Birtingur - 01.01.1960, Blaðsíða 28

breytir siðferðislífi fóiksins, og þegar
maðurinn kemur aftur heim finnur hann
ekki lengur öryggi í fyrri háttum hins
innra lífs sem hafa gleymzt eða afskræmzt
meðan hann glímui vio uauðann“.
Hami segir ennfremur að stríðið hafi
sprengt menningarhefðina og neytt mann-
inn til þess að meta allt af nýju og með-
an stefna menningarinnar og endurmats-
ins sé ennþá á huldu: þá (segir hann) er
samtal skáldsins við aðra menn mikilvæg-
ara en vísindin og samningar milli þjóð-
anna sem hægt er að svíkja. Hann vill
opna hin blindu augu: lífið er ekki draum-
ur. Hann vill vekja mennina til skilnings
á því sem tengir þá. Mennirnir verða að
standa saman, skilja hverjir aðra í þeirri
ringulreið sem ríkir, snúast saman gegn
hættunum. Ekkert er áhrifaríkara en
skáldskapurinn til þess að dómi Quasimodo
því: þær sterku myndir sem skáldið skap-
ar knýja fastar á hjarta mannsins en
heimspekin og sagan. „Skáldskapurinn er
frelsi og sannleikur síns tíma og ekki
abstrakt blæbrigði tilfinninganna“, segir
Quasimodo nú.
Höfuðskáldið Dante sem dó 1321 (60 árum
síðar en Snorri Sturluson) er grundvallari
ítalskrar tungu og bókmennta í enn ríkari
mæli en Shakespeare í enskum bókmennt-
um eða Cervantes í hinum spönsku —
hann hefur löngum verið hugstæður
Quasimodo sem hefur lengi lagt mikla
áherzlu á hinn pólitíska þátt í Dante sem
fann til í stormum sinnar tíðar eins og
við heyrum oft talað um í ræðum og riti
af misjöfnu tilefni. Sjálfur er Quasimodo
mjög róttækur í þjóðfélagsskoðunum en
fyrirlítur valdboð stjórnmálamanna þeirra
sem ryðjast að skáldinu til að stýra penn-
anum og leiðbeina því við listsköpunina.
Hann er frjáls og sjálfstæður og í ljóð-
um hans birtist mikill sannleikur þeirra
tíma sem við lifum á.
26
Birtingur