Teningur - 01.01.1987, Síða 9

Thor Vilhjálmsson
Hinn fallni
Annað veifið snjóaði, þennan morg-
un. Borgin hafði vaknað seint. Maður lá
á götunni hreyfingarlaus. Eða öllu held-
ur lá hann á gangstéttinni. Það hallaði
undan, stundum sló fyrir ísætri lykt frá
brugghúsi.
Nokkrir menn stóðu yfir manninum í
brekkunni. Þeir töluðu saman án þess að
horfa á hann. Þetta var roskinn maður
með steingrátt hár.
Hann lá með höfuðið við húsvegg hjá
litlum glugga en fæturnir vissu útað göt-
unni.
Oðrumegin í glugganum var gardína
með mynd af úlföldum hjá.pýramída og
hún rifin fyrir neðan kryppuna og þvert
yfir hálsinn á dýrinu sem þoldi þorsta
öllum betur.
Þegar nær dró sást að maðurinn var
farinn að hreyfa sig, bæra höfuðið ofur-
lítið. Ur munninum rann froðaíþykkum
taumi útá kinn og þaðan niöurá hökuna.
Það kom ekkert blóð uppúr honum.
Bara froðan sem rann útum vinstra
munnvikið.
Svartur frakki mannsins var frá-
hnepptur, það snjóaði kyrrlátlega á
hann einsog fallinn hermann á yfirgefn-
um vígstöðvum. Aleinn í valnum.
Snjóflygsurnar voru stórar og féllu
hægt í hárið á honum, andlitið, augnlok-
m og lentu á prjónapeysu hans hnepptri
og bráðnuðu þar. Hún var brúnköflótt
með gulleitum teinum sem skásniðust.
Næstefsta talan hékk á bláþræði einsog
könguló sem hefur lamast.
Maðurinn hreyfði höfuðið ofurlítið og
hægt, það heyrðist ekkert í honum. Hin-
ir mennirnir stóðu yfir honum og töluðu
saman einsog þeir vildu ekki láta bendla
sig of mikið við hann. Rauður leigubíll
stóð við gangstéttina með fyrirferðar-
mikinn afturenda, langdregin hemlaför.
Mest bar á þreknum manni í fráhnepptri
fölgrænni úlpu með hettuna lausa. Dag-
blaðavöndull í vasanum. Hann var
kraftalegur og jafnbola með kringlótt
höfuð, það var einsog kúla úr fornri fall-
byssu. Enginn fór úr frakka sínum eða
úlpu til að breiða yfirofaná hinn fallna.
Hann lá þarna grannur og holdskarp-
ur með mjög stórt nef, ögn íbjúgt, hvasst
og bláleitt en hátt sem goggur. Varla
litur í andlitinu.
f fyrstu hefði mátt ætla að hann væri
með niðurfallssýki. Unga konu bar að í
rauðri kápu með tóman plastpoka og
spurði: Hvað skeði eiginlega?
Hann datt og sló hausnum við stein-
vegginn, sagði þá maður með valbrá og
brúna einkennishúfu með gylltri rönd,
og fór að horfa á hann einsog tilskipaður
hjúkrunarmaður sem ætlað væri að
fylgjast með sjúklingi og rumskar við á
verðinum við áminningu, alveg einsog
hann gerði sig allt í einu áhugasaman.
Tveir álútir rakarar voru á vappi í hvít-
um sloppum sínum langir með framsett-
ar axlir. Síðan kom sjúkrabíllinn.
Einkennisklæddir menn í svörtum föt-
um með gyllta hnappa tóku manninn
upp og létu hann í sjúkrakörfu. Annar
var í brúnum skóm sem voru farnir að
lýsast af ofburstun.
Einhver tók hatt mannsins uppaf
gangstéttinni og lét hann með lotninga-
svip á bringu hans, einsog væri sálmabók
á liðið lík.
Nú þetta er bara hann Helgi peli,
sagði maður sem gekk framhjá og sveifl-
aði stuttum handleggjum feitlaginn, í
bláum rykfrakka með belti og axlaskúfa,
og blá augu sem voru að lýsast upp.
Tvær miðaldra konur með plastkupl-
ur gagnsæjar yfir hári með krullupinnum
stóðu í andstuttu samtali með miklu
handapati, líkt, og þær væru að þrefa um
verð á eggjum.
Hvað kom fyrir? segir ungur maður í
kragalausum brúnum leðurjakka með
gráa, loðhúfu á höfði.
Hann datt, segir annar rakarinn mjó-
róma og hafði hringt eftirsjúkrabílnum.
Hann var einsog leiksviðsstjóri, drjúgur
á svipinn: en reyndi að leyna því, það
kom fram í munnsvipnum.
Hann var hávaxinn maður með svart
hár, límt saman með feiti en lyftist að
aftanverðu þegar hann gekk, einsog
svartur vængur ofaná höfði mannsins,
slóst þegar hann gekk. Ermarnar á hvít-
um slopp hans voru stuttar. Hendurnar
voru stórar og minntu á þvottakonu,
hann hafði gyllt teygjuband á armbands-
úri sínu sem var of vítt.
Síðan ók sjúkrabíllinn burt. Fólkið
dreifðist. Nema konurnar tvær stóðu
eftir og töluðu hvor uppí aðra.
Og snjókornin tóku að falla á auða
blettinn þarsem maðurinn hafði legið á
gangstéttinni. í glugganum voru tveir
bleikir túlípanar með mislanga stilki í
glugganum í græmálaðri kaffikrús.
Snjóflygsurnar voru stórar og féllu
hægt.
7