Skólablaðið - 01.03.1987, Blaðsíða 63

SKÓLABLAÐIÐ 63
hann dáinn á gólfinu við stigann og orðið brjáluð, en
þau höfðu í rauninni einungis gefið henni lyf sem gerði
það að verkum að hún lét sem hún væri trufluð á geðs-
munum.
Morðið var úrskurðað sem slys.
„Við Eva ákváðum að halda áfram eins og ekkert
hefði í skorist í nokkra daga enn. Hún var enn mjög
máttvana og þurfti á öllum sínum kröftum að halda
þegar við flettum ofan af ódæðismönnunum. Hún
hafði hingað til verið álitin rugluð og það yrði vafalaust
erfitt að afsanna það. En Valdís, það er of seint núna.
Ég finn það ekki einungis af því að verkurinn er orðinn
algerlega óþolandi heldur líka því að mér hefur verið
veitt eftirför síðustu tvo daga og í fyrradag vorum við
Eva að tala saman um hvernig við gætum sannfært
lögregluna. Ég sagði henni að það hlyti að vera erfitt
það sem eftir væri, því að fingurinn á mér væri hrein-
lega að dreþa mig og ekkert illt hefði ennþá gerst. Þá
kom Dóra skyndilega inn. Hún hlýtur að hafa heyrt
eitthvað, því að í gær spurði hún mig út af hverju ég
væri alltaf að kreista á mér baugfingur. Ég roðnaði og
blánaði og sagði að það væri bara kækur. En í morgun
heyrði ég þau tala um að skipta á mér og Evu, þ.e.a.s.
drepa Evu og láta líta svo út sem það væri ég sem
hefði dáið. Láta mig svo í hennar stað. Þau þyrftu ekki
einu sinni að gefa mér lyf, þar sem ég gæti ekki vitað
neitt. (Hún hefur greinilega bara heyrt lok samtalsins,
um fyrirboðann, og hefur haldið að ég væri að tala við
sjálfa mig.) Og þegar ég segðist vera einhver önnur,
myndu allir álíta að Eva væri alltaf að verða brjálaðri og
brjálaðri. Svo gætu þau tekið puttann af Evu. Þá héldi
fólkið mitt að ég hefði hvort eð er vitað af því að ég
myndi deyja og fingurinn hefði bara óvart freistað
morðingjans. Þetta væri nú einu sinni fyrirboði.
Ó, guð, Valdís, hvað á ég að gera??
Valdís ég bið um hjálp...
Þú verður að hjálpa mér.
Þín vinkona,
Auður.
Ég sat sem stirðnuð í nokkrar mínútur. Sú hugsun
flögraði fram og til baka í huga mínum að Auður væri
alls ekkert dáin, hún lifði.
Svo tók ég viðbragð, hentist inn, hringdi og pantaði
far heim með næstu flugvél. Auður var í hættu stödd.
Ég yrði að flýta mér til íslands. Ég hringdi einnig í for-
eldra mína og boðaði komu mína. Ég myndi útskýra
allt þegar ég kæmi.
Meðan ég tók saman helsta dótið mitt, sagði égfólk-
inu hvað staðið hafði í bréfinu og geystist síðan út á
flugvöll.
Þegar til íslands kom lá leið mín beint inn á lögreglu-
stöð. Það var dæmigert íslenskt veður, rok og rigning.
Þó að ég hefði þráð ísland og íslenska veðráttu, leiddi
ég ekki hugann að því fyrr en allt var um garð gengið.
Á meðan var hugur minn hjá Auði.
Lögreglan var treg í fyrstu og spurði hvort ég gæti
sannað að þetta væri ekki Auður, sem ennþá var
geymd í líkhúsi lögreglunnar, þar sem ekki átti að jarða
hana fyrr en daginn eftir.
Ég hugsaði mig vel um en það eina, sem ég mundi
eftir sem auðkenndi Auði, var áberandi fæðingar-
blettur á vinstra læri.
Var sú dána með hann??
Það hafði engum hugkvæmst að athuga það, svo að
við flýttum okkur í líkgeymsluna.
Sú dána var ekki með fæðingarblett.
3 mánuðum síðar.
Palli og Dóra voru dæmd í lífstíðarfangelsi, fyrir tvö
morð, á Evu og syni hennar.
Auður var á lífi, þó að tæpt væri, og er óðum að kom-
ast til hestaheilsu.
Ég fór ekki til Ameríku aftur. Þegar maður er einu
sinni kominn til íslands eftir langa fjarveru er ekkert
sem dregur mann burtu aftur. Ég hef sannað hina
gömlu málshætti fyrir sjálfri mér að:
Heima er best,
og
Allt er gott sem endar vel.
Valdís Asta Aðalsteinsdóttir.