Teningur - 01.01.1987, Síða 10

Bragi Olafsson
HÉRINNI
Eitthvað sem líkist föður mínum kemur inn.
Ég greini það í birtu frá sígarettuglóð sem
nálgast. Mér verður bilt við þegar fyrsta
höggið af fjórum kveður við í klukkuhamrin-
um í forstofunni. Seint. Ég er seint á fótum.
Þú ert seint á fótum, segir hann; það er faðir
minn í glóðinni. Hann býður mér síðan góða
nótt, bílhljóð berast utan af götunni og
klukkuhöggið deyr út. Það fjórða.
Það er hættulegt að vera hér inni. Hlutir eru
brothættir og alls kyns hljóð eru manni ekki
að skapi. Þegar ég sef eina nótt, stend ég í
stafni skips og fylgist með því hvað sjóndeild-
arhringurinn breytist lítið. Við erum rétt
lagðir úr höfn og ég veit ekki hvað þessir hinir
eru að hafast að. Þetta er hljóðlaus ferð og
skemmtileg, enn sem komið er.
FRANSKUR KAFBÁTUR í
REYKJAVÍKURHÖFN
(desember 1986)
(Síðdegið er óstöðvandi
maður á hlaupum eftir engu.
Hann hverfur við hvert skref
sem er stórt, og svo dimmir,
og maðurinn skilur alltaf
eftir sig óljósari spor.
Og nær síðan eitthvert fyrir kvöld.)
En það eina sem þér dettur í hug, Þór,
er að manni líði illa neðansjávar.
Að viðkvæmum manni líði illa
og hljóti að verða vitlaus neðansjávar.
Þetta kvöld
sem við sjáum út um skítuga bílrúðu
er hús, einstaka maður,
eða kona sem sinnir börnum á morgnana.
Undir hljómar þurr og japanskur vélargangur,
eða snerting snjókorna við hafflötinn.
Og allt er svo dásamlega
einsog það ætti að vera á svona kvöldi.
Og þér dettur í hug
að manni geti liðið illa,
viðkvæmum manni,
einsog sjórinn er sléttur.
8