Líf og list - 01.05.1952, Side 33

allt, scm mig langar til, hcldur allt,
scnt cr til. Æi, hann var þrcyttur. Allt-
of þrcyttur. Hann ætlaði að sofa stund-
arkorn. Hann lá kyrr, og dauðinn var
ckki nalægur. Hann hlaut að hafa farið
cinhverja aðra lcið. Hann kom á sam-
stæðum, ríðandi á reiðhjóli, og mjakað-
ist algerlega hljóðvana á steinstéttun-
um.
Nei, hann hafÖi alclrci skrifað um
Parls. Ekki nm j>á Parls, scm honum
/>ótti spunnið I. En hvcrnig var mcS
allt hitt, scm hann hafSi ald-ei skrifaS?
Hvcrnig var mcS kviabóliS og silfur-
gráa sagórunnana, hiS tœra, rennandi
vatn l áveituskurSunum, og hinar safa-
rlku grœnu alfaalfabreiSur. Slóðin lá upp
til fjallanna, og á sumrin voru kýrnar
cins styggar og hirtir. Og þegar mað-
ur rak kúahj'órðina niSur til byggða um
haustið, þyrlaði þessi baulandi og sila-
lcgi hópur npp miklu ryki I kringum
sig. Og fyrir handan voru fjóllin, tind-
ar þeirra bjartir og hvassir I kvóldskin-
inu, og maður fór ríðandi cftir slóðinni
I tunglsljósinu, scm flæddi yfir allan
dalinn. Nú minntist hann þess, er hann
kom niður í gcgnum hinn þétta grcni-
skóg I myrkrinu og hélt um faxið á
hcstinum, af þvl hann gat ckkcrt séð,
og allar sögurnar, scm hann hafði cctl-
að að skrifa.
Söguna um vinnupiltinn, fábjánann,
sem þá var skilinn cftir á kvíabólinu og
sagt að láta engan fá nokkuð hcy, og
um gamlingjann, óþokkann frá Forks,
sem hafði barið þennan strák, scm þá
var I vist hjá honum, citt sinn cr hann
tók sér hlé til þcss að fá sér citthvað I
svanginn. Strákurinn neitaði að halda
áfram, og gamli maðurinn sagði, að
hann myndi bcrja hann aftur. Strákur-
inn náði í riffilinn úr cldhúsinu og
skaut hann, þegar hann reyndi að kom-
ast inn i hlöðuna, og þcgar þcir komu
þangað aftur, hafði hann vcrið dauður
I viku, helfrosinn 1 beitihaganum, og
hundarnir höfðu étið hluta af honum.
En það, sem ver cftir af hotium, vöfðu
þcir imt I tcppi á slcða og bundu um
mcð kaðli, og þcir fengu strákinn lil
þcss að hjálpa þcim til þcss að ýta slcð-
anum, og tvcir þcirra fluttu það um
vcginn á sklðum, og fcrðuðust scxtlu
mllur til borgarinnar til þcss að fram-
selja drcnginn við yfirvöldin. Hann
hafði cnga hugmynd um, að hann yrði
tekinn fastur. Hann hélt, að hann hefði
gcrt skyldu s'tna, og við vœrum vinir
hans, og hann myndi hljóta verðlaun
fyrir vcrknað sinn. Hann hafði hjálpað
við að flytja gamla manninn, svo allir
gœtu vitað, hve gamli maðurinn hcfði
vcrið vondur maður, og hvcrnig hann
hcfði rcynt að stela skcpnufóðri, scm
hann átti ekki, og þegar fógetinn
smcllti handjárnunum á strákinn, þá
ætlaði hann ekki að trúa þvl. Svo hafði
hann byrjað að gráta. Þetta var cin sag-
an, sem hann hafði gcymt að skrifa.
Hann kunni að minnsta kosti tuttugu
góðar sögur frá þcssum slóðum þarna,
og hann hafði aldrci skrifað cina cin-
ustu þcirra. Hvcrs vcgna?
