Birtingur - 01.01.1960, Blaðsíða 9

maðurinn sagði við gráa manninn: „í guð-
anna bænum, leyfðu mér að vera í friði!“
Eftir nokkra stund sagði faðirinn: „Ekki
fæddi hún þ i g í rúmi, drengur minn. Þú
fæddist í flöskukörfu á veginum við Sava-
fljót. Það var veturinn 1944“.
I þessu gekk hópur manna og kvenna inní
krána. Drengurinn maldaði í móinn: ,,En
pabbi — hugsaðu um mömmu“.
Faðirinn svaraði því ekki. Hann fyllti
glas Rauðu heklu. Drengurinn horfði fast
á hana, saug upp í nefið og hrækti.
Efnaði náunginn hellti í tvö glös og rétti
annað þeirra stúlkunni sem muldi brauð-
ið. Klukkan var hálfsjö.
Rauða hekla pantaði hálfpott af víni á
kostnað föðurins og tók að gæla við hand-
legg hans með fingrum sér. Drengurinn
lokaði báðum augum og drakk. Svo spurði
hann: „Pabbi, hvernig væri að fara heim
með rúmið? Við gætum þá komið hingað
aftur“.
Faðirinn glotti, og ekki sagði hann neitt.
Brauðmulningskvensan horfði fíknum aug-
um yfir brún glassins síns í augu ríka
mannsins.
„Komdu pabbi, við skulum fara! Við skul-
um taka flöskurnar, láta mömmu fá rúm-
ið og koma síðan aftur. Mamma ætlar að
fæða barnið í því“.
„Fyrst vín — svo móðir þín“, sagði fað-
irinn. Þjónninn gekk fram hjá og gaf hon-
um viðvörunarmerki. Rauða hekla söng
„Ég reyni að gleyma“ án þess að rísa upp
af stólnum.
„Jæja. Ég skal þá fara einn. Ég ætla að
líta við hjá Skjó. Ég ætla þá að að fara
heim með rúmið og flöskurnar sjálfur".
Faðirinn hellti á ný í glas sonarins, seild-
ist yfir um mitti Rauðu heklu og sagði:
„Þú ferð ekki fet héðan!“
„En hvað um mömmu? Bíddu þá hérna.
Ég skal koma aftur að sækja þig“.
„Þú ferð ekki fet héðan!“
Nú var fólk farið að tínast út um dyrnar.
Efnaði náunginn og brauðmulningsstúlk-
an hurfu upp um stigann. Rauða hekla
sá þegar þau fóru; það gerði faðirinn
iíka. Grár maður og hvítur maður hurfu
frá dyrunum út í myrkrið.
Hersing einsklæddra stúdenta og hjal-
stúlkna þeirra spratt upp í einni svipan
og gekk á dyr í halarófu, bundin ein-
hverjum fyrirheitum. Margir þeirra höfðu
ekki borgað fyrir sig, en þjónninn sat um
þá við dyrnar. Nokkrir þeirra borguðu alls
ckki; þeir höfðu enga peninga.
Svo varð klukkan ellefu. Rauða hekla var
drukkin.
„Hún ætlar að láta okkur hafa nokkrar
flöskur fyrir ekki neitt“, sagði faðirinn.
„Bíddu eftir mér við vagninn. Ég verð
ekki lengi“.
„Hafðu gát á veskinu pabbi!“
Hann sagði ekki neitt. Svo fóru þau öll
þrjú, og faðirinn borgaði tebollann og
átta umferðir af víni. Áður en hann bjóst
til ferðar með Rauðu heklu að sækja
nefndar flöskur gaf hann sér tóm til að
líta til vagnsins; hann var dyggilega
reyrður við staurinn. En þótt dimmt væri
út að líta sá hann að rúmið var horfið.
Hann starði á vagninn, síðan á drenginn,
þá á Rauðu heklu. Hann dró andann eins
og hvalur. Svo sló hann hana framaní.
Það tók að blæða úr nösum hennar.
„Burt frá mér!“ skrækti hann. En þó varð
hann ekki betri í skapi. Hann settist á
vagninn. „Ykkar rúm — og mitt“, vældi
hann.
Þjónninn fleygði síðasta stúdentinum út af
kránni og hélt eftir síðbúnustu stúlkunni.
„Það kostar okkur 250 flöskur!" stundi
faðirinn.
Þvílíkur kuldi! Hann vafði betur um sig
gömlu fatalufsunum og tók að skæla.
Þeir héldu með vagninn niður brekkuna.
Orðin á krárveggnum, Dúna er þjóf-
u r, glottu að baki þeim. Það skipti engu
máli lengur hve seint þeir kæmu heim.
Svo spurði sonurinn: „Pabbi — hvar fædd-
ist þú?“
Birtingur 7