Morgunblaðið - 29.05.2010, Síða 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. MAÍ 2010
Mig langar til að
setja nokkur kveðju-
orð á blað til minn-
ingar um mína kæru
yndislegu vinkonu.
Það er erfitt að hugsa sér að Heið-
rún, þessi kraftmikla kona, sé ekki
lengur á meðal okkar. Fyrir
nokkrum dögum þegar ég kvaddi
hana og við Guðmundur vorum á
leið til Danmerkur til að vera við
fermingu sonar Stefáns og tengda-
dóttur okkar sagði hún: „Skilaðu
nú góðri kveðju til allra og vertu
dugleg að taka myndir.“ Svona var
Heiðrún, hún var alltaf að hugsa
um alla.
Leiðir okkar Heiðrúnar lágu
fyrst saman fyrir mörgum árum er
hún, unga konan úr Hörgárdaln-
um, kom til starfa hjá mér við leik-
skólann Kópastein. Það kom strax
í ljós að það að starfa við uppeld-
isstörf var eitt af hennar mörgu
áhugasviðum. Heiðrún vildi þó vita
meira og fór í nám en kom aftur til
starfa við Kópastein að námi loknu
– það var hennar leikskóli. Fjöl-
skyldur okkar tengdust fljótt vin-
áttuböndum og eru þær óteljandi
stundirnar sem við áttum saman,
bæði með og án krakkanna. Oft
var farið í útilegur saman og minn-
ist ég sérstaklega Þórsmerkur-
ferðar þegar Sverrir og Stefán
sem smápollar hlupu þrjár ferðir
upp og niður Valahnjúk, létt-
klæddir í stórum svörtum stígvél-
um, meðan við hin gengum eina
ferð upp. Einnig minnist ég þess
að á hringferð um landið var kom-
ið við í Skógum hjá foreldrum
Heiðrúnar og allir kunnu vel að
meta pönnukökur og kleinur hjá
móður hennar.
Fastur liður var að fjölskyldurn-
ar hittust um jólin og var þá spilað
og borðað saman. Síðar bættust
Sigurlaug og Bjarni og börn í hóp-
inn og þróaðist þessi siður í mat-
arklúbb þar sem 29. desember var
dagurinn. Alltaf var gott að koma
til Heiðrúnar og Þorsteins því
heimilið stóð alltaf opið og hún var
alltaf tilbúin að hlusta. Oft voru
fjörugar umræður um pólitík þar
sem við Heiðrún vorum vinstri-
sinnaðar baráttukonur en Þor-
steini og Guðmundi fannst oft full-
mikið af því góða. Það er sárt að
hugsa sér að Heiðrún hafi verið
kölluð frá okkur. Elsku Heiðrún
mín ég trúi því að þér sé ætlað
mikilvægt hlutverk á æðri stað og
þú lifir með okkur áfram. Elsku
Þorsteinn, Þröstur, Sverrir, Eva,
Heiðrún og Gunnlaugur. Guð
blessi ykkur og styrki í þessari
miklu sorg.
Kristjana, Guðmundur
og fjölskylda.
Heiðrún Sverrisdóttir
✝ Heiðrún Sverr-isdóttir fæddist 7.
desember 1949 í
Skógum, Hörgárdal.
Hún andaðist 14. maí
2010.
Heiðrún var jarð-
sungin frá Digra-
neskirkju 26. maí
2010.
Það hefur frá
fyrstu tíð verið ótrú-
legur dugur í for-
ystusveit Kópavogs-
bæjar.
Fólk kom víða að
til búsetu hér, bjart-
sýnt með miklar
væntingar. Einn
þessara landnema
var Heiðrún Sverris-
dóttir. Ung kom hún
að norðan úr Hörg-
árdalnum og eigin-
maður hennar, Þor-
steinn, frá Akureyri.
Hún útskrifaðist úr Fósturskóla
Íslands, varð afar hæf í því starfi,
svo henni voru fljótt falin stjórn-
unarstörf í leikskólanum Kópa-
steini í Borgarholtinu. Hún ávann
sér traust og trúnað barna og for-
eldra og samferðafólks.
Við kynntumst henni fyrst vel í
bæjarstjórn Kópavogs 1982, er
hún var kosin til setu þar fyrir Al-
þýðubandalagið og sat þar í meiri-
hlutasamstarfi félagshyggjuflokka
tvö kjörtímabil. Þessi hópur vann
einstaklega vel saman, varð mjög
náinn og gagnkvæmt traust ríkti á
milli manna og flokka. Heiðrún var
gott lím í þessari blöndu, enda lag-
in í samskiptum, félagslynd og já-
kvæð.
Það er gott að minnast þessarar
samheldni nú þegar allt leikur á
reiðiskjálfi og margir trausti rúnir.
