Skólablaðið - 01.03.1987, Blaðsíða 50

50 SKÓLABLAÐIÐ
Draumur eða veruleiki
Smásaga eftir ESSO
Jæja! Þá var dagurinn loks runninn upp! Hæfileika-
keppni 4. bekkjar var í kvöld. Ég hafði eytt löngum tíma
í að undirbúa atriðið sem ég ætlaði að flytja. Nei,
kannski ekki löngum tíma, en samt nokkrum dögum.
Stelpurnar í bekknum höfðu hjálpað til við að útvega
ýmislegt sem nauðsynlegt var. Dagurinn leið eins og
venjulega, en þó var einhver spenna í bekknum og
sífellt var verið að breyta atriðinu og koma með nýjar
tillögur. En ég var harðákveðin í því að breyta ekki
neinu.
Þegar skólinn var búinn, sat ég niðri í Cösu og talaði
við félaga mína í um klukkutíma. Svo gerði ég mér
grein fyrir því að klukkan tifaði áfram og dreif mig heim.
Þegar þangað var komið hitti ég mömmu fyrir í eldhús-
inu. Hún minnti mig á að ég átti að elda í dag. Auðvitað!
Þessi fjárans matreiðsludagur var alltaf á óheppi-
legum dögum. Mamma krafðist þess að við systkinin
elduðum einu sinni í viku „svo við kynnum að búa til
mat, þegar við flyttum að heiman.“ Jæja, ég tilkynnti
öllum að maturinn yrði í fyrra fallinu og hóf strax elda-
mennskuna. Að matnum loknum þreif ég eldhúsið í
hvelli og dreif mig af stað.
Þegar ég kom niður í skóla, byrjaði ég að taka mig til,
farða mig og fara í skrúðann. Þegar keppnin komst í
gang, eftir þá bið sem virðist fylgja öllum skólauppá-
komum, fékk ég að vita að ég var nr. 3 í röð keppenda.
Þeir tveir, sem voru á undan mér voru alveg ágætir,
sérstaklega annar þeirra. Það var stelpa í risastórri
peysu sem huldi hana algerlega. Þegar hún fór að tala,
kom í ijós að hún var að leika peysu. Hún sagði sögu
flíkurinnar frá upphafi til enda og lék með. Það var sér-
staklega fyndið að sjá hana veltast í hringi á gólfinu
þegar peysan var í þvottavélinni. Þegar hún var búin
fylgdu henni mikil hlátrasköll og klapp út af sviðinu.
Þá var komið að mér. Ég yrði að standa mig ef ég átti
að hafa roð við þessu atriði. Ég gekk hægt og rólega
inn á sviðið. Þegar upp á pallinn var komið, hneigði ég
mig og datt. Eins virðulega og ég gat, stóð ég upp og
kynnti mig. „Drakúla greifi heiti ég,“ sagði ég með jafn-
djúpri röddu og fyrirmynd mín hefði notað. Loksins var
þetta byrjað. Mistökin við hneiginguna höfðu verið
undirbúin og tekist nokkuð vel, ef dæma mátti af hlátr-
inum. Ég hélt áfram að fíflast eitthvað, en eitt var öðru-
vísi en það átti að vera. Langflestir finna fyrir kvíða og
spennu áður en þeir framkvæma eitthvað fyrir framan
mannfjölda. Ég var ekkert frábrugðin öðrum að því
leyti til, en óþægindatilfinningin var þó vön að hverfa
þegar slagurinn er hafinn. Svo var þó ekki í þetta sinn.
Ég var sannfærð um að eitthvað færi úrskeiðis. En
hvað gat það verið? Þegar verið er að leika misheppn-
aðan Drakúla, skiptir litlu máli, þótt nokkur orð séu
sögð á vitlausum stað eða einhver hreyfing sé röng.
Það eina, sem gæti gerst, væri að mistökin yrðu ekki
fyndin. Ég ákvað út frá þessum hugsunum að taka ekki
mark á tilfinningunni. Og viti menn, þegar komið var að
lokaatriðinu hafði enn ekkert gerst. Ég sneri mér að
áhorfendum og sagði þeim að tími væri kominn fyrir
Drakúla að breytast í leðurblöku og hverfa á braut.
Síðan sneri ég mér í hálfhring, um leið og ég vafði
skikkjunni um mig. En allt í einu var eins og ég sæti úti
í sal og horfði á sviðið. Ég sá sjálfa mig leysast upp og
hverfa!
Þegar ég tók skikkjuna frá augunum og leit í kringum
mig, sá ég að ég sat á miðju gólfi í ókunnugri íbúð.
„Hver ert þú?“ heyrði ég sagt fyrir aftan mig á ensku. „Er
ég í Ameríku?" spurði ég á íslensku. Svo, um leið og ég
sneri mér við spurði ég (í þetta sinn á ensku): „Hver ert
þú?“ Ég sá strax hver þetta var og sagði því: „Ég þekki
þig, þú ert Don Johnson." „Þakka þér fyrir að láta mig
vita,“ sagði hann hæðnislega. „Viltu kannski útskýra
fyrir mér hvernig þú framkvæmdir þetta skemmtilega
atriði, að birtast svona allt í einu.“ Ég gat ekki útskýrt
það. Svona lagað hreint og beint gerðist ekki í raun-
veruleikanum. Auðvitað hafði ég oft séð og haft
gaman af sögum og myndum um einhverja svona
ótrúlega hluti, en aldrei hafði mér dottið í hug að svona
gæti gerst. „Hvernig fórstu að þessu?“ spurði hann
aftur. „Ég bara hef ekki minnstu hugmynd um það,“
svaraði ég. Svo sagði ég honum frá því hvað hafði
gerst og datt um leið í hug, að kannski gæti ég komið
mér heim aftur með sama hætti. Ég sneri mér í hálf-
hring og dró skikkjuna yfir mig. Þegar ég tók hana frá
augunum, heyrði ég skellihlátur. Ég var enn á sama
stað.
Þetta hlaut að vera draumur. Nú fór ég að hugsa um
aðferð til að vakna. Aha! Alltaf þegar ég varð mjög
hrædd í draumi, ef einhver ætlaði að ráðast á mig eftir
langan eltingarleik, þá vaknaði ég.
En þegar ég spurði „stjörnuna“ hvar útidyrnar væru,
var honum nóg boðið. „Þetta er ekki draumur, heldur
veruleiki. Hvað ætlar þú að gera út?“ „Ég ætla að ögra
einhverjum ræningjum eða morðingjum og þegar þeir