Skólablaðið - 01.03.1987, Blaðsíða 28

28 SKÓLABLAÐIÐ
Wilhelm Emilsson
Viðtal: Margrét H. Blöndal og
Melkorka Thekla Ólafsdöttir
Wilhelm Emilsson stundar ensku í Háskóla íslands.
I tann var nemandi í M.R. og gat sér þá gott orð sem
smásagnahöfundur. Hann varð stúdent vorið '85 og
hefur skrifað í hjáverkum síðan. Smásaga hans, ísis,
var ein af 14 sem komst í úrslit í smásagnasamkeppni
Listahátíðar í sumar og var gefin út með úrvali smá-
sagna úr þeirri keppni.
I lvaðan færðu efnivið í sögurnar?
„Ég skrifa um aðstæður, sem koma upp, og set þær
í annað umhverfi. Þó gef ég ekki upp hvaða umhverfi
það er, t.d. að sagan gerist í Reykjavík, þá veit lesand-
inn of mikið og sagan verður of raunveruleg."
Súrrealisminn orðinn ófrumlegur
Aðhyllistu einhverjar ákveðnar stefnur?
„Ég er ekki ákveðinn í þeim efnum. Það er ekki
heldur gott að festa sig um of í einni stefnu. t.d. þeir,
sem yrkja Ijóð í súrrealískum stíl, lenda líka í ákveðnu
formi, svo að allir vita, hvað kemur næst, ef þeir vita að
maður er súrrealisti, - t.d. „Ljón í ljósakrónu" o.s.frv.
þannig að hann hættir að koma á óvart. Það er þó ein-
mitt, sem súrrealisminn á að gera. Þannig fellur
stefnan um sjálfa sig og er orðin leiðinleg."
En áttu þér „læriföður"?
„Nei, engan sérstakan. Ég held upp á ýmsa höfunda,
svo sem Kurt Vonnegut, Joseph Conrad, Ernst l lem-
ingway o.fl. Ég verð fyrir meiri áhrifum frá músík og
kvikmyndum en bókum. Það var líka varasamt að
„dýrka" sérstök skáld. Enn í dag liía íslensk skáld í
skugga Kiljans. Meðan svo er, verður ekkert merkilegt
gert. Þeir, sem eru vinsælastir, eru það einna helst
vegna þess, að þeir eru brautryðjendur. Þegar höfund-
ur dýrkar annan, getur hann sjálfur ekki orðið annað en
eftirherma. Það verður að gera sér grein fyrir því að
„bylting" þess höfundar er búin og nú verður að skapa
eitthvað nýtt.“
Peningavæl gerir lítið úr listamönnunum
Finnst þér nóg gert fyrir ungu skáldin?
„Það á ekki að þurfa að gera neitt fyrir ungu skáldin,
heldur koma þau sér áfram sjálf. Það er nóg aí tækifær-
um. Við verðum að líta á okkur sem skáld en ekki styrk-
þega. Það þýðir ekki að setjast bara rtiður og fara að
gráta, viija láta gera allt fyrir sig. Það er ekki mikið ýtt
undir unga höfunda né er veitt mikið af styrkjum. En
skáld njóta virðingar og það verður ekki mælt í pening-
um. Þegar rætt er um listamenn, kemur alltaf sama
málið upp: peningavandræði. Þetta gerir lítið úr
listamönnunum. Auðvitað er erfitt að lifa fyrir rithöf-
urtda, en mér leiðist þetta eilífa væl um peninga.