Uppeldis- og skólamál stóðu
Heiðrúnu nærri í bæjarstjórninni.
Henni var því falin formennska í
skólanefnd Kópavogs 1986-1990.
Hún var líka forseti bæjarstjórnar
1987-1988. Heiðrún skilaði góðu
verki í okkar hópi og fyrir það vilj-
um við þakka af alhug.
Hún átti góða og samheldna
fjölskyldu sem hlúði vel að henni í
þungbærum veikindum hennar síð-
ustu mánuði. Hún lést á líknar-
deild Landspítalans við voginn
okkar, Kópavog, en Þorsteinn
Valdimarsson skáld sagði einmitt í
upphafsstefi um Kópavogsbæ
1965:
Vagga börnum og blómum,
borgin hjá vogunum tveimur,
risinn einn árdag úr eyði
heill undrunar heimur.
Það er gott að minnast mætrar
konu. Það gerum við með þökk og
virðingu.
Sendum Þorsteini, fjölskyldunni
allri og vinum einlægar samúðar-
kveðjur.
Kristján Guðmundsson.
Rannveig Guðmundsdóttir.
Guðmundur Oddsson.
Þín augu mild mér brosa
á myrkri stund
og minning þín rís hægt
úr tímans djúpi
sem hönd er strýkur mjúk
um föla kinn
Þín minning björt.
(Ingibjörg Haraldsdóttir)
Við sáum hana fyrst fyrir tæp-
um 36 árum þegar við hófum nám í
Fóstruskóla Íslands við Vonar-
stræti í Reykjavík. Það var eitt-
hvað sérstakt við þessa lágvöxnu
ungu konu sem við margar tókum
eftir. Á skólaárunum áttum við eft-
ir að kynnast betur og tengjast
síðan órjúfandi vinaböndum. Þetta
var hún Heiðrún Sverrisdóttir sem
við nokkrar skólasystur og vinkon-
ur minnumst hér, þó við skiljum
vart enn að hún sé farin frá okkur.
Hún Heiðrún var hetjan okkar og
mesti töffarinn af okkur öllum,
alltaf stutt í brosið og spaugið.
Saman höfum við átt margar
skemmtilegar og góðar stundir en
nú þegar hún er farin getum við
bara yljað okkur við minningar um
þessa bjartsýnu og elskulegu
skólasystur og vinkonu. Heiðrún
var ein af þeim sem gaf meira en
hún tók, það vita þeir sem hana
þekktu. Alltaf var hún tilbúin að
hlusta, hvetja og gefa góð ráð,
heimtaði lítið fyrir sjálfa sig, og
virtist eiga óþrjótandi gjafabrunn
að ausa af. Heiðrún lagði mörgum
góðum málum lið, hún var alltaf
mikill baráttumaður fyrir stéttina
sína og tók virkan þátt í sam-
félagsmálum í sveitarstjórnum og
víðar. Hún gaf ekkert eftir, hún
Heiðrún, væri því að skipta, en
hún var líka sanngjörn í málflutn-
ingi og sagði oft á sinn yfirvegaða
hátt „Ég er bara svo ósátt við
þetta“. En fyrst og síðast minn-
umst við hennar sem yndislegrar
vinkonu og félaga. Það verður
öðruvísi að hittast án hennar, þá
verður skarð í hópnum sem ekki
verður fyllt.Við sem eftir stöndum
munum reyna að ylja okkur við
minningar, rifja upp allt það góða
sem við áttum með henni, glaða
hláturinn, skemmtilegu atvikin
sem við höfum upplifað saman og
hnyttnu athugasemdirnar sem
Heiðrún lét gjarnan falla um menn
og málefni. Við minnumst ekki síst
árlegu göngu- og fjallaferðanna
okkar þar sem eiginmennirnir
voru með og stækkuðu vinahópinn.
Ekkert verður eins, þannig er lífið
og því getur enginn breytt. Við
sem höldum áfram enn um sinn
getum bara reynt að njóta stund-
arinnar sem er og muna það góða
sem við höfum lært af okkar kæru
vinkonu.
Kæri Þorsteinn og fjölskylda,
við sendum okkar einlægustu sam-
úðarkveðjur.
Arna, Kolbrún (Dolla),
Elín, Hrefna, Ingveldur,
Kolbrún (Kolla), Sigrún.
Er þú fórst um veginn
sungu í trjánum
sólskríkjur og þrestir.
Er þú fórst um veginn
var sumar og angan
í grænum lundi.
Nú er orðið langt síðan
og litlir fuglar
hafa flogið út í bláinn.
Blöð hafa fölnað
fallið af trjánum
fokið í vindinn.
Dimm nótt og dapurleg
drúpir nú yfir
blaðlausum greinum skógarins.
