Saga - 1982, Side 112

76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
HELGI ÞORLÁKSSON
son (1953) taldi hann vera fyrirmynd Hlenna gamla í Ljósvetningasögu og
Valgarðs gráa í Njálu. Þótt nokkuð kunni að vera hæft í þessu gagnar það
lítt til aukins skilnings á Þorvarði.
D1 II, 449; Björn Lárusson (1967); Stu II, 21.
Sbr. Finnastaðir (40 h á 17. öld) DI II, 452.
GK (1980) 7.
Stu II, 92, 95, 289.
GK (1980) 7 (neðst), 8.
Ullmann (1970) 14.
HÞ (1979) 243; Stu I, 260, sbr. 288.
Ólafur Lárusson (1929/1958) 72; Boden (1905) 94.
HÞ (1979) 240-41.
HÞ (1979) 242-44. Sbr. og Isl ann 423.
GK (1980) 26.
Stu I, 27, 315, 383, 448; Hrafns saga sérstaka, kap. 4.
GK (1980) 24; Bps I, 31, 938; Stu I, 36, 64; Björn Lárusson (1967) 182
(Staðarfell); DI II, 636-37. Ólafur Lárusson (1937) 23-24.
HÞ (1979) 239-40, 242-47; Boden (1905) 90.
Stu II, 69; Grágás Ia, 43, 141-42; Ólafur Lárusson (1929/1958) 71.
Maurer (1882) 97-104; Ólafur Lárusson (1929/1958) 64-67.
Kern (1939) 10-14, 22, 23-24; Mageröy (1965) 33; Lunden (1976) 380-85.
Stu 1, 260; NGL I, 263; V, 16, 17. Ósk um val sóknara 1320, DI II, 498.
HÞ (1979) 242-44; Einar Ól. Sveinsson (1940) 9,63; (1962) 43-50.
GK (1980) 24.
Sigurður Nordal (1942) 106; ÍF XXVII, 47-48.
ÍF XXVII, 222.
Sandvik (1955) 44, 54, 67, 86, 94.
Stu I, 170.
Ullmann (1970) 161, 215; sbr. Kohn um mátt sjálfstjórnar á miðöldum
gegn valdi að ofan: “The universalism from above, the system of local and
occupational autonomy from below, made nationalism impossible” (1972)
12.
Saga íslands III (1978) 20-21.
Ný lög sem lögrétta setti nefndust nýmæli og nægði einfaldur meirihluti
miðpallsmanna fyrir samþykkt þeirra. Hins vegar töldust nýmælin ekki
fullgild lög fyrr en lögsögumaður hafði sagt þau upp í lögréttu á næstu
þremur árum (Grágás III, 655-56; DII, 260). Þannig fengu vorþing líklega
tækifæri til að mótmæla lögum eða hafna þeim ef þau kusu það og má
ætla að lögsögumenn hafi orðið að taka mið af því.
DI 1, 536-37; 259-60 (þýðing?); 263-64. Ekki styður bréf erkibiskups þá
skoðun von Sees (1964, 92-102) að kirkjunnar menn hafi orðið til þess um