eins
að fá það greitt frá Landsvirkjun til
baka. Ætla má að þing-
manninum muni líða
mun betur að þessum
gjörningi loknum og til
að gera umgjörð hans
sem glæsilegasta, þá er
rétt að leggja það til að
hann fari fram á leik-
sviði.
Það hlýtur að vera
hægt að ætlast til þess
þingmaðurinn leiði
hugann að því, að er
sveitarstjórnir fjalla
um mál af þessu tagi,
þá eru þær ekki ein-
ungis að fjalla um hagsmuni viðkom-
andi sveitarfélags, því það eru á eng-
an hátt eingöngu hagsmunir
Flóahrepps, svo dæmi sé tekið, hvort
virkjað verður í Þjórsá eða ekki.
Færa má rök að því að framtíð-
arhagsmunir hreppsins felist ekkert
sérstaklega í því að virkjað verði.
Þannig er nefnilega um hnútana búið
af hálfu löggjafans að gjöld af virkj-
unum renna til þess sveitarfélags þar
sem stöðvarhúsið er og ekki er gert
ráð fyrir að það verði í hreppnum. Af
texta þingmannsins verður ekki ann-
að ráðið en að hann hafi ekki hina
minnstu hugmynd um hvernig inn-
heimtu fasteignagjalda af virkjunum
er háttað og kann það að einhverju
leyti að skýra málflutning hans.
Hagsmunir allrar þjóðarinnar –
líka VG – felast í því að auðlindir
hennar séu nýttar henni til hagsbóta
og því hagkvæmari sem virkjanir
eru, því betra, en eins og margoft
hefur komið fram þá eru virkjanir í
Þjórsá einhverjar þær hagstæðustu
sem völ er á, bæði frá hagkvæmn-
isjónarmiði og ekki síður vegna þess
hve lítil umhverfisáhrif þeirra eru.
Það er líklega borin von að þing-
maður VG geri sér grein fyrir þess-
um staðreyndum. Þetta stjórn-
málaafl virðist vera með öllu rökhelt,
þegar málefni af þessu tagi koma til
umræðu. Svo er helst að sjá sem
þeirra hugsun sé, að peningarnir
verði til í ríkissjóði, framleiðsla og
ekki síst iðnaður, sé á einhvern hátt
óhrein starfsemi sem með öllu sé óal-
andi og óferjandi.
Því er það að óskandi er, að stjórn-
arsetu þeirra ljúki sem fyrst og að
þau geti þá tekið til við sína fyrri
iðju, að ergja sig í stjórnarandstöðu,
þar virðast þau eiga heima og líklega
líður þeim best þar sem þau geta
verið áhyggjulaus, í því að fordæma
helst allt og alla. Þau virðast vera
þeirrar gerðar að sjá ekki skóginn
fyrir trjám og því er augljóst að best
hlýtur að vera fyrir þau að vera í
stjórnarandstöðu en ekki í rík-
isstjórn.
Af þessu er ljóst að þingmaðurinn
er með öllu vanhæfur til að fjalla um
málefni Flóahrepps og Landsvirkj-
unar, ekki síst ef haft er í huga að
hann situr í iðnaðarnefnd Alþingis,
hvernig sem það hefur nú getað
gerst. Þau sem fylgst hafa með
stjórnmálabaráttu VG-inga gera
tæplega ráð fyrir að þau sjái ljósið,
en rétt og sjálfsagt er að halda í von-
ina, því svartnætti er ekki það sem
íslenska þjóðin þarfnast nú um
stundir.
Þingmaðurinn og ljósið
Eftir Ingimund B.
Garðarsson » Í framhaldi af hinum
furðulega úrskurði
samgönguráðuneytisins
hefjist einhver vitlaus-
asta hringekja með fé
sem boðið hefur verið
upp á…
Ingimundur B
Garðarsson
Höfundur er vélfræðingur og bóndi
sem býr í Flóahreppi