(Sigríður Einars frá Munaðarnesi)
Ljóð Sigríðar er góð lýsing á
Heiðrúnu vinkonu okkar. Það birti
yfir öllum þar sem hún fór um, já-
kvæð, glaðvær og vildi alltaf gera
gott úr hlutunum. Við erum þakk-
látar fyrir allar yndislegu sam-
verustundirnar sem við áttum við
spilaborðið og ferðir tengdar spila-
mennskunni. Kæri Þorsteinn og
fjölskylda við vottum ykkur samúð
okkar við fráfall Heiðrúnar.
Hildur Skarphéðinsdóttir og
Hanna Dóra Þórisdóttir.
Það er komið að kveðjustund,
allt of fljótt.
Óþægileg tilfinning, doði, undr-
un, vonbrigði, við héldum alltaf að
þú kæmir aftur en það gerist ekki.
Við höldum, okkur finnst, við
trúum … hvað vitum við svo sem
eftir allt.
Hugurinn fullur af góðum minn-
ingum.
Minningar um flinka fagkonu,
frábæra fyrirmynd, stuðnings-
mann, ótrúlega yfirsýn þína og
persónulega þjónustu, skemmtanir
þar sem þú varst hrókur alls fagn-
aðar, gleði þína yfir góðu gengi
barna sem þurftu aðstoð okkar,
styrkan stuðning þinn þegar á
móti blés, alls konar smásigra í
vinnu okkar með börnum, hæfni
þína við að leysa vandamál sem
upp komu, hlýjan góðan vin, yf-
irmann sem ætíð hafði tíma til að
hlusta og gefa góð ráð, yfirmann
sem við gátum treyst að aðstoðaði
ef eitthvað bjátaði á, jákvæðni og
bjartsýni.
Það er sagt að tíminn lækni öll
sár.
Það kann að vera rétt.
Tíminn er vinur í sorginni.
En sárin skilja eftir sig ör sem
aldrei hverfa.
Missir er sár og ætíð óvelkom-
inn.
En örin sem myndast verða að
endingu kærkomin, því við viljum
muna.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Minningin mun lifa í hjörtum
okkar.
Kæra Heiðrún hvíldu í friði.
Við vottum Þorsteini, Sverri,
Þresti og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd leikskólastjóra í
Hafnarfirði,
Ásta María Björnsdóttir.
Kveðja frá Faghópi
leikskólasérkennara
Heiðrún var formaður í félaginu
okkar til nokkurra ára. Viljum við
þakka fyrir að hafa fengið að njóta
starfskrafta hennar og vináttu.
Ljósið flæðir enn um ásýnd þína:
yfir þínum luktu hvörmum skína
sólir þær er sálu þinni frá
sínum geislum stráðu veginn á.
Myrkur dauðans megnar ekki að hylja
mannlund þína, tryggð og fórnarvilja
– eftir því sem hryggðin harðar slær
hjarta þitt er brjóstum okkar nær.
Innstu sveiflur óskastunda þinna
ennþá má í húsi þínu finna
– þangað mun hann sækja sálarró
sá er lengst að fegurð þeirra bjó.
Börnin sem þú blessun vafðir þinni
búa þér nú stað í vitund sinni:
alla sína ævi geyma þar
auðlegðina sem þeim gefin var.
Þú ert áfram líf af okkar lífi:
líkt og morgunblær um hugann svífi
ilmi og svölun andar minning hver
athvarfið var stórt og bjart hjá þér.
Allir sem þér unnu þakkir gjalda.
Ástúð þinni handan blárra tjalda
opið standi ódauðleikans svið.
Andinn mikli gefi þér sinn frið.
(Jóhannes úr Kötlum)
Fyrir hönd félagsmanna í Fag-
hópi leikskólasérkennara viljum
við senda aðstandendum Heiðrún-
ar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Við biðjum Guð að
styrkja ykkur í sorg ykkar.
Agnes Agnarsdóttir,
formaður Faghóps
leikskólasérkennara.
Kveðja frá starfsfólki Skóla-
skrifstofu Hafnarfjarðar
Það er missir fyrir okkur starfs-
fólk á Skólaskrifstofu Hafnarfjarð-
ar að sjá á eftir góðum samstarfs-
félaga, Heiðrúnu Sverrisdóttur,
eftir snögga og erfiða baráttu við
illvígan sjúkdóm. Við fylgdumst
með henni í þeirri baráttu og sáum
kjark, æðruleysi og vilja til að
sigrast á sjúkdómnum. Heiðrún
átti hvað lengstan starfsferil á
Skólaskrifstofunni og hafði unnið
að ýmsum verkefnum á þeim 16
árum sem hún starfaði hjá Hafn-
arfjarðarbæ. Hún hóf störf sem
sérkennslufulltrúi og undir lokin
starfaði hún sem leikskólaráðgjafi.
