Líf og list - 01.05.1952, Qupperneq 40

E. A.
KARLFELDT:
Þú átf
brunamagn
í augum
Dalaskáldið E. A.
KARLFELDT
(f. 1864, d. 1931)
er eitt af vinsæl-
ustu ljóðskáldum
Svía. Hinni fögru
náttúru „Dal-
anna“ lýsir hann
í ódauðlegrum
kvæðum. í ljóð-
um sínum túlkar
hann heilbrigða
lífsgleði og hita
ástarinnar en
slær einnig á
hina þunglyndis-
le'gu strengi og
dylur oft barns-
lega viðkvæmni
sína með sjálf-
hæðni. — E. M. J.
Þú áll brunamagn í augum,
svo ég brá&na í návist þinni.
Snú þér burtu, annars Verð ég
eins og gujuþrunginn hver.
Eg er strengspil, gjörvöll heimsins lög
og stej þar dveljast inni.
Á þá strengi fœrðu leiþið
hvað þú vilt og ósþar þér.
Snú þér jrá mér! Snú þér að mér!
Láttu blóð mitt svella, sjóða.
£g er sambland vors og haustsins,
ég er löngun, djúpar þrár.
Nú er sérhver strengur spenntur,
lát þá syngja tryllta, óða,
jram minn síðastþveðna mansöng,
Ijóð, er spegli horjin ár.
Snú þér að mér! Eins og haustþvöld
nú við brenna sþulum bœði.
Um Vorn blóðidrijna gullsþjöld
ólgar stormsins gleði há,
unz að lygnir, og ég spor þín
hverja sé við sollinn græði,
Þú, hin síðasta er jylgdir mér af œsþuheitri þrá.
Einar M. Jónsson þýddi.
ur hans látæklegur. Menn mega
ekki slaka til, þótt hlutverkiÖ sé
óbrotið og einfalt. Leikarinn er
á sviðinu til þess að leika, jafn-
vel þótt hann sitji bara þegjandi
á stól.
Hafnfirðingar sýndu alvöru-
þrunginn leik, írskan, Allra sálna
messu. Þorgrímur Einarsson lék
þar föðurinn sem gestur. Mátti
sjá, að þar fór vanur maður með
hlutverk og sýndi hann þar bezt-
an leik. Stíll hans var hreinn og
hlutverkið vel byggt upp og auð-
sjáanlega þaulhugsað. Þorgrímur
leggur alltaf alúð við hlutverk
sín, sem góðum leikara sæmir, á
stöku stað hefði hann þó getað
gefið meira af sjálfum sér, þar
sem tilefni gafst til. Þorgrímur er
orðinn það reyndur leikari, að
honum ætti að verða falin stærri
hlutverk, en hann hefur fengið
hingað til. Sem gamanleikari á
hann eftir að auðga leiklistarlíf
okkar að skemmtilegum persón-
um. Sigurður Kristins lék soninn
Mikael og var leikur hans lifandi
og þróttmikill. Að sjálfsögðu var
leikur hans nokkuð ójafn, en
undir góðri stjórn Einars Pálsson-
ar náði hann ágætum sprettum,
ákafi hans og alvara var sannur
og áhrifaríkur leikur. Móðirin
Katrín hjá Huldu Runóljsdóttur
var sterkt leikin, helzt til sterkt.
Hulda lagði áherzlu á að sýna
geðhörkuna og gerði það oft vel,
en nokkuð skorti á tilbreytingu
og sveigjanleik. Þá var athyglis-
verður leikur hjá Auði Guð-
mundsdótur í hlutverki Mollys,
unnustu Mikaels. Af ungu stúlk-
unum í þessum fimm leikjum
sýndi hún ótvírætt mesta hæfi-
leika. Leikur hennar var öruggur
og óþvingaður og góður skilning-
ur á hlutverkinu. Hún er auðsjá-
anlega efni í leikkonu, ef hún
hefði hug á slíku. Onnur hlutverk
voru veigalítil bæði að efni og
meðferð. Leiksviðið var frumlegt
og í alla staði vel unnið, en smíði
þess önnuðust Sigurður Kristins og
Gunnar Bjarnason, en leiktjöld
málaði Lothar Grundt. Leikstjórn-
in hefur Einari Pálssyni aldrei
tekizt betur. Hann náði þegar frá
byrjun hinum uggvænlega blæ á
leikipn, sem undirbýr þá válegu
atburði, sem gerast í leikslokin.
Staðsetning persónanna bar vott
um leikrænan skilning, en leik-
hraðinn var í hægara lagi. En
þegar alls er gætt mætti segja að
Hafnfirðingunum bæri þó sigur-
vegaratitillinn, leikendurnir voru
jafnbetri en í Á útleið.
Þriðju í röðinni urðu Borgnes-
ingarnir með Ævintýri á göngu-
för og ber það að þakka einum
leikara, Marinó Sigurðssyni, sem
lék Kranz héraðsdómara af hjart-
ans lyst og hreif áhorfendur með
sér. Þetta er þakklátt hlutverk,
en eigi að síður verður að leika
það af lífi og sál, eins og Marinó
gerði. Gaman væri að sjá Marinó
sem gest hjá Leikfélagi Reykja-
víkur við tækifæri. Konu héraðs-
dómarans lék Freyja Bjarnadótt-
ir skemmtilega á köflum, einkum
í samleik við Marinó. Þá var at-
hyglisverður leikur Unnar Ágústs-
dóttur, sem Lára. Hún sýndi hina
hóglátu heimasætu þeirra tíma á
sannan og látlausan máta. Skrifta-
Hans Halldórs Sigurðssonar var
nokkuð viðvaningslegur, úr hon-
um mátti gera miklu skemmti-
legri persónu. Assessorinn hjá
Ragnari Olgeirssyni var líka frek-
ar bragðdaufur, en ekki heldur
lélegur. Stúdentarnir og Jóhanna
voru undir meðallagi, þó var Jón
Ben þeirra skárstur. Söngurinn
var yfirleitt laglegur, en leikstjórn
40
LÍF og LIST