SunnudagsMogginn - 26.09.2010, Page 18

18 26. september 2010
Laugardagur kl. 18:02
Klukkan slær 18.02. Liðinn einn og hálfur sólarhringur frá því nýja hjartað byrjaði að slá. Kjartan byrjaður í endurhæfingu.
Það er bara meistaravonin sem er farin, en ég verð
áfram KR-ingur!“
Það sem var erfiðast
Og það var „fínt“ að vakna, að sögn Kjartans. „Það gekk
alveg vel og tiltölulega snemma, strax klukkan þrjú á
föstudeginum. Aðgerðin var ekki búin fyrr en átta um
morguninn, þannig að þetta var bara sjö tíma svefn. Ég
held að Kristinn ljósmyndari hafi farið upp úr átta, þeg-
ar búið var að setja hjartað í. En hann veit það betur en
ég – ég var steinsofandi!“
– Var erfitt að koma sér á lappir?
„Nei, það er aldrei erfitt að koma sér á lappir. Svefn-
inn var erfiðastur framan af, en það hefur lagast. Ég sef
allar nætur, fer á fætur hálfátta og aftur að sofa eftir tíu á
kvöldin, sofna um ellefuleytið. Ég má alltaf búast við að
vera truflaður klukkan sex út af blóðprufum. En þetta er
búið að vera ótrúlega auðvelt líkamlega. Ég hef verið á
fullu hjá sjúkraþjálfurum, án þess að ofgera mér, hef
labbað í stiganum nokkrum sinnum, en ekki mátt það
undanfarna dag út af lyfjameðferðinni. Það er frekar að
haldið sé aftur af mér í þjálfuninni, því ekki skortir vilj-
ann. Ef ég væri í ræktinni heima, þá væri ég að gera
miklu meira. Ekki þar fyrir að ég myndi ábyggilega ekk-
ert nenna að vera þar – mér hefur alltaf þótt leiðinlegt í
líkamsrækt.“
– Það er auðfundið og fleiri hafa haft orð á því við
mig, að þú temur þér jákvætt viðhorf í garð þessara
veikinda.
„Já, maður verður að gera það,“ svarar Kjartan ein-
beittur. „Það verður að vera sól fyrir utan gluggann. Þó
að maður geti pexað út af einu eða öðru, þá heldur mað-
ur því bara fyrir sig og horfir jákvætt á tilveruna. Maður
þarf líka að hafa vit á því að hlýða starfsfólkinu, þau
kunna þetta. Stundum má setja út á eitthvað, þau hlusta
og reyna þá að bæta sig. Svo er maður hálfgerður skap-
ofsamaður fyrst á eftir, þá er búið að brjóta ónæm-
iskerfið niður og dæla í mann á sterum, en konan mín
tekur því með miklu langlundargeði.“
– Það verður gaman að komast í golfið?
„Já, já, já, og helst vil ég komast í badmintonið líka.
En þá er ég að horfa eitthvað lengra, til áramóta. Það
verður gaman að sjá, hvort ég get dundað mér eitthvað
með spaðann.“
– Stundum er talað um að fólk breytist þegar það fær
nýtt líffæri?
„Að ég fari að skrifa skáldsögur eða gerist listmálari,“
svarar hann og hlær. „Maður heyrir ýmislegt. Ef svo er,
þá er það í leyni ennþá. Kannski kemur það í ljós innan
ársins. Ég veit það ekki...“
Hann veltir vöngum.
„Eigum við ekki að gefa því séns bara? Ég er opinn
fyrir öllu. Enginn er svo góður að það megi ekki bæta
hann!“
Og hann hefur fengið mikla hvatningu frá vinum og
ættingjum. „Ég hef fengið mikinn stuðning héðan og
þaðan, ekki síst á facebook. Eitt lítið „like“ segir mér að
fylgst sé með. Og það er yndislegt að finna, að maður er
ekki einn. Með þessari tækni er hægt að gera það, sem
ekki var hægt áður. Þá var maður einn úti í heimi og
enginn vissi hvað var að gerast. Nú fengum við spít-
alatölvu frá byrjun og dætur okkar sáu líka um að upp-
færa heiman frá. Svo komu þær fyrir rúmri viku og voru
hjá okkur. Það var náttúrlega alveg yndislegt!“
– Hvað var erfiðast?
„Það var í rauninni að kyssa konuna mína bless á
ganginum við svæfingarstofuna. Það var erfiðast. Allt
sem fylgdi eftir það var ekki í mínum höndum, heldur
þeirra sem hafa sérfræðiþekkinguna. En að skilja hana
eftir í þeirri óvissu sem var framundan hjá henni og
kveðja stelpurnar á flugvellinum, þetta fannst mér erf-
iðast að glíma við – tilfinningahliðin. Líkamlega hliðin
fannst mér létt, meðal annars af því að ég hef mikla
reynslu eftir að hafa gengið í gegnum fjórar lokuaðgerð-
ir, sem allt eru svipaðar aðgerðir í sjálfu sér. Munurinn
er fyrst og fremst lyfjaaðgerðin sem fylgir á eftir. Lík-
amlega finnst mér allt hafa gengið ofboðslega vel og ég
er ánægður með allt – nema kannski rúmið mitt.“
– Ha? Rúmið þitt?
„Já, ég er ekki ánægður með þessi rúm. Og ekki á
Landspítalanum heldur. Mér finnast þessi spítalarúm
ekki góð – þau eru ekki vel hönnuð fyrir sjúklinga, að
minnsta kosti ekki stærri menn. Ég myndi ekki vilja
vera þú í þessu rúmi. Ef ég man rétt, þá ertu nokkrum
sentimetrum hærri en ég!“
Föstudagur kl. 10:43
Halldóra bíður hjá Kjartani, þar sem hann liggur sofandi á gjörgæslu og er enn í öndunarvél.
Föstudagur kl. 15:42
Kjartan vaknaður. Halldóra vætir á honum varirnar. Vilborg læknir og séra
Ágúst líta við.
’
Þetta gerist alltaf
svona. Það er ekki
fyrr en maður gerir
áætlanir um framtíðina,
sem framtíðin er tekin af
manni. Ef maður er búinn
að lifa klukkutíma fyrir
klukkutíma í nítján vikur,
þá kemur að því að maður
bókar sig út daginn.

Lífið hefur oft hangið á bláþræði hjá Kjartani Birgissyni, sem hefur farið í ófáar hjartaaðgerðir í gegnum tíð-
ina.
Veikindi Kjartans gerðu snemma vart við sig og fann hann fyrir þrekleysi strax í æsku. „Það verður léttir
þegar þetta er búið,“ sagði hann í samtali við Sunnudagsmoggann 15. ágúst.
„Það sem vinnur gegn mér er þrekleysið. Undanfarin ár hefur þrekið minnkað og minnkað hjá mér. Núna
er heilsan þannig að ég á erfitt með stystu göngutúra. Ég reyni að halda þreki með því að ganga en sama
hversu lítið ég geng, þá er það alltaf of mikið.“
Hann sagði jafnframt að hann hefði þurft að aðlagast því að vera viðbúinn kallinu í hjartaígræðslu. „Það
þýðir ekki að boða sig í afmæli á Hvammstanga. Ég reyni að hugsa um annað og skipulegg ekkert fram í
tímann, lofa engu eftir viku, mánuð eða þrjá mánuði. Ég segi bara: „Ég geri það ef ég get.“ Það miðast allt
við að ég geti horfið með skömmum fyrirvara. Ég hef gert það áður, var bara í göngutúr vestur í bæ þegar
hjartað stoppaði.“
Lífið oft hangið á bláþræði