SunnudagsMogginn - 09.05.2010, Blaðsíða 38

38 9. maí 2010
Ferðalög
N
álægt línunni sem skiptir Níkó-
síu, höfuðborg Kýpur, í tvennt
svífur undarlega kunnugur
andi yfir vötnum. Hér, á besta
stað í gamla hluta borgarinnar, rekst ferða-
langur óvænt á íslenskan veitingastað,
hinn „himneska græna kost“ Ingu Karls-
dóttur frá Keflavík; að vísu með góðri að-
stoð Lonely Planet-ferðabókarinnar sem
mælir sérstaklega með „Inga’s Veggie Hea-
ven“, „ómetanlegri viðbót við veitinga-
húsaflóru Níkósíu“, eins og þar stendur.
„Eru Íslendingar hér?“ spyr ég um leið
og ég gægist inn um dyrnar á litlu, fallegu,
nýuppgerðu, hvítu steinhúsi og veit þó
svarið fyrirfram, búin að koma auga á konu
sem hefur þannig yfirbragð að hún ein-
hvern veginn getur ekki verið neitt annað
en Íslendingur.
„Skipta höfuðborgin“
Þetta er ekki í fyrsta sinn sem Íslendingar
reka inn nefið hjá Ingu, sem búið hefur á
Kýpur í næstum þrjá áratugi, en þeir eru þó
býsna sjaldséðir, segir hún mér. Kannski
vegna þess að þeir Íslendingar sem yfirhöf-
uð ferðast til Kýpur hafa í gegnum tíðina
verið þar á vegum ferðaskrifstofa og þá oft-
ast nær niðri í Limassol, á suðurströnd
landsins. Níkósía er hins vegar uppi í miðju
landi og kannski vinsælli meðal annars
háttar ferðalanga, þeirra sem vilja kynna
sér síðustu „skiptu höfuðborgina“, eða svo
kalla ferðahandbækur Níkósíu, og fara yfir
„landamærin“ sem skipta borginni og
landinu í tvennt milli Kýpur-Grikkja og
Kýpur-Tyrkja.
Aðeins tvær aðrar íslenskar konur búa að
staðaldri á Kýpur. Báðar eru þær giftar
Kýpverjum, önnur í borginni Larnöku og
hin í Limassol. Inga segir þær þó ekki hitt-
ast ýkja oft. Auk þess á einn Íslendingur
hús í Limassol en er þar ekki nema sum-
armánuðina.
„Hingað á veitingastaðinn kom síðan
kona í fyrra sem bókstaflega rann á hljóð-
ið,“ segir hún. „Þá var ég að spila geisladisk
með Björgvini Halldórssyni og hún varð
furðu lostin yfir því að heyra allt í einu ís-
lenska tónlist inni í miðri Nikósíu.“
Það er eitthvað sérstakt við það að rekast
fyrir tilviljun á Íslending við þessar að-
stæður og maður sér það á Ingu að þrátt
fyrir þrjátíu ára fjarveru frá Íslandi hefur
Íslendingseðlið ekki yfirgefið hana, þessi
tilfinning að við þekkjumst í raun öll, til-
heyrum sömu familíunni, og að þegar Ís-
lendingar hittist á fjarlægum stað hljóti
þeir að taka tal saman. Raunar er augljóst
að Ísland býr ríkt í Ingu því að ofan á
bókahillu eygi ég ljósmyndabók eftir Sig-
urgeir Sigurjónsson og á korktöflu hangir
nýleg úrklippa úr íslensku dagblaði með
mynd af eldgosinu á Fimmvörðuhálsi.
Beiðni minni um viðtal er vel tekið og
stutt í íslenska gestrisni því Inga býður til
veislu heima hjá sér daginn eftir, á sjálfan
föstudaginn langa.
Lét kylfu ráða kasti
Eins og áður sagði hefur Inga búið á Kýpur
síðustu þrjátíu ár ásamt eiginmanninnum,
Demetris Hadjipanayi, og fjórum börnum
þeirra. Húsmóðurstarfið hefur lengst af
verið hlutskipti Ingu – en hún segir að það
hafi smám saman orðið til innra með
henni sterk löngun til að gera eitthvað ein
og sjálf, fyrir utan heimilið. „Ég hafði
gengið með þennan draum í maganum í 10
ár,“ segir hún. „Fyrir fimm árum var ég
síðan á Íslandi, gerði mér ferð á Grænan
kost, settist þar niður og pantaði mér mat.
Þegar ég hafði kyngt síðasta munnbit-
anum lá ákvörðun fyrir í huga mér og ég
vissi að ég ætlaði að láta drauminn rætast
um að opna grænmetisstað á Kýpur.“
Inga’s Veggie Heaven var svo opnaður
fyrir fjórum árum, mitt á helstu gönguleið
erlendra ferðamanna, í borgarhluta þar
sem nú á sér stað mikil uppbygging. Í
þessu gamla, uppgerða húsi hefur verið
veitingarekstur í yfir fimmtíu ár.
