Birtingur - 01.01.1960, Blaðsíða 39

Hrafninn var kominn aftur og krúnkaði
yfir höfðum þeirra.
Gamli maðurinn rétti úr sér. Dró rauðan
klút uppúr vasanum. Snýtti sér. Snússaði
sig síðan rækilega úr dálitlu dropaglasi.
Fáein tóbakskorn fuku framaní únglíng-
inn og honum vöknaði um augu.
Góða stund virtu þeir fyrir sér hina ein-
mana dansmey í vatninu.
— Jæja, sagði sá gamli og það var kominn
dökkbrúnn dropi á nefbroddinn. — Það
er nú það. Ekki viðlit að reyna að ná
henni uppúr nema hafa eitthvað til þess
arna. Krókstjaka eða eitthvað þessháttar.
Þetta er svo djúpt. Við verðum að rölta
uppí Sel og láta vita. Bíða eftir þeim sem
fóru á heiðina. Við förum svo í fyrramálið
og krökum hana uppúr. Með hrífum eða
einhverju svoleiðis. Líkið af dreingnum
hlýtur að vera einhverstaðar hér í grennd-
inni. En það þýðir ekkert að leita að
honum í dag. Farið að dimma. Við förum
bara uppí Sel. Eiginlega væri Sigurjón
einfær um að ná í þau. Elsti strákurinn
gæti farið með honum. Þessi sem fór á
heiðina í morgun. Þeir ættu að geta drösl-
að henni uppúr í fyrramálið ef þeir þá
hafa eitthvað til þess.
Dropinn á nefinu hafði þýngst smámsam-
an. Hann rann af stað og dró mórauðan
taum niðrað munnvikinu.
Þeir snérust á hæli og geingu silalega
uppfrá ánni. Undan veðri. Mjökuðust
áfram fet fyrir fet. 1 snjónum.
Sigfús Daðason:
HENDUR OG ORÐ
Heimskringla 1959
Sigfús Daðason er grandvart skáld. Grand-
var í þeim skilningi að hann neytir ekki
ljóðgáfu sinnar til að ölva sjálfan sig og
aðra með orðum og stemningum. Það er
ótvíræður kostur. Hinsvegar hvarflar það
stundum að lesendum hans að örlítið heit-
ari glóð myndi ekki saka ljóðin — að
ástríður höfundarins mættu gjarna taka
virkari þátt í sköpuninni. En Sigfús er
gjörhugull heimsskoðari, og það kemur á
móti. Ljóð hans eru byggð á traustum
grunni reynslu og þekkingar, orð hans
blása ekki upp fyrir misvindum. Það er
hægt að treysta því að þau standi djúpum
rótum. Og einnig það er kostur. Hann
segir á einum stað:
Sál þín og æska og eldur sálar þinnar
í nóttinni glæddur af nóttinni reis í nóttinni
snarkandi og rauður sefið var ennþá rakt
og svefn hinna kyrrlátu lagðist þungt á
brjóst þitt.
Þessar finnast mér einna fallegastar
myndir og líkingar í bókinni. En sem áð-
ur segir: það eru fáir eldsvoðar í ljóðum
hans, og það er kannski eins gott. Heimur
vor (nú) þarfnast sennilega annars frek-
ar. Ég hef minnst á fallegustu myndirnar
og líkingarnar. Nefndu þá ,,fallegasta“
ljóðið. Það er kvæði nr. XXV, lokakvæði
bókarinnar. Ég tilfæri tvö fyrstu erindin:
Birtingur 37