Teningur - 01.01.1987, Side 13

Svo er nú annað! Það er nú líka dálítið
undarlegt og ég bara verð að segja frá
því.
Ég get ekkert að þessu gert, en alltaf
þegar bankað er á hurðina að kennslu-
stofunni fæ ég samstundis í magann og
byr ja að róta í skólatöskunni minni og gá
hvort ég hafi gleymt einhverju heima.
Ég er nefnilega alltaf fullviss um að þetta
sé mamma ineð leikfimisdótið rnitt eða
eitthvað dót sem ég hef gleymt heima.
Einu sinni, ég held ég hafi verið í sjö-
unda bekk en ekki áttunda gleymdi ég
(viljandi) leikfimisdótinu heima og
mamma kom með það í skólann til mín.
Kennarinn hleypti henni jafnvel inn í
kennslustofuna og hún bara gekk til mín
þar sem ég sat í horninu í öftustu röð og
sagði: „Hérna elskan, þú gleymdir
þessu.“
Ég horfði fast oní borðið. ,,Takk“.
,,Ég átti leið framhjá elskan og datt í
hug að skjóta þessu inn í leiðinni.“
Ég horfði enn fastar oní borðið.
,,Takk“.
Svo fór hún og í dyrunum sneri hún
sér bara við og brosti til kennarans
einsog ekkert væri sjálfsagðara. Ég hélt
ég væri búin að vera: fjölskyldulífið bara
komið fyrir allra augu inní kennslustofu
og mannorð mitt glatað að eih'fu.
A þessum árum var ég líka meira en
lítið viðkvæmur fyrir foreldrum mínum.
Alltaf þegar ég hugsa um svona nokk-
uð finnst mér gott að tala um það við
einhvern og tékka á hvort hann eða hún
eigi kannski við svipað vandamál að
stríða.
Ég sný mér að Guðjóni sessunaut
mínum, virði hann fyrir mér augnablik,
og sé að best er að láta málið kyrrt liggja.
Skrýtið; Stundum er maður að hugsa
eitthvað sérstakt og svo andartaki síðar
er maður farinn að hugsa um eitthvað
allt annað.
Rétt í þessu var ég einmitt að velta
fyrir mér hvað kennarinn væri eiginlega
að krota á töfluna, en svo barst angan af
brenndu laufi innum gluggann og sam-
stundis þræddi hugsun mín sig eftir ilm-
inum útum gluggann, útí víðáttuna.
Bara svona getur skotið 1000 minning-
um uppí hugann.
Og ekki þarf ilminn til, til að vekja
upp minningar. Allt milli himins og jarð-
ar getur vakið upp minningar. Jafnvel
drasl.
Einu sinni gekk kona framhjá glugg-
anum með innkaupapoka í hendinni.
Uppúr pokanum stóð sjampóbrúsi úr
rauðu plasti, í laginu einsog kall með
pípuhatt. Ég mundi vel eftir þessum
sjampóbrúsaköllum frá því ég var lítill.
Ég hafði ekki séð þá síðan og skildi ekki
hvar konan hafði getað komist yfir
þennan brúsa.
En bara að sjá sjampóbrúasakallinn
nægði til að kippa fótunum undan mér
og ég hrapaði niður í endurminningar úr
bernsku minni. Jafnvel þó endurminn-
ingarnar séu góðar líður manni aldrei
reglulega vel þegar þær skjótast uppí
kollinn á manni. Ekki að manni líði illa,
bara einsog ég segi, manni líður aldrei
virkilega vel.
Bara að sjá svona sjampóbrúsa eða
eitthvað drasl gæti örugglega við vissar
aðstæður gert mig alvarlega ruglaðan.
Ég sé hvergi að verið sé að brenna
lauf. Kannski þetta hafi ekki verið angan
af brenndu laufi eða kannski verið sé að
brenna lauf einhversstaðar langt í burtu.
Úti er logn. Haustsólin er lágt á himn-
inum: stór og rauð og köld. Við biðskýl-
ið handan götunnar stendur maður í
svörtum frakka með hatt og gufuna legg-
ur útúr honum einsog hann sé gufuvél
eða eitthvað. Skrítið hvað allt er kyrrt á
svona haustmorgnum. Svo er hljóðbært
einsog í auðu húsi.
Svona haustmorgnar fara vel í mig.
í bekknum er stelpa sem heitir Signý.
En ég ætla nú samt ekki að fara að segja
frá Signý núna, eða loðkápunni hennar
eða minkapelsinum eða hvað sem þetta
nú er sem hún notar fyrir kápu. Ég ætla
bara aðeins að minnast á skólatöskuna
hennar. Málið er auðvitað að þetta er
engin skólataska. Þetta er gríðarstór
ljósbrún leðurtaska með þykkri leðuról
til að hengja á öxlina og í henni geymir
Signý sjálfa sig. Ef einhvern langar til að
kynnast Signý er best að kíkja oní tösk-
una. í töskunni eru skólabækur, pennar
og blýantar, málband, hárband, lím-
band, amerískt húsgagnablað, hálf
flaska af brennivíni, lítill steinn sem hún
fann í einhverri fjöru, snyrtivörur, tvö
umslög, tóm kókflaska, tyggjóplötur,
plástur, spegill, full kókflaska, seðla-
veski, vasaklútur, lúffur, budda, og lítil
plata með laginu My Sweet Lord.
En aðalmálið með þessa tösku og
ástæðan fyrir því að ég er að segja frá
henni, er hvað hún er hrikalega létt. Það
er alltaf alveg eins og hún sé tóm.
Ég horfi oft á þessa tösku.
í mínum bekk er strákur sem er yfir sig
hrifinn af Signý.Hann heitir Gunnar.
Skrítið. Maður sest niður til að skrifa
um eitthvað sérstakt og áður en maður
veit af er maður byrjaður að skrifa um
eitthvað allt annað. Ég settist niður til að
segja frá Sigurði í mínum bekk. Nú hef
ég skrifað mörg hundruð orð en hvergi
er enn minnst á Sigurð einu orði. Sigurð-
ur og ég erum jafnaldrar og úr sama
hverfi og lékum okkur á sömu götunum
og sáum sömu kvikmyndirnar og hnupl-
uðum úr sömu búðunum og hlustuðum á
sömu plöturnar og lærðum sama náms-
efnið og sögðum sömu lygamar og borð-
uðum sama mat og þessvegna á allt sem
ég hef skrifað hér að framan kannski
alveg eins við um Sigurð. Ég er ekki að
segja að við séum einn og sami maðurinn
þó við eigum allt ofangreint sameigin-
legt. Auðvitað erum við ólíkir um
margt. Kannski Sigurður hafi leikið sér
meira en ég eða borðað minna eða hlust-
að oftar á dægurlagaplöturnar eða farið
sjaldnar á bíó og þessvegna séum við
ólíkir.
Ég vissi af Sigurði löngu áður en við
1L