„Það var hérna dæmigerð kaffistofa
með kýpversku kaffi og samlokum, rekin
af konu sem var orðin mjög fullorðin. Ég
kom hingað einu sinni og fékk mér kaffi
hjá henni, féll strax fyrir húsinu og sá
mikla möguleika fyrir veitingastað eins og
þann sem mig langaði til að opna. Þegar
gamla konan féll frá, einu og hálfu ári síð-
ar, hringdi í mig dönsk vinkona sem upp-
haflega ætlaði að taka þátt í þessu ævintýri
með mér og sagði: „Nú er tækifærið fyrir
þig Inga. Gamla konan er dáin og þú skalt
hringja strax á bæjarskrifstofuna og sækja
um að leigja húsið.“
Inga lét kylfu ráða kasti og eftir heilla-
ngt umsóknarferli fékk hún leyfið. Ekki
voru þó allir sáttir við úthlutunina og son-
ur fyrrverandi rekstraraðila, sem einnig
sótti um að leigja húsið, skrifaði kvört-
unarbréf í bæjarblaðið, býsnaðist yfir því
að þessi „Englendingur“ skyldi hafa verið
valinn til að taka við rekstri í húsinu, en
ekki heimamaður. Borgarstjóri Nikósíu
svaraði hins vegar bréfinu og sagði að sá
umsækjandi sem hefði haft uppi best
áform um rekstur í húsinu hefði fengið
leyfið, og sá umsækjandi hefði verið Inga
Hadjipanayi, Kýpverji sem ekkert væri
upp á að klaga.“
Skemmtilegt umhverfi
Veitingastaðurinn er opinn frá klukkan
níu til fimm og Inga segir reksturinn hafa
gengið vel frá byrjun, hún hafi fljótt eign-
ast sína fastagesti og að til hennar komi
alls konar fólk, ekki bara grænmetisætur.
Í upphafi var hún með aðstoðarkonu
sem aðeins gat unnið til klukkan eitt, svo
það sem eftir lifði dags var hún ein á
staðnum. Kom fyrir að hún lenti í vand-
ræðum með að anna eftirspurn gesta
seinnipart dagsins. „Stundum fylltist
staðurinn eftir að ég var orðin ein og þá
kom fyrir að ég þurfti að kalla einhverja
fastakúnna inn í eldhús til að hjálpa mér.
En þeir tóku því mjög vel og voru alveg til
í að taka aðeins til hendinni,“ segir hún og
hlær.
Í dag hefur Inga ráðið heilsdagsmann-
eskju sér til halds og trausts, ítalska að-
stoðarkonu sem tekur þátt í því dag hvern
að elda allan mat frá grunni. Inga segist
styðjast töluvert við uppskriftir frá Sól-
veigu Eiríksdóttur sem hún síðan
breytir og bætir eftir eigin höfði í til-
raunaeldhúsinu sínu.
Þær stöllur baka sitt eigið brauð úr
lífrænu spelti og bjóða einnig upp á syk-
urlausar kökur og sojaís. Veitingasal-
urinn er lítill og heimilislegur með opnu
eldhúsi, en flest borðanna eru úti undir
beru lofti á stórri verönd sem er um-
kringd vinnustofum listamanna.
„Borgin á þessi hús og leigir út til lista-
manna sem eru hér með sína starf-
semi,“ segir Inga. „Nágrannar mínir hér
eru tvær keramiklistakonur, maður
sem blæs í gler, annar sem málar íkona á
tré og ung kona sem er skartgripahönn-
uður. Þannig að umhverfið allt er mjög
lifandi og skemmtilegt.“
Veitingastaðurinn hennar Ingu er eini
grænmetisstaðurinn í Níkósíu. Tvær eða
þrjár tilraunir hafa verið gerðar til að
halda úti slíkum stöðum í borginni en
allar hafa þær mistekist. Inga segir að
Kýpverjar hafi ekki haft mikla trú á
þessu uppátæki hennar í byrjun.
„Meira að segja Demetris spurði mig
hver ég héldi eiginlega að færi að kaupa
grænmetismat á Kýpur. Undirstaðan í
grískum mat er kjöt og það er það sem
fólk er vant að borða hér. Ég er ekki
Eini græn-
metisstaður-
inn í Níkósíu
Á besta stað í gamla hluta höfuðborgar Kýpur er
veitingastaður sem rekinn er af íslenskri konu,
Ingu Karlsdóttur frá Keflavík. Innblásturinn að
staðnum sótti hún til Íslands.
Sigrún Erla Egilsdóttir
Inga Karlsdóttir með svuntuna á veitingastaðnum, hinum himneska græna kosti.
’
Meira að segja Demetris spurði mig hver ég
héldi eiginlega að færi að kaupa grænmet-
ismat á Kýpur. Undirstaðan í grískum mat er
kjöt og það er það sem fólk er vant að borða hér.“