Auk þessa leysti hún af sem leik-
skólafulltrúi og þróunarfulltrúi á
ákveðnum tímabilum.
Hún gegndi fjölmörgum ábyrgð-
arstörfum í ýmsum nefndum og
ráðum á vegum Hafnarfjarðarbæj-
ar þar sem hún var dyggur fulltrúi
og málsvari leikskólabarna í bæn-
um. Heiðrún sinnti öllum verkefn-
um sem henni voru falin af alúð og
trúmennsku. Það einkenndi störf
hennar að hún hafði víða tengsl og
sérstaka hæfileika til að sameina
fólk til að koma góðum málum
áfram. Fyrir okkur sem störfuðum
með Heiðrúnu er mikill missir að
samstarfi og vináttu hennar. Hún
var mikilvægur starfsmaður á
Skólaskrifstofunni í því að tengja
starfshópinn saman og efla sam-
kennd, samvinnu og félagsanda.
Hún hafði einkar notalega nær-
veru og það var einstaklega auð-
velt að eiga góð samskipti við
hana. Hún var alltaf tilbúin að
rétta hjálparhönd og veita góð ráð,
hvort sem það tengdist starfi eða
persónulegum málum. Heiðrún var
hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hópi og rækti vel vinatengsl við
okkur og fjölskyldur okkar alla tíð.
Í starfsmannahópinn er höggvið
stórt skarð með brotthvarfi Heið-
rúnar sem verður vandfyllt.
Starfsfólk Skólaskrifstofu Hafn-
arfjarðar sendir Þorsteini og fjöl-
skyldu innilegar samúðarkveðjur.
Við minnumst Heiðrúnar með
þakklæti og hlýju.
Vigfús Hallgrímsson
Elsku Heiðrún mín.
Þú sagðir við mig í vetur að eins
og ég vissi veldum við okkur ekki
alltaf sjálf verkefnin í lífinu, við
yrðum bara að takast á við þau og
gera okkar besta. Og nú þurfum
við að takast á við að hafa misst
þig. Þakka þér elsku Heiðrún fyrir
að vera eins og þú varst, yndisleg
manneskja sem alltaf hugsaði
meira um aðra, alltaf tilbúin að
hlusta, gefa góð ráð og hrósa. Ég
er svo þakklát fyrir að hafa fengið
að þekkja þig og hafa þig sem fyr-
irmynd í mínu lífi.
Þín
Hjördís.
Sterk réttlætiskennd, löngun til
að bæta samfélagið og djúpur
skilningur á kjörum og aðstæðum
fólksins í bænum voru eiginleikar
sem drifu félaga okkar, hana Heið-
rúnu Sverrisdóttur, áfram. Hún
var bæjarfulltrúi hér í Kópavogi
um 8 ára skeið, sinnti á þeim tíma
fjölmörgum trúnaðarstörfum fyrir
bæinn, var meðal annars formaður
skólanefndir. Þau sem voru svo
heppin að fá að starfa með henni
hvort sem var á vettvangi flokks-
félagsins eða annars staðar muna
vel glaðværðina og vinnusemina,
eðlislægan áhuga á skoðunum ann-
arra og hæfileika Heiðrúnar til að
laða ólíka til samstarfs. Eftir að
hún hætti í bæjarstjórn var hún
áfram virkur félagi í okkar liði,
ávallt reiðubúin að leggja lið og
leiðbeina og styðja þá sem á eftir
henni komu. Fyrir þann stuðning
og vináttu er þakkað kærlega af
okkur öllum. Heiðrún var einnig
virk í flokksstarfi á landsvísu,
bæði í Alþýðubandalaginu og síðar
Samfylkingunni og var þar oft val-
in til vandasamra trúnaðarstarfa.
Hún var mikill samfylkingarmaður
og tók virkan þátt í að sameina
okkur jafnaðarmenn í sterkum öfl-
ugum flokki. Þannig hefðum við
meiri getu og afl til að breyta sam-
félaginu og gætum talað sterkar
fyrir þá sem ekki geta talað fyrir
sig sjálfir. Hún var óeigingjörn og
ósérhlífin þegar taka þurfti til
hendinni. Fyrir hönd félaga úr Al-
þýðubandalaginu og Samfylking-
unni í Kópavogi vottum við Þor-
steini og fjölskyldu okkar dýpstu
samúð um leið og við þökkum fyrir
að hafa fengið að njóta samvinnu
og samveru við Heiðrúnu Sverr-
isdóttur. Um alla hluti er gott að
minnast hennar.
Flosi Eiríksson,
bæjarfulltrúi.
    


     
 
      

         

 ! ""
 

 
      

 
!"  #  
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Vönduð vinna og frágangur
Yfir 40 ára reynsla
Sendum myndalista