Saga - 1982, Page 67

STÉTTIR, AUÐUR OG VÖLD
65
ekki minna en 600 hundraða hafi verið „nauðsynlegur hluti af því
að vera höfðingi11.3
600 hundraða komu í hlut Böðvars Þórðarsonar og miðar
Gunnar m.a. við það. Böðvar var ,,arfi“ eða eini skilgetni karl-
kynserfingi Þórðar föður sins og tók við Staðastað. Er óvíst að
arfshlutinn hafi verið miðaður við að upprennandi höfðingi þyrfti
minnst 600 hundraða til að standa á eigin fótum, hitt eins líklegt
að upphæðin hafi ráðist af því að um var að ræða u.þ.b. helming
fjár eftir Þórð. Talan 600 hundraða hlýtur og að vera hæpin við-
ntiðunartala af þeirri ástæðu einni að Böðvar hafði fengið konu
um 1225 og vafalaust eitthvert fé með henni.
Gunnar Karlsson metur svo að Ormssynir sem deildu við Ög-
Rtund Helgason hafi ráðið yfir 6-700 hundruðum um 1250 og
ögmundur álíka miklu. Unnt hefði verið að telja mun fleira með í
raðstöfunarfé Ormssona en erfitt er að nefna tölur hér enda að
‘Hestu ágiskanir.4
Ómótmælanlegt er að Böðvari á Stað voru ætluð 600 hundraða
1 arf (5 x 120 hundruð) en ég fæ ekki séð að fram komi í þeim
dæmum sem Gunnar rekur að þessi upphæð eða þrír auðugir
^'fkjustaðir á borð við Stafholt eða samsvarandi eignir hafi verið
talin nauðsyn upprennandi höfðingjum um 1235.
Orækju Snorrasyni voru ætluð tvö hundruð hundraða og
staður á Mel í Miðfirði eða í Stafholti, m.ö.o. 440 hundraða, megi
ntiða við tölur Gunnars um Stafholt. Þetta var mikið fé en upp-
f*aeðin kann að skýrast með því að faðir Órækju var stórauðugur
fremur en hinu að hér hafi verið um að ræða nauðsynlega lág-
^arkseign.5
Sighvatur Sturluson ávaxtaði föðurarf sinn, 40 hundruð og
keypti 60 hundruð í jörð árið 1191 en seldi síðan og hafði lausafé á
vöxtum þar til presturinn í Hjarðarholti fékk honum staðinn þar
anð 1197. Sighvatur ,,átti vináttu“ við auðuga konu, fékk henni
búfé en tók í staðinn af lendum hennar sem hann vildi og fékk
t*annig ,,stórfé“.
Ekki kemur fram hvenær viðskipti Sighvats og vinkonunnar
áttu sér stað nákvæmlega en árið 1197 fékk Sighvatur Halldóru