Saga - 1995, Side 244

242
RITFREGNIR
antekt sem er í bókarlok, þó ekki væri nema um tvær til þrjár síður, án
þess að rústa efnisramma bókarinnar sem er og á að vera saga Iðju.
Það er reyndar þegar dregur nær nútímanum sem ég er ekki að fullu
ánægður með efnistök og hugtakanotkun. Eg vildi sjá notað hugtakið stétta-
samvinna til að rekja það sem gerst hefur frá og með júnísamkomulagi. Eg
myndi líka vilja sjá rækilega úttekt á afleiðingum þess að ASÍ sölsaði undir
sig samningsréttinn á löngu tímabili sem hefur m.a. leitt til þess að ASI-
forystan verður fúl þegar einstök stéttarfélög vilja semja sjálf. Einnig
þyrfti að rekja betur afleiðingar þess að samningar hafa færst í hendur at-
vinnumanna í forystu verkalýðsfélaganna og að kjarasamningar virðast orðnir
óhugsandi án þess að ríkisvaldið komi til sögu og borgi launakostnað
atvinnurekenda með alls konar breytingum á vísitölum og virðisaukum.
Þetta mun hafa náð hámarki með þjóðarsáttinni svokölluðu í ársbyrjun
1990 þegar verkalýðshreyfingin viðurkenndi að hún gæti ekki náð fram
kjarabótum. Við það situr enn í dag, en það er varla von að hagsmunasam-
tök borgi slíka úttekt á frammistöðu og frammistöðuleysi forystunnar.
Á hinn bóginn sleppur Ingólfur V. Gíslason vel frá þessu og ég myndi
treysta honum til að skrifa pólítíska sögu kjarabaráttu á þessari öld fram a
þennan dag. Athugasemdin í síðustu efnisgrein er í rauninni ekki að-
finnsla um hans verk, heldur aðfinnsla um þær starfsaðstæður sem sagn-
fræðingar þurfa oft að sæta, þ.e. að vera að verulegu leyti upp á hagsmuna-
aðila komnir með vinnu. T.d. rekur Ingólfur efasemdir ýmissa aðila um
samráð, svo sem efasemdir Bjöms Bjamasonar, fýrmm formanns Iðju, gagn-
vart samningum gerðum af ASI.
Hvað varðar Safn til iðnsögu íslendinga, þá er það kostur að iðnsaga nái til
samtaka launafólks (og atvinnurekenda ef því er að skipta) og hvet eg
stjómendur þeirrar stofnunar til að halda því áfram. Eg hefi áður (í nt-
dómi í Sögu 1993) fundið að þeim formlegheitum að hafa þrjá formála auk
inngangs höfundar. Hér eru aðfaraorð menntamálaráðherra og ritstjóra iðn-
sögunnar auk aðfaraorða formanns Iðju. Ef til vill er þetta nauðsynlegt
vegna þeirra sem eingöngu eignast þetta eina rit úr flokknum. Á hinn
bóginn er óþarfi að tvítaka hverjir sátu í ritnefnd en það gera bæði ritstjón
og höfundur.
Ingólfur Ásgeir Jóhannesson