Birtingur - 01.01.1960, Blaðsíða 4

Slík er sú ýtrasta dvöl, er skóldið hefur vitnað.
Og ó þessari hóhæð biðarinnar, hyggi enginn
að snúa aftur til herbergjanna.
„Seiður dagsins, þó hann fæðist . . . Vínið nýja
er ekki sannara, hörinn nýi er ekki ferskari . . .
Hvert er þetta beitilyngsbragð á útlendingstungu
minni, sem er mér nýtt og er mér framandi? .. .
Ef Ijóð mitt ekki hefur hraðan á, týnir það
slóðinni ... Og þið höfðuð svo nauman tíma til að
fæðast ó þessari stundu ..."
(Svo þegar klerkurinn gengur til morguntíða
leiddur tröppu af tröppu og styrktur allsstaðar að gegn
efanum — höfuðið sléttrakað og hendurnar berar og
gallalausar framó neglur — þó er það mjög
hvatlegur boðskapur sem ilmandi lauf veru
hans sendir fyrstu eldum dagsins.)
Og skóldið er einnig ó meðal okkar, ó tröð
þeirra manna sem eru ó þess tíma.
Fer jafnhratt okkar tíma, fer jafnhratt þessum
mikla stormi.
Hlutverk þess meðal okkar: skýring boðskaparins.
Og svarið gefst því fyrir uppljómun hjartans.
Ekki ritunin, heldur sjólfur hluturinn. Tekinn
í fullu fjöri sínu og allur.
Ekki varðveiting afritanna, heldur frumritanna.
Og skrift skóldsins fylgir mólskjölunum.
(Og hef ég ekki sagt það? skriftirnar þróast
sömuleiðis. — Staður ræðunnar: allar strendur þessa heims.)
,,Þú ótt eftir að afhjúpast, týndi bókstafur! . . . Bara að
oflöng bið pirri ekki
Þandar hlustir okkar! ekkert óhreint flekki
þröskuld sjónarinnar! . .
2 Birtingur