Skólablaðið - 01.03.1987, Blaðsíða 19

SKÓLABLAÐIÐ 19
Sambúðin
við landann
Smásaga eftir Jón Heiga Egilsson
Ég er á rölti um langan, þröngan
stíginn og horfi niður á fæturna fær-
ast hægt hvorn fram fyrir annan til
skiptis. Undarlegt, - skrýtið, - já,
eiginlega bara stórskrýtið. Ég hérna
uppi, svona langt, langt fyrir ofan
þá. Ég þarf ekki nema að hugsa um
t.d. að ganga og þeir sjá um allt erf-
iðið. Nú eða bara að stoþpa, sko, og
nú... og nú er jörðin hætt að færast
fram hjá gömlu, slitnu skónum mín-
um. Yndislegt. Hvílikt vald! i Iver
ætli hafi eiginlega fundið þetta upp?
Mér er spurn.
Mér leiðist. Ég fæ mér sæti á
bekknum - halla aftur augunum og
læt hugann reika um cingstræti heil-
ans í leit að gömlum, trúum
félögum,... minningunum.
Minningar úr Menntó, - minningar
um gleði, metnað og... og jafnvel
vinsældir. En nú eru þetta bara
minningar. Og skítt með það. Eng-
inn getur tekið frá mér mínar eigin
minningar, - ekki einu sinni hún,
hún sem hefur hrifið svo margt í
burtu.
Ötrúlegt! Og samt hefur hún verið
mér svo trú. Við kynntumst í
Menntó og... jú, jú, ást við fyrstu
sýn og æ síðan. Ég segi það ekki.
það kom fyrir að ég hugsaði um
aðra, - hélt meira að segja fram hjá.
En það var aldrei eins og hjá okkur.
Þannig að ég leitaði alltaf aftur til
hennar,... og hún skildi það alltaf.
Svo endaði það þannig að ég tók
mig á og hætti að halda fram hjá. Ég
hef meira að segja sungið henni
ástarljóð, fleiri en tvö og fleiri en
þrjú.... já oft,... flaskan mín og ég.
ÆÆÆ! Voðaleg læti eru þetta,
...aldrei stundarfriður. Hummmm,
eru þeir að hrópa á mig?... fiissa. Já,
já, hlaupið bara í kringum tjörnina
og reynið svo að ná betri tíma en ég
á sínum tíma, — átta þrjátíu, jú, jú,
ekkert minna, átta mínútur og þrjá-
tíu sekúndur. Svo má skrattinn bara
eiga ykkur. Afsakið orðbragðið, les-
endur,... ég var bara að tala við þá,
strákana í leikfimi. Hvað er ég að
tauta? Gctmla... hvað? Sveiattan.
Jæja, ég held ég fari bara að tygja
mig. Þeir taka hvort eð er engum
sönsum, — bera enga virðingu fyrir
sér eldri og reyndari mönnum.
Það er farið að vora og daginn að
lengja. Þá er líka farið að hlýna.
Miklu notalegra.
Mér verður aftur litið niður á fæt-
urna sem eins og áður hreyfast
hægt en hreyfast þó til skiptis hvor
fram fyrir annan. Um leið og annar
stoppar þá hugsar liinn sér til hreif-
ings. Það vill, jú, enginn dragast
aftur úr.
Allt í einu rennur upp fyrir mér
Ijós,... sem var þó í sjálfu sér engin
ný staðreynd,... en staðreynd þó.
Ég lít niður á fæturna, - þessa
dyggu fylgdarmenn sem hafa
hlýðnast hugsunum mínum lengur
en minnið man. Hvílíkt vanþakk-
læti! Og nú átti ég sjálfur hlut að máli
en ekki einhver annar og ég var
meira að segja vitni að því sjálfur.
En ég fyrirlít þá ekki, ég bara lít niður
á þá. Mig setur hljóðan. Ekki svo að
skilja að ég hafi sagt eitthvað áður.
Nei, en nú er þögnin mælsk. Ég veit,
jú, hve ömurlegt það er að láta líta
niður á sig. Ég færi því höfuðið
smátt og smátt í sömu hæð og fæt-
urnir eru, í átt til grassins og blóm-
anna. Þannig erum við þó öll jafn-
rétthá, - fæturnir og ég og við öll
hin. Hérna sænga ég hjá rósunum
umlukinn myrkrinu sem faldi sig
svo rækilega í sólskininu í dag að
ég hreinlega bara tók ekki eftir því.