Birtingur - 01.01.1960, Blaðsíða 19

Johannes Edfeld:
Skuggi og bergmál
Eftir hvaða undirheimaleiðum hvarflar aftur að
mér myndin af hinum sefasjúka pilti, honum
sem ár eftir ár var lokaður inni í kvistherberginu,
skyggðu af þéttum kastaníutrjám garðsins?
„Fimmtán ára", sagði faðir minn, þegar við
gengum inn í herbergi piltsins, sem lá í eilífu
rökkri. Augu hans voru óbotnandi tómleiki, en
hvað veit ég um þá drauma sem hrönnuðust upp
— kannski eins og stórbrotnar skýjamyndir — bak
við enni hans? Það hvítbjarmaði af því eins og
af skel kufungsins, þar sem hann sat beinn í
rúminu sveipaður ábreiðu. Fyrir öðrum í borginni
virtist tíminn keðja verkefna, rofin af hvíld og
svefni. Fyrir þeim voru stundir dagsins til og
árstíðirnar fjórar. En langt fyrir handan það allt
lifði ,,sá fimmtán ára" lífi án tíma. Þessu lífi,
sem fullnægði tilgangi sínum utan við vettvang
mannlegs máttar og mannasetninga — eg er
so sem alldre hefda eg vered i heim-
enn borenn / ei helldu.r af quinnu
fæddur —, þessu lífshlaupi, sem í augum
plægjenda og sáðmanna, nýlenduvörukramarans
og sveitalimsins, skósmiðsins og hringjarans,
veiðimannsins og farandfisksalans — svo ekki sé
þingmaðurinn nefndur, hefur aldrei komizt á
blað og varla verið til, því bind ég minningar-
sveig og rétti hann svo fram handa skugga,
vindþyt, engu.
Thor Vilhjólmsson íslenzkaði