„Þú getur sagt þeim hvers vcgna“.
„Hvcrs vcgna, vinur?“
„O.ooo ckki ncitt".
Hón drakk ekki svo mikið nú, síðan
hún hafði náð í hann. En hann myndi
aldrci sknfa um hana, cf hann Jifði,
það vissi hann nú. Né um nokkra
hinna. Ríka fólkið var lciðinlcgt, og það
drakk of rnikið eða spilaði kotru of mik-
ið. Það var leiðinlegt og gjarnt á að
endurtaka sig. Hann mundi eftir vcsa-
lings Júlían og hvc rómantíska ótta-
blanda lotning hann bar fyrir því, og
hvernig hann hcfði eitt sinn látið eina
skáldsögu hans byrja á þessa lcið: „Hin-
ir vellríku eru öðru vísi en þú og ég“.
Og að cinhvcr hcfði þá sagt að Júlían:
„Já, þcir eiga nieiri pcninga". En það
fannst Julían ekkert fyndið. Hann hélt
þeir væru sérstök dýrðarljómaætt, og
þcgar hann komst að því, að þeir voru
það ckki, þá braut það hann niður al-
veg eins mikið og allt annað, sem braut
hann niður.
Hann hafði fyrirlitið þá, sem brutu
niður mannslíf. Maður þurfti ekki að
umlíða n'kidóminn, af því maður skildi
liann. Hann gat þolað allt, hugsaði
hann, af því ekkcrt gat hróflað við hon-
um, ef liann ekki sjálfur lét það á sig
fá.
Jæja þá. Nú var honum sama, þótt
dauðinn kæmi. Hann hafði alltaf óttast
cinn hlut, en það var sársaukinn. Hann
gat þolað sársauka cins vel og hver ann-
ar, cf bann cinungis varaði ekki of lcngl
og sleit mótstöðukraft bans, en hér hafði
hann fengið nokluið, sem hafði valdið
hryllilegum sársauka, og einmitt í þann
mund sem honum fannst það vcra að
gcra út af við sig, hafði sársaukinn
horfið.
Hann minntist löngu liðins tíma, þcg
ar Williamson, liðsforinginn I sprcngju-
varpssveitinni, hafði verið htefður hand-
sprengju, scm einhver I þýzkri fram-
varðarsveit hafði varpað nm leið og hamt
var að koma aftur til þeirra gcgnum
gaddavirsvarnirnar. Hann hafði kom-
ið háorgandi til þeirra og grátbcðið
hvern okkar um að drcpa sig. Hann
var feitur maður, mjög hugrakkur,
og góður liðsforingi, þó að honum
hœtti til að stökkva upp á nef ser af o-
trúlcgasta tilefni. En þcssa nótt var
hann gripinn I gaddavlrnnm I cldblossa,
sem lýsti hann upp, og slcttnrnar úr
innyflunum lágu úti um allan v'trinn,
svo að þegar þcir komn með hann til
okkar Ufandi, þnrftu þeir að skera hann
lausan. Skjóttu mig, Harry. I gnðanna
batnum skjóttu mig. Þeir höfðu eitt sinn
rifizt út af þvl, að himnafaðir okkar
scndi okkur aldrci ncitt, sem við giet-
um ckki ckki borið, og einhvcr hafði
haldið fram þeirri skoðun, að á vissu
angnabliki myndi sársaukinn gcra út af
við mann ósjálfrátt . . . En hann hafði
alltaf munað cftir Williamson þá nótt.
Ekkert vann á Williamson, fyrr cn hann
gaf honum allar morfínföflnrnar slnar,
scm hann hafði alltaf varðveitt handa
sjálfnm sér, og þó hrifn þær ekki alvcg
strax.
Eins og nú var komið, gckk þetta
ennþá auðvcldlega; og ef það versnaði
LÍF og LIST
33